fanfic การตั้งครรภ์ที่คาดไม่ถึง (guardian镇魂)

การตั้งครรภ์ที่คาดไม่ถึง 8 (100%)

[8]

*เสิ่นคนงาม : ว่าจะบอกแต่ก็ไม่ได้บอก.jpg

"จ้าวอวิ่นหลาน ฉัน........"
เสิ่นเวยมองจ้าวอวิ่นหลานที่กินทุกอย่างบนจานอย่างดุเดือดแล้วก็หยุดพูด
"หืม?"จ้าวอวิ่นหลานผงกหัวขึ้นมาแล้วมองเขาด้วยความสงสัย
".....ไม่มีอะไร นายกินช้าๆลงหน่อยเถอะ ถ้าไม่พอเดียวฉันไปเอามาเพิ่มให้"
จ้าวอวิ่นหลานกำลังหิวมากๆ วันนี้เพื่อจะจับกุมตัวผู้ต้องสงสัย เขากับฉู่ซู่จือต้องใช้เวลาอยู่บนดาดฟ้ากันเป็นสิบชั่วโมง แน่นอนว่าราชาผีดิบย่อมไม่หิวอยู่แล้วแต่เขาที่เป็นมนุษย์แท้ๆนั้นไม่ใช่! แถมยังมีเด็กอยู่ในท้องอีกคน! จ้าวอวิ่นหลานรู้สึกว่าถ้าเจ้าผู้ต้องสงสัยนั้นยังไม่ออกมาอีกเขาคงหิวจนย่อยและดูดซึมลูกในท้องเขาไปแน่ๆ
ช่วงนี้อาการแพ้ท้องค่อนข้างจะรุนแรง จ้าวอวิ่นหลานมักจะอาการไม่ดีในร้านอาหารแล้วอ้วกเต็มโต๊ะบ่อยๆ พอจับผู้ต้องหากลับมาที่หน่วยได้เขาก็วิ่งสุดฝีเท้ากลับบ้านจะไปจัดการหาอุ่นข้าวกล่องต้มบะหมี่ถ้วยกินตอนนั้นเลย คาดไม่ถึงว่าเขาจะถูกหยุดไว้ตั้งแต่หน้าประตูด้วยเสิ่นเวยที่มาในชุดผ้ากันเปื้อนพร้อมด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนและสง่างามประดับอยู่บนดวงหน้านั้น
"ฉันพึ่งทำอาหารเสร็จพอดีเลยนายสนใจจะมากินหน่อยมั้ย?"
จ้าวอวิ่นหลานรู้สึกราวกับว่าตอนนี้เขาเห็นเสิ่นเวยมีวงแสงอยู่เหนือศรีษะพร้อมมีปีกสีขาวบริสุทธิ์ของนางฟ้าแผ่สยายออกมาจากด้านหลังของเสิ่นเวย
นั้นทำให้ตอนนี้ที่บ้านองเสิ่นเวยปรากฎภาพของจ้าวอวิ่นหลานที่กำลังจัดการกับอาหารต่างๆในจานอยู่คนเดียวโดยมีศาสตราจารย์เสิ่นนั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองเด็กน้อยโอเมก้าของเขาด้วยท่าทางอึกอักราวกับมีเรื่องจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะคิดว่าเขายังไม่พร้อมที่จะคุยเรื่องนั้นตอนนี้
เสิ่นเวยคาดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไม่คาดฝันในวันนั้นจะตกผลึกออกมาแบบเป็นแบบนี้เขาคิดว่าคิดว่าตัวตนแบบเขายังไงคงไม่สามารถมีลูกได้ ตอนนี้ภาพคนที่เขารอคอยมากว่าหมื่นปีกำลังนั้งกินข้าวอยู่ตรงข้ามเขา ทานอาหารที่เขาทำ พร้อมกับมีลูกน้อยของเขาอยู่ในท้องช่างเป็นภาพที่สวยงามจนเสิ่นเวยรู้สึกราวกับอยู่ในความฝัน ความฝันที่เขาไม่อาจหวังถึงมาเป็นหมื่นปี
จ้าวอวิ่นหลานไม่ได้สังเกตถึงสีหน้าที่ผิดปกติของคนที่นั้งอยู่อีกด้านเลยพอเขาจัดการอาหารในจานจนหมดก็โบกตะเกียบไปมาแล้วพูดกับเสิ่นเวยว่า
