Hidden World: Unique creatures

《Chapter 9》

L O R E N A

Εφιαλτες.

Εξαιτίας αυτών των ηλιθίων εφιαλτων, ο βραδινος ύπνος μου ειχε μετατραπεί σε ενα σκληρο βασανιστήριο της ψυχης και του μυαλου μου. Εκλεινα τα ματια μου καιτο σκοταδι που επικρατούσε στο βλεμμα μου επαιρνε σχημα, η φαντασια μου οργιαζε και ακουγα διαρκως αχνές φωνες να βουίζουν στα αυτια μου και ας ημουν νοητα ξύπνια.

Και ετσι, το να μπορεσω να κλεισω τα ματια μου και να κοιμηθω γαλήνια μου φαινοταν σαν σεναριο επιστημονικής φαντασίας που δεν σχετιζόταν με τιποτα με την ζωη μου.

Σχεδον ολο το βραδυ σκεφτομουν το μετα.

Τι θα γινοταν μετα; Πως θα αντιμετωπιζα το ζητημα της παντρειας, πως θα μπορουσα να σταθω συνεπής στις υποχρεωσεις μου; Πως θα μπορουσα να διαλέξω εναν αγνωστο για να γινει σύζυγος μου; Πως;

Δεν πιστευω ακομα πως δεχτηκα να παντρευτω.
Δεν το χωραει ο νους μου!
Πως μπορεσα να φερθω τοσο ανώριμα και απερισκεπτα χωρις να σκεφτώ τις συνεπειες;

Ανοητη! Σε ποιον τι ηθελα να αποδειξω;
Τι; Και μονο η σταση του απεναντι μου φανερώνει το ποσο ανωριμη και 'εύθραυστη' με θεωρουσε.
Μα οταν με έπαιρνε στην αγκαλια ένιωθα το σωμα μου να ηρεμει... αυτη η αγκαλια είχε την δυναμη να γαληνεύει την ταραχη της ψυχης μου.

Δεν ειναι κατι προσωπικο... ειμαι σιγουρη. Απλα ειμαι ενα τρομοκρατημενο κοριτσι που ηρθε αντιμετωπη με ενα βουνο προβληματα και το μονο που ζητουσε ηταν μια αγκαλια... που τύχαινε παντα να μου την εδινε αυτος.

Ειναι αργα πια. Οτι και αν πω τωρα δεν μπορω να γυρισω τον χρονο πισω. Δεν μπορω να αλλαξω το παρελθον, αλλα ειχα στα χερια μου την μοιρα του μέλλοντος ολων μας.

Μονο ενας τροπος υπήρχε να αποφυγω αυτην την ζορικη κατασταση στην αποια μπλεχτηκα, και αυτος ηταν να κερδίσω για τον εαυτο μου χρονο.
Θα καθυστερουσα οσο το δυνατον περισσοτερο να επιλεξω τον 'εκλεκτο' ετσι ωστε να ετοιμασω ψυχικά αλλα και σωματικα τον εαυτο μου για αυτο που επρόκειτο να κανω.

Ηταν ξημερώματα οταν αποφάσισα να σηκωθώ απο το κρεβατι μου αφου τζαμπα σπαταλουσα τον χρονο μου πείθοντας τον εαυτο μου πως θα μπορουσα να κοιμηθω εστω και για λιγο.

Ετσι πηγα και εβαλα τις σκουροσχρωμες φορμες που φορουσα για το μαθημα του Gabriel μαζι με τα αναλογα παπουτσα.
Μαζεψα τα μαλλια μου σε μια σφιχτή πλεξουδα και αφου ημουν ετοιμη, προχώρησα προς την πορτα παίρνοντας πρωτα μια βαθια ανασα και υστερα την ανοιξα βγαινοντας εξω στον μεγαλο και... αδειο διαδρομο.