Forevermore [Under Editing]

Chapter 6

Louie

Kagagaling ko lang sa isang operasyon na muntik ng ikasuko ng katawan ko. I almost died back there, but I always see my wifes face kaya lumalakas ang loob ko.

We've been in a secret mission for almost two months now. Wala dapat makaalam kahit na sino, kahit pa ang asawa ko. Dahil maaari niya itong ikapahamak.

Laging tumatawag ang kumander namin sa akin para sabihing tumatawag ang asawa ko at kadalasan ay pinupuntahan ang headquarters namin. But I have no choice, alam niya ang trabaho ko. Iniisip ko nalang na malapit na akong umuwi sa kanya. Pagkatapos kasi ng misyon namin na ito ay pwede na kaming bumalik sa kampo namin. At ang ibig sabihin, makakasama ko na ang asawa ko. It's been two months and She didn't receive any text, calls, or informations about me.

And now, andito na ako sa tapat ng pinto ng bahay naming mag-asawa. Kanina pa ako kumakatok pero walang nagbubukas. Napangiti nalang ako sa naisip ko na baka natutulog pa ang asawa ko.

"Maybe she's asleep." Umikot ako sa likod at dito ko kinalikot ang pinto para makapasok.

Nang tuluyan akong makapasok, dumiretso ako ng hagdan paakyat. Hindi ako lumikha ng kahit konting ingay para maaurpresa ko ang asawa ko. Pagtungtong ko sa taas ng hagdan, kumunot ang noo ko ng marinig ko ang tawanang nagmumula sa loob ng kuwarto naming mag-asawa.

Kunot-noo akong ngalalakad palapit ng kuwarto. Pagkabukas ko, nagulat ako sa nakikita ko. Nakapatong ang asawa ko sa lalaking nakahubad-baro. And they were cuddling like a couple.

Nakita ko ang gulat sa mukha ni Melissa. Pero mas gulat ako sa dadatnan ko, I never expected this. Masama ko silang tinignang dalawang habang palipat-lipat ang mga mata ko sa hitsura nila.

"Lou-ie," Nanginginig at pautal na tawag sa akin ng asawa ko pero hindi ko siya sinagot. I just stood there, watching them. Lumapit sa akin si Melissa at akmang aabotin niya ang kamay ko pero tInabig ko lang ito.

"Why? Why, Melissa?" masama ang loob kong tanong dito. Nakita kong nag-uunahan ang mga luha sa mga mata niya. Gusto ko na sana siyang yakapin at patahanin pero nasasaktan ako sa nagawa niya. He was with a man, and take note. The man is topless and with his boxer shorts only while my wife is dressed with a t-shirt. I guessed that's the man's t-shirt, dahil hindi ko matandaang may ganyan ako.

Agad akong tumalikod at umalis. Hindi ko masikmura ang nakita ko. Galit na galit din ako sa sarili ko dahil kasalanan ko din kung bakit siya naghanap.

"It's all my fault! Kung kinontak ko sana siya at sinabi ang kalagayan ko. Hindi sana 'to mangyayari." Mabilis ang lakad ko habang sinasabi ko 'to. Kung pwede lang sanang makaalis agad ako sa lugar na 'to para hindi niya makita ang tuloy-tuloy na pagbagsak ng luha ko.

Naririnig ko ang pagtawag niya sa aking pangalan pero hindi ko na ito nilingon pa. Hindi ako pwedeng lumingon dahil baka lumambot ang puso ko at yakapin nalang ito.

Dumiretso ako sa garahe at inalis ang takip ng motor ko. Tinignan ko kung gumagana pa ito. Nang umandar na, agad kobg pinaharurot ito paalis. Nasulyapan ko pa siyang sumisigaw at umiiyak sa balkonahe ng bahay. Napansin ko din ang paghagod ng lalake sa likod nito at pagyakap niya sa asawa ko. Mas nasaktan ako sa nakita ko kaya mas binilisan ko pa ang pagpapatakbo at dumiretso sa isang bar.

Nilunod ko ang sarili ko sa alak. Baka sakaling makalimutan ko ang nadatnan ko sa bahay namin ng asawa ko. I want to punch whoever crosses my path.