"ฉันจะบอกนายให้นะเสิ่นเวย นายรู้มั้ยวันนี้คนที่จับมาได้น่ากลัวมากเลย แส้เจิ้นหุน(อาวุธประจำตัวในนิยายของอวิ่นหลาน)ดึงไว้ไม่อยู่เลยดีที่เหล่าฉู่อยู่ตรงนั้นด้วยตอนนั้นฉันเกือบจะบินอยู่แล้ว....."
"นายไปออกภาคสนามมา?"เสิ่นเวยพูดขัดเขาขึ้นมา
".......ใช่ มีอะไรรึเปล่า?"
"ทำไมนายไม่คิดถึงสภาพร่างกายนายตอนนี้บ้างนาย——"พูดไปได้ครึ่งทางเสิ่นเวยก็คิดได้ว่าเขาควรจะยังไม่รู้เรื่องที่จ้าวอวิ่นหลานกำลังตั้งท้องอยู่แต่ก็ไม่อาจกลับคำได้แล้ว
"ช่วงนี้นายไม่สบายอยู่ตลอดเลย เรื่องพวกงานภาคสนามนายควรปล่อยให้คนอื่นจัดการแทนนะ นายควรดูร่างกายนายบ้าง"
"รู้แล้ว รู้แล้ว รอบนี้มันยุ่งยากเป็นพิเศษด้วย ฉันจะไม่ไปจัดการได้ไง"จ้าวอวิ่นหลานโบกมือทำหน้าไม่อยากจะฟังเรื่องนี้ออกมาอย่างชัดเจน
"จ้าวอวิ่นหลาน"เสิ่นเวยมองเขาด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่จริงจัง "นายจะไม่ดูแลดูแลร่างกายตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้า....."
"โอเคโอเค ผมเข้าใจแล้วศาสตราจารย์เสิ่น"จ้าวอวิ่นหลานมองขึ้นมองลงไปที่เสิ่นเวย
"ช่วงนี้คุณดูแลผมดียิ่งกว่าแม่ผมอีกนะเนี้ย คงไม่ใช่ว่า........"เสิ่นเวยตัวเกร็งขึ้นมา
"——ไม่ใช่ว่าเกิดชอบผมขึ้นมาจริงๆหรอกนะ?"
อสิ่นเวยได้แต่ถอนใจเงียบๆแล้วรับคำอย่างจนใจ
"ใช่"
พูดจบ เขาก็สวมวิญญาณนักแสดงสุดดราม่าของตัวเองจ้องไปที่ตาของจ้าวอวิ่นหลานด้วยสายตาที่ชวนให้สั่นไหว ใบหน้าขึ้นสีดวงตาอ่อนลงราวกับจะมีน้ำตาไหลออกมา
ทำให้จ้าวอวิ่นหลานกลายเป็นฝ่ายที่ร้อนรนขึ้นมาแทน
เขาจะทำยังไงดีจะบอกความจริงเรื่องที่เขาโกหกปกปิดเรื่องที่เขาเป็นโอเมก้ายังไง ไม่ว่ายังไงกับโอเมก้าที่ทั้งสุภาพ รูปงามและเพียบพร้อมอย่างนี้ แค่คิดก็คงจะถูกเหล่าอัลฟาน้อยใหญ่ในมหาวิทยาลัยหลงเฉิงลุกขึ้นมาชูป้ายปกป้องให้เห็นตั้งแต่หน้าประตูแล้ว จ้าวอวิ่นหลานนะจ้าวอวิ่นหลาน เพราะปกตินายไปเกาะติดอยู่กับเขาตลอด เกมนี้เลยจบยากแบบนี้ ถ้าเสิ่นเวยรู้ว่านายไม่ใช่แค่เป็นโอเมก้า แต่ยังตั้งท้องกับอัลฟาที่ไหนก็ไม่รู้อีก น่ากลัวว่า.......
"อวิ่นหลาน ที่จริงฉัน......"
เสิ่นเวยพึ่งจะเริ่มพูดท้องของจ้าวอวิ่นหลานก็เกิดอาการปวดท้องคลื่นไส้ที่เขาคุ้นเคยขึ้นมาจนเขาต้องรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องน้ำ
อาการที่คุ้นเคย ความรู้สึกที่คุ้นเคย แต่รอบนี้ห้องน้ำกลายมาเป็นห้องน้ำที่บ้านของเสิ่นเวย จ้าวอวิ่นหลานโบกมือส่งสัญญานบอกเสิ่นเวยว่าเขาไม่เป็นไร("แค่โรคทางเดินอาหารธรรมดาไม่มีอะไร!")พลางยืนยันให้เสิ่นเวยปิดประตูห้องน้ำ
