Nooit meer veilig (gestopt)

H14 - Komst van Jake

De hele dag zit ik al nerveus te wachten op Jake. Ik heb echt geen flauw idee hoeveel keer ik al ben opgestaan, om vervolgens doelloos rondjes te lopen. Matthew heeft na ons "discussietje" niks meer gezegt. Wat ik eigenlijk ook niet zo erg vind.

Voor de zoveelste keer vandaag sta ik op en kies doelloos een richting waar ik heen loop. Ik heb echt geen flauw idee waarom ik zo verlang naar Jake, ik ken hem nauwlijks! En hij heeft wel zonder goede reden gelogen tegen me.

Maar toch... Al vanaf de eerste keer dat ik hem zag wist ik dat er iets speciaals aan hem was. Ik kan het niet echt benoemen, het is niet iets wat je kan zien ofzo. Misschien ligt het aan zijn uitstraling ofzo.

Bladeren knisperen onder mijn schoenzolen en takjes breken. Het is al bijna avond, en dat merk je ook. Er steekt ineens een frisse wind op waar ik de rillingen van krijg, misschien moet ik maar even mijn vest gaan halen. Ik kijk om me heen om te zien waar ik ben, maar zie geen enkel herkenningspunt.

Nogmaals scannen mijn ogen de omgeving, ik zie nog steeds niks, op grote dreigende bomen na dan.

'Matthew?' Mijn stem klinkt alsof hij hier niet thuis hoort, het verstoort de rust die er net was. Vogels vliegen verschrikt op, en het enige antwoord wat ik krijg is dat van de ruisende wind.

'Matthew? Ik denk dat ik een soort van verdwaald ben.' Weer is het alleen de wind die mij antwoord. Ik sla mijn armen om me heen in de hoop het wat warmer te krijgen, als ik voetstappen hoor.

'Matthew, ben jij dat?' Ik draai om me heen en spits mijn oren. Dit keer hoor ik een knerpent takje, vlak bij mij.

'Hallo?'

Twee handen pakken mijn schouders ineens vast, 'boe!'

'Aaaah!' Gil ik keihard terwijl ik me vliegensvlug omdraai. Mijn hand beweegt zich omhoog en is van plan mijn belager te meppen als ik zie wie het is.

'Jake! Wil je me nóóit, meer zo laten schrikken?' Mijn hand zweeft nog steeds voor zijn wang. 'Kijk, ik had je zelfs bijna gemept.' Ik kijk hem beschuldigend aan.

'Ook hallo Lily.' Zijn stem komt me als zoete honing tegemoet, er vormen zich kuiltjes in zijn wangen doordat hij me grijnzent aankijkt.

Ik slaak een zucht en ruk met veel moeite mijn ogen van zijn gezicht af. 'Haai.'

'Zullen we dan maar naar jullie "kamp" gaan?' Hij maakt van zijn vingers aanhalingstekens wanneer hij kamp zegt.

'Uhmm, 1 probleempje. Ik ben een soort van de weg kwijtgeraakt toen ik een stukje ging wandelen.' Ik kijk beschaamd naar mijn schoenen en strijk mijn handen langs mijn benen.

Het blijft eventjes ongemakkelijk stil en dan ineens barst Jake in lachen uit. Ik kijk hem vreemd aan terwijl er haast tranen uit zijn ogen rollen.

'Jake, het was geen grapje.' Nog steeds blijft hij lachen. 'Jake! Het was geen grapje!' Dit keer zeg ik het luider zodat hij het wel hoort.

Hij stopt abrupt met lachen en kijkt me serieus aan. 'Meen je dit?'

'Jaa-haa, anders zou ik het toch niet zeggen.'

'Hoe kan je nou in godsnaam de weg kwijtraken?'

'Ja hallo! Alles lijkt hier op elkaar, probeer jij maar eens de weg hier te onthouden.'

'Oh my gosh, lily! En nu?'

'Ja weet ik veel?'

Terwijl wij in een discussie verwikkelt raken horen we niet dat Matthew komt aanlopen.

'Hé!' Buldert zijn stem ineens door het bos heen. Jake en ik houden op hetzelfde moment onze mond en kijken Matthew verdwaasd aan.'

'Komen jullie mee?' Hij loopt al weg terwijl we nog niet eens niet antwoord hebben gegeven. Ik schenk Jake nog een verdwaasde blik en loop dan fronsend achter Matthew aan.

De wandeling wordt in stilte voortgezet, best fijn, nu kan ik even mijn gedachten ordenen, tenminste dat hoopte ik. Achter me hoor ik Jake een vermoeide zucht slaken, die Matthew blijkbaar ook heeft gehoord.

'We zijn er bijna hoor.' Ik rol met mijn ogen en hoor hem op het laatst nog net 'watje' mompelen.

'Wat zei je?!'

'Niks.'

'Wel, je zei watje tegen Jake! Waarom?' Ik sla mijn armen over elkaar, sta stil en kijk hem boos aan.

Matthew en Jake staan nu ook stil en Matthew slaakt een geïrriteerde zucht. 'Wat gaat jou het aan waarom ik dat zei, en wat boeit het? Kom we lopen door.'

'Nee, we lopen helemaal niet door. Jij hebt geen enkel recht om hem watje te noemen! Vind je het gek dat hij moe is! Hij heeft al de hele dag gelopen en nu zijn we ook nog eens de weg kwijt! Weet je trouwens wel of we goed gaan?'

Inmiddels is het vuur in mijn binnenste opgelaait, hoe durft hij? Het komt haast zelden voor dat ik zo boos en geïrriteerd wordt, maar inmiddels komt dat steeds vaker voor. Waarom?

'Ja ik weet zeker dat we goed gaan, ik heb de bomen namelijk gemarkeerd. Want ik ben niet zo dom om roekeloos een wandelingetje voor niks te gaan maken!'

'Oh ja, tuurlijk! Nu krijgen we zeker het gedeelte waar jij zegt hoe geweldig je bent en blablabla!'

'Aaargh! Kan je niet gewoon even je ko...-'

'Guys! Kappen nou! We zijn allemaal moe en hebben honger. Laten we nou maar gewoon doorlopen en hou op met jullie zo kinderachtig te gedragen.' Er gaat een steek door me heen wanneer hij dat zegt. Vindt hij me echt kinderachtig?

'Ik dacht gewoon...-'

Dit keer wordt ík door hem onderbroken. 'Ik kan heus wel voor mezelf zorgen Lily. Je hoeft het echt niet voor me op te nemen. En nu gaan we verder.'

Matthew rolt met zijn ogen en loopt dan weer verder. Jake loopt me voorbij zonder me aan te kijken waardoor er weer een steek door me heen gaat. Met een beteuterd gezicht loop ik uiteindelijk ook achter ze aan.

 [A/N] 

Heey guysss!

Ja ik weet het, veeeeeeelste laat geupdated, maar had het echt druk! En jaa, ik weet het kort en slecht hoofdstuk. I promise, volgende hoofdstuk wordt langer, beter, en wordt sneller geupdated. Lily is wel erg prikkelbaar zeg, en waarom doet Jake zo gemeen/afstandelijk?

Vote

Comment

Subscribe

 p.s; wie weet hoe ik weer een castlid kan toevoegen op de site staat er 00 in plaats van castlid toevoegen....

xoxo Nadia