Hawak ko ang bote ng alak habang papalabas ng bar. Kakalabas ko palang ng bar ng biglang may nakabangga sa akin. Tinignan ko siya ng matalim bago ito minura at tinulak.

"Watch you were going! You dimwit!" sigaw ko dito at tinulak pa ito ng ilang beses. Susuntukin ko na sana ito ng biglang may yumakap sa akin at pinigilan ako.

"Let's go, Hon, please." she pleads as he hug me tight. Umiling-iling ako at pinilit na alisin ang kamay nitong nakayakap sa akin. Nang makalas ko ang kamay niya, hinarap ko ulit ang nakabangga sa akin at tuluyang sinapak.

Narinig ko ang sigawan ng mga babaeng nasa paligid ko pero wala akong pakialam. Gusto kong mailabas lahat ng sakit na nararamdaman ko.
Susugod nanaman sana ako ng pumagitna si Melissa at pinigilang niya ako.

"Leave me alone! Why are you here? Get lost! I don't fucking need you!" sigaw ko sa mukha niya at tinalikuran na ito.

Uminom muna ako sa bote ng alak na hawak ko bago ako naglakad palayo sa lugar. Alam kong sinusundan niya ako dahil nararamdaman ko siya sa likod ko. Hinarap ko siya at marahas na isinandal sa posteng nasa gilid ng daan.

"What do you need? Hindi ka pa ba kontento sa lalake mo?" sarkastiko kong sabi at mas diniinan pa ang hawak ko sa mga braso niya. Alam kong magmamarka ang ginawa ko pero wala akong pakialam. Kung tutuusin, kulang pa ang sakit na nararamdaman niya kumpara sa nararamdaman ko.

"Let's talk, Hon, I can explain." Pagmamakaawa nito na tinawanan ko lamang ng mapait.

"Talk? Are you kidding me? What kind of explanation will you give me after what I've seen? I'm not blind, Melissa! Don't fool me with your words, because I'm not an idiot to believe in you!" Pabalya ko siyang binitiwan na ikinaupo niya sa semento.

"I'm sor-ry, I'm rea-lly rea-ll so-rry, Hon. Please let me explain." Pagmamakaawa nito habang humahagulgol ng iyak sa harapan ko.

"Don't you ever call me in that endearment again. You understand!" Sigaw ko dito at tinalikuran na ng tuluyan. Pero hindi pa ako nakakahakbang ng niyakap niya ang kaliwang paa ko at nagmamakaawang pakinggan ko siya.

Hinawakan ko ang kamay niya para alisin sa pagkakayakap nito. Kaso mas lalo pa nitong hinigpitan.

"Let go of me, Melissa." Walang emosyong sabi ko at pinilit na tanggalin ang kamay nitong nakayakap sa paa ko.

"No... No... No... I can't let go of you, Louie. Please come back to me. I love you so much." Umiiyak pa ding sabi nito at hindi hinayaang makawala sa pagkakayakap nito. Dahil mas malakas pa din ako, nagawa ko siya pakalasin. Umupo ako, kneeling my other knees at ipinantay ko ang mukha ko sa mukha niya.

"If you really do love me. Kahit gaano pa katagal ang pagkawala ko, hindi ako mapapalitan sa puso mo. You just find someone who's better than me. Hayaan mo nalang ako, hayaan mong hanapin ko ang sarili ko..." Seryosong sabi ko at tumayo na. Bago pa man ako lumakad paalis, nagsalita ulit ako.

"Hindi ka maghahanap ng iba kung talagang mahal mo ako, Melissa. Tandaan mo yan." Sambit ko at tuluyan ng umalis. Hindi na ako lumingon dahil ayokong mabawi ko lahat ng sinabi ko at tanggapin uli ito sa buhay ko.

Nagpatuloy akong maglakad habang umiinom sa bote ng alak na hawak ko. Hindi ko na namalayang umiiyak na pala ako. The pain I'm feeling right now is a million times painer than a stab of a knife for a hundred times. Hinayaan ko lang na mamalisbis ang luha sa mga mata ko habang tinutungga ko ang alak sa bote.