Nooit meer veilig (gestopt)

H7 - Thuis?

Tot overmaat van ramp was het ook nog begonnen met regenen. Ik ben nu bijna bij de bosrand en hou hopeloos mijn jas boven mijn hoofd. De regen laat mijn haar krullen en laat me in mijn schoenen soppen. Blèg, kan ik nou niet eens voor 1 keer geluk hebben. Jeetje mina zeg... 

Ineens raast er iets voor mijn voeten langs. 'Aaaaaah!!! Een RAT!'. Hij stopt even en kijkt me met zijn donkere kraalogen aan. Een rilling schiet over mijn ruggengraat en snel loop ik door. Gaver de gatver de gatver! Ieeeeeeeellll. Er zat daar gewoon een RAT! Iel iel iel iel iel! Snel weg hier, ik heb het helemaal gehad met die donkere steegjes.

 Op de plek waar de bosrand zou moeten zijn zie ik al duidelijk lantaarns staan. Nog een paar tientallen meters en ik ben er wiehoeee!

Het licht dat ze geven wordt duidelijker naarmate ik dichterbij kom, en ik kan nu al zien dat de lantaarns vrij oud zijn. Ze zijn echt mega stoffig en spinnenwebben zie je er overal aan vastgekleefd zitten.

Behoedzaam en met al mijn zintuigen op scherp zet ik de eerste paar stappen in het bos. Vrijwel direct hoor ik een uil roepen en op 1 of andere manier lijkt het hier minder hard te waaien. Ook de regen is plotseling gestopt... Erg vreemd dit...

Terwijl de wind zachtjes met mijn haren speelt kom ik steeds dieper in het bos terecht, en wordt het steeds donkerder. Ik moest maar eens een overnachtingsplek gaan zoeken.

Stiekem hoop ik dat er ergens een huisje staat waar een aardig oud vrouwtje woont die me onderdak biedt. Maar zelf weet ik ook wel dat dat haast onmogelijk is op zo'n creepy plek als dit. Misschien vindt ik het hier nog wel enger dan in de steegjes...

Iets verderop zie ik een klein lichtje met daaronder een aantal richtingsbordjes. Vlug loop ik er naar toe, wie weet wijst 1 van de bordjes wel een huis aan.

Goed, eens even kijken. Het surfmeer, nee daar heb ik niks aan. Het hondenstrand, gatver en dan zeker in de hondenpoep slapen. Dacht het niet! Huize H..sf..d.

Het bord zit helemaal onder het mos dus ik kan niet lezen wat er precies achter Huize staat. Maar dat maakt mij niet uit, er is dus toch een huis! Ik draai me in de richting van het pad - wat er van over is dan - En begin te lopen.

Hmmm, wat zou er onder het mos staan? Heesfoed, Hoesfeed, Huisfuud. Dat klinkt echt gewoon al belachelijk, dat kan er zoieso niet staan. Maar wat dan wel?

Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik loop terug naar het bordje. Al een geluk dat ik lange nagels heb, zo zal het niet moeilijk zijn het eraf te krabben. Langzaam komen de letters tevoorschijn. He.sf..d, Hemsf..d, Hemsfo.d, Hemsford. Dit kan niet, Hemsford is mijn achternaam!

Ik lees het nog een keer, en het staat er toch echt. Huize Hemsford. Zou Logan hier wonen soms? Of is het een oud huis van 1 of ander familielid? Er is maar 1 manier om daar achter te komen.

Ik ren het pad op, steeds sneller en sneller. Het pad kronkelt enorm en het is hier erg donker. De takken overwoekeren hier en daar het pad dus je moet goed uitkijken waar je loopt. Als je boven je kijkt zie je haast alleen maar takken met daaraan groene bladeren. Hier en daar is een kleine opening waar de laatste zonnestralen doorheen schijnen.

Ik wordt al aardig vermoeidt en hoop dat ik er bijna ben. Ik ren nu nog maar in een langzaam drafje, Ik moet weten wie hier woont, of heeft gewoont! Dit is te toevallig eigenlijk, het is haast onmogelijk. Huize Hemsford... Ik graaf diep in mijn geheugen maar kan toch echt niks vinden dat met Huize Hemsford te maken heeft.

Plotseling stopt het pad en sta ik midden op een open plek. Het huis torent ver boven me uit. Het is echt prachtig, wel oud, maar echt prachtig! Er zijn twee torens, aan de linker en rechterkant. De dakpannen zijn rood, alhoewel je dat alleen kan zien als je goed kijkt want ook hier is het helemaal begroeid met mos.

Er is een klein trapje naar de megagrote deur leidt die wel uit de middeleeuwen geplukt lijkt te zijn. De witte verf van de kozijnen bladdert er hier en daar vanaf, maar dat geeft niet. Het is zo mooi, alle ronde krullen die aan en op het huis zitten lijken een eigen leven te leiden en de houten muren doen het huis op een miniboederijhuis lijken.

Plots komt er een flinke hoofdpijn opzetten. Ik ga even op de met bladeren bezaaide grond zitten en sluit mijn ogen. Terwijl ik over mijn slapen wrijf komen er verschillende beelden binnen. Het zijn herinneringen aan mij en Logan.

Samen zijn we aan het voetballen, ik schat dat ik een jaar of 6 ben wat zou betekenen dat Logan 8 is. Zo te zien hebben we de grootste lol. Logan schopt de bal tegen ons huis aan en ik moet hem gaan halen. Volijk ren ik naar de bal toe die tegen het witte trapje ligt.

Dan verschijnt mama aan de deur, 'komen jullie eten?' vraagt ze. De kleinere ik kijkt op naar mijn mama terwijl Logan ja schreeuwt. Wanneer ze de deur weer sluit hoor je een kleine bonk, dat is de deurklopper die op de nu nog groter uitziende deur valt.

Mijn ogen open zich in een milliseconde. De trap uit mijn herinnering is precies dezelfde als waar ik nu naar kijk. Vlug loop ik naar de deur, mijn hand glijdt langzaam over de metalen deurklopper. Het is allemaal hetzelfde... Is dit wat ik denk dat het is? Ben ik... thuis?

[A/N] 

Hallooo!!!!!

Sorry sorry sorry voor late update maar had geen inspiratie, nu vind ik dit hoofdstuk nog steeds best wel slecht maar nevermind. Het volgende hoofdstuk wordt veel beter, heb iets mega-spannends in gedachten :)

vote,comment etcccccccc... :p

see ya,

xoxo Nadia