fanfic การตั้งครรภ์ที่คาดไม่ถึง (guardian镇魂)

การตั้งครรภ์ที่คาดไม่ถึง12(100%)

[12]

ราชาผีก่อกำเนิดขึ้นมาภายใต้ความลึกกว่าพันฟุตประกอบกับการหล่อหลอมจากความกดดันของห้วงนรกอันมืดมิด แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเกิดมาก็รู้จักถือมีดป้องกันตัวเอง เข้าใจทั้งชีวิตและความตาย ตัดสินเหล่าภูติผีได้ตั้งแต่เกิด แต่กลับไม่มีใครสอนเขาเลยว่าควรดูแลคนตั้งครรภ์เช่นไร
เมื่อท้องของจ้าวอวิ่นหลานป้องขึ้นราวกับลูกโป่งทุกวัน ความเจ้าอารมณ์ของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ แน่นอนว่าจ้าวอวิ่นหลานไม่ได้เป็นเหมือนโอเมก้าทั่วไปที่เอาแต่ร้องไห้งอแง ความเจ้าอารมณ์ของเขาถูกแสดงออกมาโดยการบ่นใส่เสิ่นเวยอย่างไม่สนฟ้าสนดิน ถ้าจะให้ระบุชัดๆก็อย่างเช่น 'เสิ่นเวยมาปลุกเขาเช้านี้แต่ไม่ได้จูบอรุณสวัสดิ์เขา' หรือ 'ไข่ดาวในอาหารเช้าวันนี้ทอดออกมารูปร่างไม่สวยเลย' หรือแม้กระทั่ง 'สีเนคไทของเสิ่นเวยดูขัดตา' เหตุผลประหลาดต่างๆมากมายถูกยกขึ้นมาบ่นอย่างไม่อาจเถียงได้ ราชันผีผู้น่าสงสารที่แม้อยู่มากว่าหมื่นปีก็ไม่อาจรับมือการบ่นเช่นนี้ได้ เขาไม่ได้กลัวที่จะโต้กลับ แต่เขาแค่ทำได้เพียงนั้งฟังคำบ่นสอนอย่างจริงใจและกล่าวว่า "ผมผิดเอง"ออกมาซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วน ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรผิดแต่เขาก็ยังสั่งแม่พิมพ์ทอดไข่มากมายหลายแบบมาจากเน็ตอยู่ดี
"อวิ่นหลาน วันนี้อยากกินไข่รูปอะไรดี?"
"นายก็เลือกอันที่คิดว่าดีมาสิ"
.....อันที่คิดว่าดีคืออันไหนดีละเนี้ย?

เสิ่นเวยจมอยู่กับปริศนาจำนวนนับไม่ถ้วนที่สร้างความทรมานให้กับอัลฟามาแต่โบราณอยู่พักใหญ่ จนโอเมก้าที่รอคอยอาหารเช้าอยู่เริ่มจะหงุดหงิดว่าถ้าเขายังเอาแต่โอ้เอ้อยู่แบบนี้ต่อคงจะต้องบ่นใส่อีกสักยก เขาเลยรีบหลับหูหลับตาคว้าเอาแม่พิมพ์รูปหัวใจอันนึงมาวางบนกระทะพร้อมกับเตรียมยี่สิบประโยค "ขอโทษ,ผมผิดไปแล้ว อย่าโกรธเลยนะ" ไว้ในหัวให้พร้อมใช้ได้ทันทีที่ต้องใช้
ดีที่วันนี้จ้าวอวิ่นหลานอารมณ์ดีเลยไม่มีคอมเม้นอะไรเกี่ยวกับรูปร่างของไข่ หลังจากกินข้าวเช้ากันอย่างราบรื่น จ้าวอวิ่นหลานก็ไปนอนที่โซฟาก่อนจะเริ่มโทรศัพท์ ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาหัวหน้าจ้าวไม่ค่อยได้ไปทำงานนักและทุกคนในหน่วยพิเศษก็เฉื่อยแฉะกันหมดดังนั้นเลยเป็นกิจวัตรไปแล้วที่เขาจะต้องโทรไปตามรายงานประจำวันทุกวัน
หลังจากฟังรายงานเสร็จจ้าวอวิ่นหลานก็วางโทรศัพท์ลงแล้วจ้องไปที่เสิ่นเวยผู้กำลังล้างจานอยู่พลางใคร่ครวญสักพัก ด้วยประสบการณ์จากเมื่อวานเสิ่นเวยเลยคิดว่าจ้าวอวิ่นหลานหมายถึง "ผมมองคุณมาสักพักแล้วนะ คุณยังไม่มากอดผมอีก" ซึ่งนั้นก็จะกลายเป็นเหตุให้มาตำหนิเขาอีกนั้นเอง เขาเลยรีบเร่งสปีดสามเท่าล้างจานให้เสร็จด้วยความเร็วราวกับพายุทันที จากนั้นก็เดินอย่างระมัดระวังมานั้งที่โซฟา ก่อนจะโอบแผ่นหลังของโอเมก้าของเขามาไว้ในอ้อมแขนจากด้านหลังพลางลูบอย่างแผ่วเบาให้คนในอ้อมแขนผ่อนคลายลง