Nooit meer veilig (gestopt)

H18 - Weg

(Lily)

Ik hang over de schouder van de man en probeer me wanhopig los te rukken, terwijl ik Matthew's naam schreeuw. Hij heeft een pisool in zijn handen en probeert ons bij te houden.

Mijn hoofd bonkt, en het lijkt alsof mijn wang in brand staat. Ik voel hoe een warme straal bloed zijn weg vind naar mijn arm. Het kruipt over mijn hand en drupt vervolgens via mijn vingers op de grond.

Bij iedere stap die ik word verwijderd van Matthew word ik wanhopiger. Wat zal er gebeuren als het hem niet lukt mij te bevrijden, te redden?

'Matthew! Schiet dan! Alsjeblieft, schiet! Dit kan je nooit langer volhouden, schiet!' Het is de enige manier nog, hij moet het doen.

Plots draait de man zich om en gooit me alsof ik van lucht ben gemaakt naar achter. Ik klap hard tegen een boom aan. Het voelt alsof al mijn rugwervels verbrijzelen, en de lucht uit mijn longen wordt gehaald.

Hoestent val ik voorover, steunend op handen en knieën probeer ik de lucht in te ademen. Ik draai mijn hoofd, waar waarschijnlijk een grote bult opkomt, en ga in een positie zitten zodat ik Matthew en de man zie.

Ze staan tegenover elkaar, de man heeft zijn geweer op Matthew gericht en kijkt hem strak aan. Matthew houdt op zijn beurt weer zijn pistool naar hem gericht, zijn ogen schieten heen en weer van mij naar de man. Als een opgejaagt, wild beest.

'Kom dan, schiet dan watje! Dat durf je toch niet, je weet net zo goed als ik dat ik je waarschijnlijk eerst neerschiet.'

Matthew's blik verhard en kijkt de man nu strak aan, in plaats van de prooi ziet hij er nu uit als de jager. Hij ontgrendeld zijn pistool en zijn handen zijn gestopt met trillen.

'Jij durft.' De man, mijn ontvoerder, kijkt hem spottend aan en ontgrendeld ook zijn geweer. 'Weet je zeker dat je dit gaat doen, mietje. Je weet dat je soieso al ten dode bent opgeschreven dus waarom zou je het überhaupt nog prob...-'

Er klinkt een schot die de vogels doet opvliegen. Ik weet niet wie er heeft geschoten, totdat de man op zijn knieën zakt. Matthew heeft geschoten, in zijn buik. Niet dodelijk, tenminste dat denk ik, maar toch. Het zwarte shirt van de man bevat nu een rode vlek die nu steeds groter wordt.

Matthew rent naar me toe en helpt me overeind. Mijn ogen blijven vastplakken aan de man, ook wanneer hij me meetrekt en begint te rennen.

'Gaat het?' Vraagt hij terwijl we steeds verder van de man verwijderd worden. Ik draai mijn hoofd nog een keer om, en mijn blik kruist die van de man. Hij kijkt me met een verbeten blik en een grijns aan. Het geeft me zo erg de kriebels dat ik snel mijn hoofd draai.

Buiten adem van het rennen probeer ik antwoord te geven. 'Soort van, we moeten.. we moeten Jake halen.' 

'Ik weet wel... waar hij is, kom.' Matthew is zelf ook buiten adem en heeft veel wonden op zijn lichaam. Hier en daar druipt bloed uit of heeft hij rood-blauwe plekken. 

De bomen razen aan ons voorbij en ik kan de open plek waar het allemaal gebeurde al zien. De bruinige bladeren onder onze voeten knisperen, en mijn haar waait naar achter. 

Ik ben bang voor wat we aan zullen treffen binnen een paar minuten. Wie weet staan de andere agente ons wel op te wachten, ondanks dat ze uitgeschakeld zijn, of waren, door Matthew. En ik ben bang voor hoe ik Jake zal zien.

We zijn inmiddels vlak voor de open plek en Matthew gebaart me te stoppen. Hij veegt wat zweet van zijn voorhoofd en houdt het pistool voor zich uit. Langzaam loopt hij naar voren, met mij op zijn hielen.

Dan rent hij naar voren en stopt in het midden van de open plek. Ik blijf aan de rand staan en zie hoe Matthew langzaam in de rondte draait. Dan wenkt hij me en vlug loop ik naar hem toe, me afvragend waar de andere agenten zijn.