Caught On Fire (WAKAS)

II.

I won't rebel. If I do, I am breaking my own principle I established. I am not like any of those teenagers who rebel just because their parents separate or family problems has paved it way down to them.

For me, that's immaturity. And I don't want to settle low as that.

I saw Mom at the sofa glancing outside the window. I sighed as I gather strength to talk to her.

"Mom.." Lumingon naman siya sa akin.

"Anak.." Tanging ngiti lang ang naisagot ko.

"Mom, Can you tell me the truth? Please. Gusto kong malaman ang totoo." May pagsusumamong tinig ko.

"Gray.. Malaki ka na talaga anak."

"Mom, Totoo ba na hindi ako anak ni Dad? Na kaya pala, hindi niya ako maituring na anak kasi hindi pala niya talaga ako anak.."

"H-How did you?"

"Please Mom, tell me." Yumuko siya hudyat na totoo nga.

"I'm sorry Gray. But, believe me hindi ka pagkakamali anak. You're my treasure, kayo ni Ginna."

"Alright, naiintindihan ko." Sapat na sa akin ang marinig ang mga salitang ito sa kanya. I stood up and went outside. I'm fine. I should be.

Patuloy lang ako sa paglalakad habang nakalagay sa loob ng bulsa ng jeans ko ang dalawang kamay ko. Isinuot ko rin ang gray hood ko na paborito ko.

As I was walking down the streets when someone approached me. A man whom I think the same as my age who played an important role came.

"Ikaw ba si Grayson Padua?" My forehead wrinkled.

"Yeah, why?"

"May ipapakita lang ako sa'yo kung okay lang. Saglit lang," I was hesitant at first with this young man. Lalo na't ito ang unang pagkikita namin. But I suddenly felt the urge to accompany him.

Hanggang sa dinala niya ako sa ospital, sa isang mental hospital.

"Why did you bring me here?"

"Sensya na, tagalog lang. I'm not English." I chuckled.

"Okay, Bat mo ko dinala dito?"

"Ah, makikita mo rin 'pag pumasok ka."

"Teka nga, hindi ka ba sindikato?" Hindi ko alam pero kinakabahan ako na ewan. Hindi naman ako natate o ano. Basta, iba lang ang pakiramdam ko.

I brushed away this thought and went inside.

Napasinghap pa ako sa nakikita ko. Sari saring tao ang nakikita ko, bakas sa mukha nila ang kasiraan ng mga ulo nila. Napakahirap siguro ng ganoong sitwasyon.

"Eto na," Isang matandang lalaki ang bumungad sa akin. Puti na rin ang buhok nito at ang kanyang katawan ay halos namayat na rin.

I don't know why but I got an unusual feeling seeing this man close to me.

"Sino ka?" He asked confused.

"Po?"

"Ikaw ba si Gray?"

"H-How did you.. I mean, Paano niyo po nalaman?" Hinawakan niya ang balikat ko.

"My son.." Nakita ko ang takas na luha nito sa kaliwang mata.

There are questions in my mind bombarding me, questions left unanswered.

Looking at this man, ngayon ko lang napagtanto na siya nga ang tatay ko. I've always adored my Dad being so dedicated with his work pero hindi ang ganitong kamanghaan nang makita ko ang totoo kong ama.