Br(ok)en

chapter twelve. selfhate

C h a p t e r - T w e l v e

Twee weken gingen langzaam voorbij. Die twee weken leken wel de zwaarste weken in mijn hele leven.

Het was vooral zwaar omdat ik Luca, mijn vriendje miste. Ik miste alles aan hem en wat ik het meest miste was de manier hoe hij al mijn nare gevoelens en gedachtes wist weg te krijgen met alleen maar een glimlach.

En nu.. Nu stapelt het zich langzaam op, en ben ik tot het punt gekomen dat ik niet meer weet wat ik moet doen en hoe lang ik het vol ga houden op deze manier.

* *

De laatste paar dagen ben ik niet naar school geweest, omdat ik niet meer kon tegen al dat gestaar, het gepraat achter mijn rug om en de verschrikkelijke namen die mensen mij noemden als ik langsliep.

Ik spendeerde mijn dag in de bibliotheek huiswerk maken om toch bij te blijven en het lezen van een goed boek terwijl ik luisterde naar Coldplay, wat Luca's favoriete band was.

Rond een uurtje of drie kwam ik thuis aan en ik verbaasde me over het feit dat mijn vader thuis was. Als ik gelijk wil doorlopen naar mijn kamer hoor ik hem roepen vanuit de woonkamer.

Ik loop langzaam naar de woonkamer en tref hem aan op de bank. "Ja. Wat is er?" zeg ik zachtjes. "Waar was je net?" vraagt hij. "Op school. Dat weet je toch?" zeg ik zo overtuigend mogelijk. Hij kijkt me dan met een koude blik aan. "Je school heeft me net gebeld en ze vertelden me dat je al een paar dagen niet op school bent geweest" zegt hij. Ik zucht even. "Harry als je ergens over wilt praten dan kan da-"

"Wanneer moet ik met je praten?" roep ik naar hem, "Tijdens je lunchpauze op je werk?" Hij kijkt me geschrokken aan en staat op en loopt naar me toe. "Het spijt me dat ik er niet genoeg voor je ben, Harry. Het is gewoon dat-" "Dat je werk belangrijker is voor je dan je bloedeigen zoon!" onderbreek ik hem weer. Zijn ogen vulden zich langzaam met tranen. "Ik ga naar boven" zeg ik voordat ik de trap op loop en naar mijn kamer ga.

Zodra ik de deur dicht heb gedaan laat ik een hele diepe zucht. Kan mijn leven nog meer een puinhoop worden?

Ik gooi mijn tas op de grond en loop gelijk door naar mijn bed waar ik op ga zitten. Mijn blik word gelijk getrokken tot mijn laptop die ligt op mijn bureau.

De laatste keer dat ik op Facebook zat was ik in huilen uitgebarsten vanwege de gemene dingen die ze zeiden.

Maar toch stopt het me niet om nu achter mijn laptop te zitten en weer te kijken naar wat er gezegd word.

Vrijwel meteen kom ik op de haat pagina terecht. De pagina had nu al 404 likes, wat al betekende dat de helft van de school deze pagina had geliked. De helft van de school haat, verafschuwd of mag me helemaal niet.

Mijn ogen glijden naar de reacties die zijn achtergelaten en met elke reactie voelt het alsof ik dieper de grond in word getrapt.

"Ik heb hem nooit gemogen. Ben blij dat zowat iedereen nu dezelfde gevoelens deelt. Hij is echt een loser."

"Het is komisch dat hij nu niet meer naar school durft te komen"

"Ik hoorde dat zelfs die vriendje van hem heeft laten stikken. Hi-la-risch."

"Wanneer komt het tot de punt dat hij zichzelf ook haat?"

Die laatste reactie was de laatste trap die ervoor zorgde dat ik diep de grond in werd geboord.

Het was ze gelukt.

Ik haatte mezelf nu ook.