[✓] Lilium ¦ Vmon ¦

.'6'.

•••

Ellerinde tuttuğu eller kayıp gittiğinde karanlığa, bocalamıştı Taehyung. Tutunacak kimsesi kalmamıştı, dayanağı kalmamıştı, huzuru kalp atışında bulduğu adam kalmamıştı. Bomboştu işte, kalbi atmaktan, hayatı huzurdan, elleri onun ellerinden acizdi, aldığı nefesler ciğerlerine batacak kadar da yanıyordu canı.

O ruh eşini kaybetmişti. Bileğinde zambak dövmesinin an ve an yok oluşunu seyretmişti.
Artık kimse ona zambak diye seslenmiyordu ki seslenmesini de istemezdi zaten. Ona sadece Namjoon öyle seslenebilirdi.

Gece geç saatlerde hava ne kadar soğuk da olsa el ele dışarı çıkıp gezmeyi özlemişti. Yağmurun altında onunla birlikte ıslanmayı ve tekrar onun saçlarını okşarken evlilik hayalleri kurmayı özlemişti.

Çektiği acıyı dayanılmaz kılan özlem, aynı şekilde onu ayakta da tutandı. Çünkü Namjoon'u bulmasına az kalmıştı. Buna emindi. Hissediyordu.
Çantasındaki erzağın bitmesine az kalmıştı ve dinlenmeden yürümekten ayakları acıyordu. Günlerdir ormanın derinliklerinde soğuk havada kalmaktan tüm vücudu da acıyordu. Ama Namjoon'unu bulmasına az kalmıştı.

O henüz genç bir oğlanken büyük babasının onu dizlerine oturtup anlattığı efsane kulaklarında yankılanırken heyecanı onu bir adım atmaya zorluyordu.
Haftalar sonra bir daha o güzel yüzlü sevgilisini görecek olmak onu daha da heyecanlandırıyordu. Yaptıkları yüzünden ona kızgın olan tarafı çoktan toz buz olmuştu bile. Şu an tek hissettiği özlem ve sevgiydi.

Çektiği acıyı unutmuştu, Namjoon'a yaklaştığını biliyordu.
İşte tam da o sırada bir çift mavi göz onunkileri buldu. Kurumuş çalıların arasında, kar tanelerinin altında siyah beyaz kürkünün ihtişamla parladığı büyük bir kurt, hırlayarak dişlerini çıkarmış, tam olarak Taehyung'un gözleri içine bakıyordu.

Taehyung, bileğindeki zambak dövmesinin olması gerektiği yerin fazlasıyla kaşındığını hissedebiliyordu ve karşısındaki masmavi keskin bakışlara karşılık verirken içinde büyüyen heyecanla bileğindeki kaşıntı hissi artıyordu.

"Namjoon?" diye seslendi kurda bir adım atarken.
Göz yaşları yine birikmişti kirpiklerine ve soğuktan çatlayan dudakları mutlulukla gerilmişti.

"Seni buldum, zambak."

•••