Nooit meer veilig (gestopt)

H20 - Logan

Ik gooi mijn rugtas naast me neer en sla het mapje open. Één voor één haal ik de papieren eruit en leg ze voor mij neer. Ik zie met vetgedrukte letters mijn naam staan met daaronder een foto van mijn weeshuis.

Op het volgende blad staat een foto van mij, met daaronder diverse gegevens. En op weer een ander blad zie ik gegevens van mijn weeshuis staan, zoals het adres en telefoonnummer. 

De bladen die over mij gaan schuif ik op een stapel en leg ze aan mijn linkerkant. De overige drie bladen leg ik voor me neer. Het eerste blad bevat Logans naam en een foto van zijn weeshuis, althans dat neem ik aan.

Het is een groot wit huis met een houten deur die er zwaar uitziet. Ook de kozijnen zijn van hout en de ramen weerkaatsen het zonlicht.

Ik neem het tweede blad in mijn handen en staar in de hazelnoot bruine ogen van Logan. Zijn bruin-blonde pony heeft hij naar rechts gestreken en zoals gewoonlijk heeft hij zijn aanstekelijke grijns op zijn gezicht geplakt. 

Ik glimlach en strijk met mijn duim over de foto heen. Ik probeer alles van hem in me op te nemen, de vorm van zijn gezicht, het plukje haar dat altijd de verkeerde kant op staat, en zijn ietsiepietsie kromme neus.

Ik zucht kort en pak daarna het laatste blad. Ik zie het adres staan wat ik voor mijn vertrek uit het weeshuis had opgezocht, dat was dus wel de goede. Ook zie ik een telefoonnummer staan, wat als ik ze nou eens bel? Wie weet kan ik Logan wel spreken!

Kriebels van enthousiasme schieten door mijn buik, en net als ik mijn telefoon wil pakken besef ik dat ik die niet meer heb.

'Godverdomme!' Ik smijt mijn tas en het blaadje wat ik zojuist nog in mijn hand had op de grond. Boos kijk ik naar het blaadje dat door de wind word meegevoerd totdat het tegen een boom aankomt.

'Wat is er?'

Met een blik vol vuur kijk ik Jake aan. 'Ik heb het telefoonnummer van Logans weeshuis gevonden, dus ik dacht ik ga naar hem bellen. Maar aangezien ik geen telefoon meer heb! Kan ik hem ook niet bellen!' Ik gris de bladeren van de grond en prop ze kwaad weer in mijn rugtas.

'Word nou eens niet direct kwaad! Je kan ook eerst vragen of wij misschien een telefoon hebben hoor. Echt serieus, waar heb jij last van de laatste tijd?'

Mompelend stop ik het laatste blaadje in mijn tas, 'dat vraag ik me ook wel eens af.' 

Ik draai me weer om en kijk Jake recht in zijn ogen aan. 'Goed, heb jij een telefoon dan?'

'Eerst sorry zeggen, dan krijg je hem.'

Verontwaardigd kijk ik hem aan. 'Jake! Het gaat hier wel om mijn broer weet je nog! Ik heb hem in geen eeuwen gesproken, en nu heb ik eindelijk de kans om hem even te horen, en dan wil jij je telefoon niet geven!'

'Ja dat begrijp ik heus wel hoor, maar je moet je eerst verontschuldigen voor je enorm vervelende gedrag.'

'Goed, wat jij wil.' Mokkend loop ik naar hem toe en ga dan op één knie voor hem zitten. Mijn handen vouw ik in elkaar en steek ik de lucht in. Ik zet mijn mooiste puppy oogjes op en kijk hem smekend aan.

'Aller-aller-allerliefste Jake, het spijt me enorm van mijn onredelijke gedrag. Zou je alsjeblieft je telefoon aan mij willen lenen zodat ik het weeshuis van mijn broer kan bellen?'

Op zijn gezicht staat nu een enorme grijns, grinnikend haalt hij zijn telefoon uit zijn tas. 'Was dat nou zo moeilijk?' Hij steekt zijn hand met de telefoon uit die ik meteen van hem aanpak.

'Dankjewel!' Ik buig voorover en zodat ik hem zacht een kus op zijn wang kan geven als bedankje. Zodra mijn lippen zijn wang raken voel ik duizenden elektrische schokjes door me heen gaan. Vlinders ontpoppen zich in mijn buik en mijn hand begint zachtjes te trillen.