Br(ok)en

chapter ten. first cut

C h a p t e r - T e n

"Je kunt niet voor altijd thuisblijven. Dat weet je" zegt Luca. Ik negeer wat hij zojuist zei en kijk aandachtig naar de tv.

Ik was al zo'n vier dagen niet naar school geweest, en aangezien mijn vader in Noorwegen zat kon niemand mij vertellen dat ik naar school moest gaan. Zelfs Luca niet.

"Harry. Negeer me alsjeblieft niet" zegt Luca. Ik kijk naar hem en ik kon aan hem zien dat hij er duidelijk mee zat. "Het spijt me. Ik voel me gewoon zo-" "Dat weet ik. Maar thuis blijven helpt niet. Je moet ze laten zien dat het je helemaal niks doet"

Ergens kon ik me wel vinden in Luca's woorden. Misschien moest ik gewoon doen alsof het me helemaal niks kan schelen.

"Ik ga morgen naar school" zeg ik vast besloten. "Ik ben trots op je" zegt hij. Ik glimlach zwakjes naar hem en leg mijn hoofd neer op zijn schoot. "Heb je eigenlijk spijt" mompelt Luca zachtjes terwijl hij met zijn hand voorzichtig over mijn haar strijkt. "Spijt? Van ons?" vraag ik. Hij knikt even.

"Nee. Ik moest dan wel eerlijk zijn tegenover mezelf, mijn vrienden verliezen en dealen met haat comments, maar ik heb helemaal nergens spijt van" zeg ik. Luca's lippen vormen zich in een glimlach en hij buigt zich naar me toe en drukt een klein kusje op mijn voorhoofd.

* *

Na Luca beloofd te hebben dat ik echt naar school ging en niet meer op Facebook ging kijken, was hij vertrokken.

Het huis was weer rustig, en ik was weer helemaal alleen.

Ik zet de tv uit en loop naar de keuken toe. Met een kop dampende thee loop ik naar mijn kamer toe en sluit ik de deur achter me. Ik leg mijn kop op de nachtkastje en mijn blik vind gelijk mijn laptop die op mijn bed ligt.

Ik start hem op en terwijl ik wacht tot hij opstart voel ik mijn hart als een gek kloppen in mijn keel. Dit was de eerste keer in vier dagen dat ik weer op mijn laptop zat.

Als mijn laptop is opgestart duurde het maar een paar seconden voordat ik op Facebook was aangemeld en mijn ogen gelijk de notificaties zagen.

87 Notificaties.

Ik bijt op mijn lip en voel de zenuwen al opkomen. Wat zouden ze allemaal zeggen? Er gingen honderden vragen door mij heen en nog voor ik de moed heb verzameld om op de notificaties te klikken hoor ik mijn telefoon gaan.

Ik pak hem op en zie Luca's naam op het display staan. Ik neem op en wacht totdat hij iets zegt.

"Harry?"

"Eh. J-ja?"

"Je zou niet meer op facebook gaan"

Shit ik was online. 

"I-k kon het niet laten. Ik moest gewoon kijken wat ze-"

"Harry. Doe dit jezelf niet aan. Meld gewoon af en praat met mij totdat je moe bent"

Ik bijt in mijn lip om de tranen tegen te houden.

"O-oké" zeg ik zachtjes.

* *

Als Luca er die avond niet was, had ik zonder twijfel die berichten gelezen en stond ik niet hier voor de school.

Ik sprak mezelf zachtjes toe dat het goed kwam en met die gedachten liep ik de school in.

Terwijl ik me focuste op mezelf en niet op de mensen die me aankeken of stonden te praten over me kwam ik aan bij mijn kluisje.

Ik voelde de tranen al langzaam prikken in mijn ogen toen ik in roze letters "Gay" op mijn kluisje zag staan.

Mijn blik gaat naar Mason, Felix en River die verder op stonden te lachen. Niet te geloven dat hun zoiets zouden doen. Maar dit soort situaties lieten zien wie er echt voor je zijn en wie niet. En in mijn geval heb ik niemand.

Ik herinnerde me Luca's woorden weer en opende mijn kluisje en pakte mijn boeken voor de eerste lesuur.

Met een opgeheven hoop liep ik langs het groepje die ik ooit mijn vrienden noemde naar mijn lokaal toe.

In de pauze zat ik ook helemaal alleen. Het was een rotgevoel toen ik doorhad dat ik de middel punt van de belangstelling was en iedereen me haast verafschuwd aankeek.

Daarom was ik allang blij dat ik deze schooldag overleefd had en zonder enige drama bij mijn auto was aangekomen.

Terwijl ik mijn sleutels zoek gaat mijn blik gelijk naar een briefje onder mijn bordenwisser. Dit keer wist ik wel wat ik moest verwachten dus ik pakte hem eronder vandaan en lees het briefje.

Niemand mag je. Dus wat doe je hier nog? - Unknown.

Ik scheur het briefje door midden en gooi het op de grond. Ook al dacht ik dat het me niks deed, diep van binnen deden die woorden pijn.

Eenmaal thuis aangekomen gooi ik mijn tas op de grond. Ik laat mezelf zakken op de bank en de enige vorm van emotie die uit me kwam zijn de tranen die ik langs mijn wangen voelde vloeiden. 

Alles stapelde zich op. Gedachtes en gevoelens die ik nooit eerder had meegemaakt. En het gevoel dat het allemaal teveel werd naderde al snel.

Ik sta op van de bank en loop naar de keuken. Er was een soort drang op dit moment en die drang kon ik niet negeren of tegenhouden meer.

Dus die avond had ik het gedaan.

Ik had mezelf voor de eerste keer gesneden.