หลังจากที่เขาอ้วกจนแทบไม่สามารถอ้วกอะไรออกมาได้อีก เขาก็พยุงขาที่อ่อนแรงทั้งสองข้างลุกขึ้นแล้วหยิบกระดาษชำระจากบนชั้นวางมาเช็ดปากจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเตรียมจะออกไป ทันใดนั้นเขาก็ชะงักด้วยกลิ่นเย็นที่ลอยมาแตะที่ปลายจมูก
จ้าวอวิ่นหลานบอกไม่ถูกว่ามันเป็นกลิ่นน้ำหอมหรือกลิ่นฟีโรโมน เขาแค่รู้สึกว่าเขาคุ้นเคยกับกลิ่นนี้มาก มันเหมือนกับ.......มันเหมือนกับชาติภพนับไม่ถ้วนที่ฝังลึกอยู่ในจิตวิญญาณของเขา เขานึกถึงคนคนนึงขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล มาจากความมืดมิด และอยู่ภายใต้ความมืดมิด เผชิญกับความหนาวเย็นตลอดเส้นทาง ตัวตนที่โดดเดี่ยวไร้ที่ยึดเหนี่ยว จิตวิญญาณสงบเดียวดายของดอกไม้ดอกนึง ดอกไม้สีเลือด
ไม่สิ ทำไม.....ทำไมถึงนึกถึงผู้ควบคุมวิญญานขึ้นมากัน?
ฟีโรโมนของเสิ่นเวยยังไงก็เป็นกลิ่นดอกไฮยาซิน ที่เขาคุ้นเคยนั้น แล้วทำไมเขาถึงได้กลิ่นที่อธิบายไม่ถูกนี้ในบ้านกันละ
ชิ้นส่วนของเหตุการณ์นับไม่ถ้วนที่เกิดขึ้นหลังจากเรื่องในคืนที่ยากจะเชื่อนั้นทยอยผุดขึ้นในความคิดของจ้าวอวิ่นหลาน ราวกับแสงสปาร์คขึ้นมา เขาเริ่มจับจุดบางอย่างขึ้นมาได้แล้ว อะไรพอจะเชื่อมเงื่อนงำทุกอย่างเข้าด้วยกันได้บ้างนะ
เสิ่นเวย , บาร์ , อัลฟาปริศนา , การตั้งครรภ์ , ฟีโรโมน.....
"ติ๊งตี๊ดิ้ง"
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นเมื่อเขารับสายขึ้นมาก็พบกับเสียงเครียดๆของวังเจิง ที่อีกด้านของสาย
"จ้าวชู่ นักโทษหนีไปแล้วค่ะ!"
ชัดเจนว่าเจ้าผีที่จับมาได้ หลุดกลับออกไปสู่โลกภายนอกแล้ว หนีไปได้ยังไงกัน? จ้าวอวิ่นหลานไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้คงต้องปล่อยให้มันคลุมเครือแบบนี้ไปก่อน เขาเปิดประตูแล้วรีบวิ่งออกไป
"เกิดอะไรขึ้น.....?"
เสิ่นเวยตกใจที่จู่ๆจ้าวอวิ่นหลานรีบพุ่งออกมา ยังไม่มีเวลาพอจะพูดอะไร เขาก็วิ่งไปไกลแล้ว มีเพียงเสียงที่ไกลออกไปเรื่อยๆลอยมาตามอากาศ
"ขอบคุณสำหรับอาหาร นักโทษหนีไปผมต้องไปก่อนละเบบี๋——"
"เดี๋ยวก่อน! จ้าวอวิ่นหลาน! ฉันไปด้วย....."
คนที่อยู่ไกลออกไปหายไปแล้ว
เสิ่นเวยยิ้มขื่นๆ รีบจัดการทุกอย่างแล้วตามออกไป

——————————————

ขอโทษค่าาาหายไปยาวเลยไม่คิดว่าจะยุ่งขนาดนี้ เอามาลงให้แล้วนะคะตอนหน้ายังไงจะเร่งหาเวลาแปลเร่งเอามาลงให้ค่ะแต่ช่วงนี้ยุ่งขึ้นพอสมควรเลยTT

ยัยจ้าวจะรู้แล้วววววววว