deep end

14: "je hebt me flink wat uit te leggen jongedame."

A/N

Voordat jullie beginnen met lezen, kan iedereen die dit ziet op het stem knopje drukken? Het duurt maar een seconde en het motiveert me super erg om verder te schrijven!

Verder, veel plezier met lezen!

~~

"Jij hebt me flink wat uit te leggen jongedame.'' Klinkt de harde stem van mijn vader, ik kijk op en zie hem voor me staan. Ik heb hem gebeld om me op te komen halen aangezien mijn rug heel erg pijn doet.

Ik reageer niet, inderdaad, ik moet hem veel uitleggen. Maar ga ik het doen? Nee. Ik kan zulke dingen niet naar mijn vader vertellen, hij gaat zo teleurgesteld worden als hij achter dit alles komt.

''Kan je lopen?'' Vraagt hij, ik schud mijn hoofd en hij zucht. ''Ik ondersteun je wel.'' Ik knik. Hij pakt mijn arm en zet hem onder zijn arm, hij trekt me op zodat ik sta. Zo beginnen we te lopen naar zijn auto, het gaat wat lastig maar het moet maar zo. Ik zie zijn zwarte auto al blinken in de verte en we lopen erheen. Aangekomen in de auto zet mijn vader mij rustig in de bijrijdersstoel en hij loopt naar zijn eigen plek.

De auto start en ik leun op de stoel. Ik heb zoveel dingen om aan te denken dat mijn hoofd zowat explodeert. Ik moet echt rustig aan doen als ik mezelf niet dood wil hebben straks.

''Dus, wat is er gebeurd?" Vraagt mijn vader, ik wist dat dit er aan zat te komen. Ik pluk wat aan mijn donkerblauwe trui, niet in staat mijn vader aan te kijken.

''Nou?" Breng hij uit als ik geen antwoord geef, ik zucht. Ik ga hier zo spijt van krijgen.

''Ik wou opstaan maar mijn veters zaten los, ik struikelde eroverheen en viel op de hoek van mijn tafel.'' Antwoord ik. Leugen, alweer. Dit is zo erg, dit is al de tweede leugen tegen mijn ouders, waarom doe ik dit? Ik kon nooit liegen tegen mijn ouders, en nu doe ik het al fucking twee keer? Wattefuck is er mis met mij, dit hele gedoe doet zoveel slecht met mij.

Mijn vader blijft even stil en ik zie hem aandachtig denken.

''Je draagt laarzen, zonder veters.''

Ik voel mijn wangen rood worden, betrapt, op heterdaad betrapt. Hoe ga ik me hier uit praten?

"Waarom lieg je tegen me Abigail?" Zegt hij op een koude toon. Ik slik.

"I-ik lieg niet." Lieg ik. "Waag het niet nog eens te liegen tegen mij!"

Ik kijk het raam uit. "Ik ben gewoon gevallen." Mompel ik, hij zegt niks terug. Maar ik weet dat hij het niet hierbij gaat laten, ik heb nooit een erg strenge vader gehad maar op sommige momenten kan hij behoorlijk streng zijn. Zoals nu.

Ik zie dat we zijn aangekomen bij de eerste hulp, hier ben ik zo'n week geleden ook geweest. Voor mijn been.

Ik pak mijn krukken die ik mee had genomen en mijn vader sleept me zowat mee naar binnen. Oke, hij is boos.

We komen alweer aan in dezelfde wachtruimte, een weeks geleden zat ik hier met een boze moeder, en nu zit ik hier met een boze vader.

Ik ben echt trots op mezelf.

Ik pak een van de magazines die op de tafel naast ons staan en blader er wat in. Ik zie wat advertenties over hoe je een mooie egale huid krijgt als vrouw zijnde. Wauw.

Vrouwen doen er zoveel aan om mooi te zijn, voor wat? Zodat ze aandacht van mannen krijgen om vervolgens gebruikt en weg gegooid te worden? Heh?

Ik zucht en gooi de magazine weer terug op zijn plek, het komt met een plof op de tafel en een oude vrouw kijkt mij waarschuwend aan. Ik rol met mijn ogen, aansteller.

"Abigail Leoné." Hoor ik een bekende stem, ik kijk op en zie niemand minder dan Souhail.

Ook hij lijkt me te herkennen want hij kijkt mij met een rare blik aan. Mijn vader ziet dit en kijkt me boos aan. Hij staat met mij op en zonder wat te zeggen ondersteunt hij me naar de dokterskamer.

Waarom moest Souhail hier vandaag weer werken? Ik kan hem niet meer normaal aankijken na die dag dat ik een paniekaanval kreeg, het had ook niet gehoeven trouwens. Ik had hem niet meer gezien. Tot nu.

We gaan zitten en ik kijk Souhail even aan. Ik zet mijn vinger op mijn mond, wat moet aanduiden op stil. Stil van zeg niks tegen mijn vader over hét. Hij kijkt mij vragend aan en ik zucht. Wat mijn vader naar mij laat kijken, ook hij kijkt mij vragend aan en ik schud mijn hoofd.

Dit gaat zo fout.

"Oke." Hij kijkt op zijn blaadje. "Abigail? Alwe-" ik hoest dramatisch wat hun allebei naar me laat kijken. Ik glimlach awkward.

Ik hoop dat Souhail de tip begrijpt.

"Wat ik dus wou zeggen, goed om je weer te zien, of eigenlijk slecht. Want dat betekent dat er iets is gebeurd." Grinnikt hij.

Ik facepalm mezelf inwendig en sluit mijn ogen even, nu gaat mijn vader weer vele vragen stellen.

"Alweer?" Vraagt hij streng. Souhail blijft stil en ik besef me dat deze vraag naar mij is gericht.

Ik open mijn ogen weer. "Eh, ja. Ik was hier vorige week ook met mama, voor mijn voet weet je nog." Zeg ik nerveus. Mijn vader kijkt me strak aan en wendt zich dan weer tot Souhail.

"Is dat waar?"

Ik zucht, soms is mijn vader zo extra. Waarom gelooft hij me niet? Oke ik snap wel waarom, ik heb al twee keer tegen hem gelogen, al weet hij het van de eerste keer niet...

"Ja meneer." Antwoord Souhail, ik zie dat hij ook een beetje nerveus is en ik snap hem helemaal. Mijn vader komt heel dreigend over.

"Alleen toen?" Gaat hij verder. Mijn hart begint sneller te kloppen, zeg alsjeblieft ja, zeg alsjeblieft ja.

"Ja."

Ik zucht van opluchting en mijn vader knikt langzaam. "Oke."

"Eh, ik denk dat we moeten beginnen met kijken wat er aan de hand is." Zegt Souhail, mijn vader knikt.

"Iets met je rug heb ik gehoord?" Vraagt Souhail aan mij. Ik knik.

"Oke, ik moet wat testjes doen om te kijken wa-."

"Hebben jullie ook een vrouwendokter?" Onderbreekt mijn vader hem.

Ik rol hard met mijn ogen, dit gaat nog een lange dag worden.

A/N

Idk hoe ik dit deeltje vind, heb het net snel geschreven?

Hoeveel stemmen kunnen we krijgen als iedereen die dit ziet stemt?

We hebben trouwens bijna 400 lezers!! Aahhhhh i love youuuu babyss.

X Fala