Nooit meer veilig (gestopt)

H1 - Hoe het allemaal begon..

Het was hartje zomer  toen alle onheil begon. Ik was toen 9 jaar en mijn moeder was ongeneeslijk ziek. Rond december ging het helemaal fout, ze zwakte steeds meer af en mijn broer en ik wisten ons geen raad.

Mijn vader begon aan de drank en was iedere avond straal bezopen. Op 22 Januari overleed mijn moeder. Van haar begrafenis kan ik me haast niks meer herinneren. Mijn vader werd depressief en op mijn 14e verjaardag pleegde hij zelfmoord.

Mijn broer en ik werden in een weeshuis gestopt, allebei in een andere. De dag dat we werden opgehaald was een hel. Ik was 2 jaar jonger als mijn broer, maar ik had me altijd verantwoordelijk voor hem gevoeld. Geen idee waarom, maar het voelde alsof ik hem moest beschermen in plaats van hij mij.

Ik zag dat hij zich groot probeerde te houden, hij nam me in een stevige knuffel en fluisterde lieve dingen in mijn oor. 'ssst, het komt goed. We zullen elkaar niet voor altijd kwijt zijn. Er komt een dag waarop jij me vindt, of ik jou. En dan kunnen ze ons nooit meer scheiden.'

De man achter ons riep met een zware stem dat het wel genoeg was geweest, maar dat vonden wij helemaal niet. We hielden elkaar stevig beet, niet van plan om ooit los te laten. Ik werd als eerst bij mijn middel gegrepen,de paniek was in mijn broers ogen te lezen. Tranen stroomden over mijn wangen terwijl de man me probeerde mee te slepen.

'Ik zal je terug vinden Logan!' riep ik. 'Lily! Lily! onthoud goed wat ik nu zeg! Jij beschikt over bepaalde gaven, ontdek ze en ontwikkel ze! hou je sterk zusje' En dat was de laatste keer dat we elkaar zagen.

Ik had het totaal niet naar mijn zin in het weeshuis en iedere dag werd ik weer aan Logans laatste woorden herinnerd. Vaak trok ik me terug in mijn kamer en probeerde ik te ontdekken wat mijn gaven waren. Het frustreerde me dat ik er niet achter kon komen. Soms werd ik zo woedend, dat ik begon te schoppen en te slaan tegen alles wat in de weg stond.

Op mijn 15e verjaardag ontdekte ik mijn eerste twee gaven. De eerste was een fotografisch geheugen, en de tweede was.. Tja die is nogal raar en ingewikkeld. Op de 1 of andere manier kan ik dingen verplaatsen van een afstand, zonder dat ik het aanraak dus. De eerste keer dat me dat lukte schrok ik er zo van dat ik het een week niet meer geprobeerd heb.

Ik vermoedde dat er nog 1 gave was, een krachtigere, moeilijkere en vooral veel ingewikkeldere. En ik had gelijk, ongeveer toen ik 15 en een half  was ondekte ik hem.

Ik kan voelen wat andere personen voelen, en soms heel soms, als ik me heel erg inspan kan ik gedachten lezen. Deze laatste gave kost altijd veel energie en is heel ingewikkeld om uit te voeren. Eerst moet je door de menselijke barrière heen dringen. Dan sluit je je ogen, je probeert volledig te ontspannen en laat alles naar binnen stromen.

De gevoelens van anderen kan ik tegenwoordig al heel snel, en heel sterk voelen. Alleen het gedachten lezen brengt problemen met zich mee. Het gaat me wel steeds beter af, maar het is zo inspannend dat ik daarna echt even moet rusten.

En nu ben ik 16, vanavond ga ik ontsnappen uit het weeshuis. Ik heb er genoeg van, ik hou het hier echt geen seconde langer uit. Ik moet mijn broer zoeken en samen zullen we een toekomst bouwen, misschien vinden we zelfs wel geliefdes en gaan we trouwen.

Maar daar denk ik nog niet aan, eerst moet ik mijn broer vinden. Ik heb al een paar dingen weten te ontfutselen van het kamermeisje. Het schijnt dat hij ver buiten de stad in een weeshuis woont.

Het adres heb ik op mijn hand staan, en voor de zekerheid ook op een stuk papier. Mijn tas is ingepakt en voor de laatste keer check ik het. Eten, check. drinken, check. kleding check. papier en pennen, check. een mes, check.

Oke ik heb alles. Nu nog wachten tot het donker is. Mijn tas verstop ik onder het bed en ik ga onder de dekens liggen. Als het kamermeisje komt om te zien of ik slaap zal ze niks merken van mijn ontsnappingsplan.

Met bonkend hart sta ik voor het raam, het is donker buiten met alleen de maan als verlichting. Langzaam open ik het raam, wat heb ik een geluk dat deze niet piept. Voorzichtig zet ik mijn eerste stap op het kozijn, niet naar beneden kijken Lily, adem in adem uit.

Mijn andere voet plaatst zich op het kozijn, en zonder naar beneden te kijken spring ik. Met een harde klap kom ik op de grond terecht, mijn benen trillen een beetje maar ik kan nu niet lang meer wachten. Ik ren naar het hek toe en gooi mijn jas op de puntige uitsteeksels. Vlug klim ik omhoog en zodra ik aan de andere kant ben zet ik het op een lopen. Het is je gelukt Lily, phew. Morgen zal ik de stad doorkruisen,op naar Logan.

[A/N]

heleuwww,

ik heb erg mijn best gedaan om zo snel mogelijk een eerste hoofdstuk erop te zetten, en wat vinden jullie?? Vote/comment etc..

xoxo Nadia