Hidden World: Unique creatures

《Chapter 6》

L O R E N A

Πεσε να ξερουραστεις...

Μου ειπαν.

Μα αυτο προς στιγμήν μου ηταν απολυτως αδυνατον.
Ηταν αδυνατον να ξαπλωσω, να κλεισω τα ματια μου και να συμπεριφερθω λες και δεν εγινε τιποτα, λες και πριν λιγη ωρα δεν υπήρχε ενας πολυμορφικος δαιμονας της Lezabel κατι οροφους πιο πανω, που επιδίωκε να με εξοντώσει...

Απλα δεν μπορουσα να ησυχάσω.

Ολα αυτα τα αδιανόητα πραγματα που συνέβαιναν στην ζωη μου τις τελευταίες μερες τριγυρνουσαν στο μυαλο μου, μη μου επιτρέποντας να ηρεμησω και να ξεκουραστω εστω και για λιγο.

Εγινα φοβιτσιαρα, με ολα αυτα που ζω, αρχιζω να φοβαμαι ακομα και την ανώμαλη αναπνοη μου.

Ειμαι στα πρόθυρα της τρελας. Πως, μια τοσο μικρη, απειρη και αδυναμη κοπέλα μπορει να αντιμετωπίσει το κακο αυτοπροσώπως; Πως;

Γεμάτη αγανακτηση ξεφυσηξα νευρικα, εδιωξα με μιας απο πανω μου το χοντρο παπλωμα του κρεβατιου, το οποιο ενοιωθα λες και με καταπλακωνε τοση ωρα, σηκωθηκα γρηγορα απο το κρεβατι μου και με αργα αλλα σταθερα βηματα, πλησιασα το ψηλο παραθυρο που βρισκοταν απεναντι μου, πηγαίνοντας να το ανοιξω.

Με το που λυγισα το χερουλι και τράβηξα το παραθυροφυλλο προς το μερος μου, ενας κρυος ανεμος εισχωρησε μεσα στο δωματιο, διαπερνωντας πρωτα ομως το πολυ λεπτο υφασμα του ελαφρως ροζ χρωματος νυχτικου μου και υστερα επεσε με ορμη πανω στο ζεστο μου δερμα με αποτέλεσμα να αγκαλιασω αντανακλαστικά τον εαυτο μου προσπαθωντας να με ζεστανω.

Δεν με ενοχλουσε ομως και τοσο το κρυο, αντιθετος μου εκανε καλο.
Στην ατμοσφαιρα κυριαρχουσε και αυτο το πρωιμο αρωμα της δροσερης νυχτερινής βροχης που μου θυμισε το σπιτι στην Αγγλια κανοντας με να νοσταλγησω εκεινες τις φυσιολογικες μου μερες.
Ολα μου ειχαν λειψει, η Θεια μου, ο Θείος μου, ακομα και το καπρίτσιο της Marissa.

Δεν υπερβαλω, θα εδινα τα παντα για να γυρνουσα πισω και να ζουσα την μονότονη αλλα φυσιολογική ζωη μου.

Να μπορουσα επιτελους να ξεφορτωθώ απο πανω μου αυτο το βαρυ συναισθημα ευθύνης που με ψυχοπλακωνει εδω και μερες...