Hidden World: Unique creatures

《Chapter 2》

Ετρεχα, ετρεχα οσο πιο γρηγορα μπορούσα, τα ποδια μου ετρεμαν απο τον πονο και ολο μου το σωμα ειχε μουδιασει. Ζεστος ιδρώτας κυλούσε απο το μετωπο μου και κατέληγε να σταματα στο V του στηθους μου.
Η καρδιά μου χτυπουσε υπο αλογιστους ρυθμους, ηταν λες και θα έβγαινε απο την θεση της.

Φοβομουν, φοβομουν πως θα με έπιανε...

Γυρισα στιγμιαία πισω και προσπάθησα να δω αν αυτη η μαυρη ομιχλη με κυνηγούσε ακομα.

Ηταν παντου... με ειχε περικυκλώσει!

Απο την απροσεξια μου, καθως ετρεχα σκονταψα και έπεσα στο υγρο και παγωμένο εδαφος.

Ειχα πανικοβληθεί, αρχισα να κλαιω με λυγμους και παρακαλάω για λύπηση φωνάζοντας ανελέητα.

"Οχιι, σε παρακαλω... ΟΧΙ!"

...

"Ξυπνα! Ξυπνα κοριστι μου!"

Ξαφνικα ολα χαθηκα και μονο μια μαυριλα επικρατουσε. Σιγα σιγα προσπαθησα να ανοιξω τα ματια μου χωρις βιαστικές κινήσεις.
Ολα ηταν θολά γυρω μου, δεν μπορουσα να διακρινω τιποτα αλλα, μολις πεταρισα λιγες φορες τα βλεφαρα μου ολα εγιναν εμφανή.

Γυρω μου υπήρχαν ενα σωρο ανθρωποι που κάθονταν πανω απο το κεφαλι μου και με κοιτουσαν ανακουφισμενοι.

Αμεσως χωρις να το πολυσκεφτω τιναχτηκα απο την θεση μου, κατεβηκα απο το κρεβάτι ατσαλα και αρχισα να τρεχω μεσα στο ιατρειο.

"Ηρέμησε Lorena, δεν θα σου κάνουμε κακο."

Μολις ακουσα το ονομα μου να ηχει απο το στομα της παγωσα στην θεση μου και γυρισα αργά προς το μερος της γυναικας που με φώναξε.

Ηταν μια ψηλή γυκαικα με κατάλευκα μακρυά μαλλια που εφταναν μεχρι την μεση της και ειχε μεγαλα γαλαζια ματια που αστραφταν. Η επιδερμίδα της ηταν πολυ ανοιχτόχρωμη, θα την χαρακτήριζα χλωμή ισως και παγωμενη...

Διπλα της ηταν ενας κοντοχοντρος κυριος με σγουρα μαλλια πανω στο κεφαλι του και φορουσε γυαλια μυωπίας με εναν μαυρο χοντρο σκελετό. Φορουσε επίσης ενα καφε παλιομοδίτικο κοστουμι και στην πλαϊνή τσεπη φαινοταν ενα κοκκινο μαντίλι. Τα αυτια του ηταν μυτερα, λες και ηταν ξωτικο αλλα καμια σχεση.

Ολοι τους ειχαν κατι παραξενο πανω τους, δεν ειχαν ακριβως ανθρωπινη μορφη, κατι τους εκανε να ξεχωρίζει απο εμενα αλλα και μεταξύ τους, ηταν μοναδικοι με τον δικο τους τροπο. Οπως ηταν και ο Dooby.