Hidden World: Unique creatures

《Chapter 3》

L O R E N A

Άρχισα να τρεχω με μανιακη ταχύτητα στους διαδρομους του καστρου αναζητώντας  απεγνωσμένα την εξοδο που θα με οδηγουσε παλι πισω στην μισητη αλλα προπάντων, φυσιολογική ζωη μου.

Δεν μπορουσα να θυμηθώ προς τα που επρεπε να κινηθώ για βγω απο εδω, ολοι οι διαδρομοι μου φαινοντουσαν ιδιοιν λες και κανω τοση ωρα κυκλο.

Μετα απο λιγη ωρα εντοπισα μια σκαλα που θα με κατεβαζε εναν οροφο κατω και ισως εκει ηταν και η εξοδος απο αυτον τον λαβύρινθο.

Ετσι λοιπον οπως ετρεχα προς εκεινη την μερια, απο το πουθενα πλασματα με ανθρωπινη μορφη αρχισαν να έρχονται προς το μερος μου.

Οταν τα βλεμματα τους επικεντρώθηκαν πανω μου το σωμα μου για μια στιγμη παγωσε δινοντας χρονο στον εγκεφαλο μου να επεξεργαστεί τους ανθρωπους που αντικριζα.

Ηταν σχεδον ολοι στην ηλικια μου, εμοιαζαν με φυσιολογικα ατομα, αυτα που αντιμετώπιζα καθημερινα στο σχολειο μου... τα οποια μου εμοιαζαν ανατομικα αλλα φυσικα κανενας δεν έμοιαζε με κανεναν.

Για μια στιγμη ένοιωσα αβολα αφου στεκομουν μπροστα σε δεκαδες ατομα με ενα λευκό φορεμα νοσκομειου που έμοιαζε περισσοτερο σε νυχτια της θειας Tess αλλα ειμαι πολυ σίγουρη πως δεν θα με ξαναδουν ποτε ξανα στην ζωη τους αυτοι οι ανθρωποι, οποτε αδιαφορώντας πια για αυτους, αρχισα να κατεβαινω τις σκαλες βιαστικα μεχρι που εντόπισα την εξωπορτα και ετρεξα προς εκεινη την κατεύθυνση ξεφεύγοντας απο τους φυλακες που στεκονταν εκεί, αρχιζοντας πια να τρεχω στην μεγαλη γεφυρα που ηξερα πως στο τελείωμα της βρισκοταν η πυλη για τον δικο μου κοσμο, αλλα με το που εφτασα και βγήκα απο την χρυσή πυλη δεν εβλεπα τιποτα.

Δεν υπηρχε καμια πυλη για τον δικο μου κοσμο εδω....

"Lorena γυρνα πισω!"

Ακoυσα την φωνη του Dooby να με φωναζει απο πισω μου αλλα εγω χωρις ουτε να γυρισω να τον αντικρισω ετρεξα προς το δασος οπου απλωνόταν μπροστα μου και αμεσως χαθηκα αναμεσα στα δεντρα.

Εγω, να πολεμήσω το σκοταδι... οχι, σιγουρα αυτη η προφητεία δεν ηταν για εμενα.

Πρεπει να βρω τον δρομο για το σπιτι. Σιγουρα θα ειναι στην αλλη πλευρα του δασους... απλα πρεπει να συνεχίσω να τρεχω..

Επειθα τον εαυτο μου με αυτες τις σκεψεις ετσι ωστε να συνεχισω να τρεχω μεσα στο θεοσκοτεινο δασος και να μην αφησω τον φοβο μου να με πολιορκησει.