deep end

21. In pain

Met grote ogen kijk ik de voorbijrazende auto aan die me bijna over had gereden. De bestuurder rijdt met een hele hoge snelheid weg. Ik kon geraakt zijn door hem. 

Ik kijk naast me om een op de grond liggende Ryan te zien. Voor zover ik kan zien is hij niet gewond. Al zie ik wel een wond op zijn hoofd. 

''Ryan?'' Ik ga op staan en kijk naar beneden om hem te zien. 

''Hmmm?" 

''Je gaat me niet ontvoeren, toch?" Ik zie hem geïrriteerd zuchten. Hij staat ineens ook op en komt iets te dichtbij, maar ik laat het maar. 

''Serieus Abigail!? Ik heb je zojuist gered van je eigen fucking dood en jij denkt dat ik je zou ontvoeren? What the fuck is jou probleem?!" Schreeuwt hij. Ik slik, ik heb dit antwoord niet verwacht. 

Ik kijk naar beneden, niet wetend wat ik moet antwoorden. Ik voel vingers onder mijn kin waardoor ik wel moet opkijken. 

''Antwoord als ik je iets vraag.'' Zegt hij koud, ik slik alweer. Zijn harde kant is terug, ben ik te ver gegaan? 

''I-ik.'' 

''Jij wat?" 

''Pfff watte? Wat wil je dat ik zeg? Dat ik te ver ben gegaan, dat ik je moest vertrouwen? Je moet snappen dat ik je niet zomaar kán vertrouwen, ben je vergeten dat je me ook écht wou vermoorden, je hield een fucking mes tegen mijn keel aan!" Roep ik uit terwijl ik mijn handen in de lucht gooi. 

Hij spant zijn kaak aan en ik zie zijn adamsappel op en neer bewegen. ''Dus dit is hoe je me ziet? Als een moordenaar?" Hij lacht, geen oprechte lach, maar een lach waarvan ik kan zien dat mijn woorden hem iets hebben gedaan. Of hij is een goede acteur, want waarom zouden mijn woorden hem iets doen? Ik kijk hem even aan.

 ''Nee, Ryan- je weet dat ik het niet zo bedoelde.'' Zeg ik zacht. 

Hij schud zijn hoofd. ''natuurlijk bedoelde je het niet zo" Hij kijkt me nu kil aan en laat mijn kin met een ruk los. Hij loopt weg van mij, naar zijn motor toe. 

Ik kom uit mijn trans waar ik blijkbaar in zat, ''Ryan! Wacht, waar ga je heen?" Ik ren hem achterna. 

''Jou naar huis brengen.'' Antwoord hij zonder om te kijken. 

''Wat?" Hij reageert niet. ''Ryan!" Ik pak zijn arm vast waardoor hij zich aanspant en stopt met lopen. Ik voel een klein schokje door me heen waarna ik zijn arm gelijk los laat. Wow. 

Ryan draait zich om, zijn gezicht nog steeds emotieloos. ''Hoe zit het met het gala?" vraag ik zacht. 

''Niet, ik ga je met rust laten aangezien je het zo graag wilt.'' Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. 

''Maar, onze afspraak dan?'' 

''Maak je daar maar geen zorgen over, ik laat jou met rust, het gaat voelen alsof we elkaar nooit hebben gekend.'' 

Na deze woorden voel ik iets wat ik niet kan plaatsen, dit is wat ik altijd al gewild heb. Dat hij me met rust zou laten, maar waarom voelt het niet goed? 

''Maar-'' 

''Stap op.'' Hij overhandigd me zijn helm. Ryan stapt op zijn motor en is klaar voor vertrek. Ik kijk even naar de helm en bijt op mijn lip. 

''Wat doe je? Kom dan.'' 

Ik kijk op van de helm. ''Nee.''

''Wat?"

''Nee, ik zei nee. Ik ben hier niet gekomen om ruzie te hebben en weer terug te gaan naar mijn saaie huis waar ik niemand heb om mee te praten, ik ben hier gekomen om naar een gala te gaan. Een gala met jou Ryan, en ondanks ik hier niet uit mijn eigen wil ben, blijf ik wel uit mijn eigen wil. Ik wil niet dat je-'' Ik stop even met praten.