Hidden World: Unique creatures

《Chapter 11》

L O R E N A

"Λοιπον, που παμε;"

Την ρωτησα καθως κατεβαιναμε τις κεντρικες σκαλες με προσοχη οι οποιες κατεληγαν μπροστα την μεγαλη εξωπορτα του παλατιου.

"Θελω να σου δειξω την αυλη με τις τριανταφυλλιές, και τον βραχο με την προφητεία της μητερας σου."

Της μητερας μου...

Ακομα δεν μπορω να συνηθίσω αυτην την λεξη, τιποτα απο οσα ζω εδω δεν μπορουν να συνηθιστουν και να κατανοηθουν απο εναν ανθρωπινο μυαλο. Μα βαζω τα δυνατα μου για να συνηθίσω τον κοσμο των γονιων μου, τον δικο μου κοσμο πλεον.

"Παμε."

Απαντησα και βγηκαμε εξω απο το καστρο μπαίνοντας κατω απο ενα μακρόστενο κιοσκι που αν ακολουθουσες το μονοπατι του θα κατεληγες σε ενα μεγαλο κηπο που δεν μπορουσε να χωρεσει ολοκληρος στο οπτικο σου πεδιο, ο οποιος ηταν γεμάτος απο τριανταφυλλιές μα... ηταν ολες ξεραμενες, χωρις κανενα ιχνος πρασινου που δήλωνε την ζωντανια τους, μοναχα μεγαλα και μυτερα αγκαθια περιέβαλλαν τα κλαδια τους που στο μυαλο μου μπορουσαν να φαντάζουν και ως οπλα μαχης.

"Τοσο λυπηρό..."

Ψελλισα κοιτώντας γυρω μου, ολα γυρω μου ηταν τοσο μουντα και αχαρα που σου ματωνε την ψυχη.

"Ξερω τι σκεφτεσαι... πως θα ηταν εδω αραγε πριν την καταρα; Ξερεις μπορω να σε βοηθήσω σε αυτο. 'Ιllusio'!"

Αναφώνησε και με ενα τιναγμα του χεριου της ολα γυρω μου ξαφνικα αρχισαν να αποκτανε χρωμα και οι τριανταφυλλιες που πριν λιγο εμοιαζαν με νεκρα φυτά τωρα ηταν γεματα ζωντανια και την ομορφια που τους αρμόζει...

"Ωω Yvette... ειναι τοσο όμορφα."

"Οχι οσο εσυ."

Ακουσα ξαφνικα καποιος να λεει απο πίσω μας εξαφανίζοντας σε ενα δευτερολεπτο αυτην την ευχαρίστηση ψευδαίσθηση που δημιουργησε η Yvette και γυρισα αποτομα να αντικρισω τον ανδρα που στεκοταν λιγα μετρα μακρια μου.

Ηταν ενας ψηλός νεος ανδρας, με σκουρόχρωμα μαλλιά και ματια που πλαισιονονταν απο εντονες μακριες βλεφαρίδες. Τα εντονα χαρακτηριστικά του προσωπου του τον εκαναν να δειχνει πιο αγριος και... κακος.

"Ποιος εισαι εσυ;"

Ρωτησα φοβισμένη πλησιαζοντας βιαστικα την Yvetta που τον κοιτουσε με μισο ματι.