deep end

5: hij.raakt.mij.aan.

Ik ben de les uitgestuurd.

En ik ben boos. Ik dacht, hmm ik ben nu in de les het kan niet erger. Totdat ene klootzak genaamd Ryan naast mij besloot te zitten. Of eigenlijk, ben ik degene die naast hem ging zitten maar je snapt wat ik bedoel.

Hoe defuck, wattefuck, waaromdefuck.

Ik ben vervloekt.

Waarom moet dit weer bij mij gebeuren? Kon Ryan ook gewoon niet bestaan. Konden zijn ouders geen fucking condoom gebruiken?

ugh.

Ik zit in de aula, ik moest me melden maar had geen zin om het te doen. Dus ging ik maar aan een random tafeltje zitten. Aan de tijd te zien is het al bijna pauze en kan het al bijna vol stromen.

Ik moet echt serieuzer zijn met school. Ik bedoel, ik heb de eerste dag gemist en vandaag -de tweede dag- heb ik het al zo ver laten komen dat ik naar de directeur moet, en de klas uit ben gestuurd. En of ik nou wil of niet, school is belangrijk voor mijn toekomst. Of naja, niet dat ik denk dat ik er een ga krijgen als ik zo door blijf gaan. Maar, ik wil niet eindigen als Hamid.

Hamid is mijn oom, hij is op zijn 10de in nederland komen wonen. Hiervoor was hij een schapenherder in marokko. Dus toen hij naar nederland kwam is hij naar school gegaan enzo, maar hij klootte altijd en deed niks. Na 3x gezakt te zijn heeft hij zijn basis-diploma gehaald. Nu werkt hij al 23 jaar als vuilnisman. Hij heeft ook een paar keer vast gezeten. Ik heb gehoord dat hij een keer een vrouw achterna is gerend om haar te smeken met hem te trouwen. Ze heeft hem natuurlijk met een rare blik afgewezen. Hij werd zo boos dat hij haar haren begon te likken.

Ja, hij likte de vrouw's haar.

'een sensatie van mint, roos en schaap.' had hij gezegd toen hij door een Journalist werd gevraagd hoe het smaakte. Ja, hij is op het nieuws gekomen.

Mijn moeder was zo geschokt. Ze heeft hem overal op geblokkeerd. Voor haar is dat een teken van 'uit haar leven' halen. Sinds dien hoorde ome Hamid niet meer bij de familie.

Ik grinnik bij deze gedachte. Mijn vader had hem in zowat elk Albanees woord dat maar bestond uitgescholden.

Hij gebruikte woorden die niet eens scheldwoorden zijn als scheldwoorden, don't ask me how.

Ik ben half Albanees en half Marokkaans. Uhu, een halfbloedje. We gaan elk jaar naar beide landen. Het ene jaar gaan we in de zomervakantie naar Marokko en in de kerstvakantie naar Albanië, het jaar daarop gaan we in de zomervakantie naar Albanië en in de kerstvakantie naar Marokko.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door de bel die -naar mijn mening veel te hard- luidt, ik spring van schrik zowat in de lucht. pfff.

De aula stroomt al snel vol, ik bekijk de kinderen. Ugh, saai. Iedereen ziet er saai uit, vind ik dan. Ik mag toch zowat niemand.

Ik word voor de tweede keer vandaag op mijn schouder getikt, ik draai me geïrriteerd om.

''Ryan.'' sis ik. ''Hoi.'' antwoord hij droog.

''Wat moet je sukkel.''

''Met jou praten.'' hij grijnst. Ik rol met mijn ogen. ''Rot op gast, ik ben niet in de mood.'' ik wil weer achterover leunen maar word al snel tegengehouden.

Hij.raakt.mij.aan.

Ik kijk van zijn hand die op mijn arm rust, naar zijn grijnzende gezicht, naar zijn hand, en dan weer naar zijn irritante kop.

''Als je je vieze poten binnen 3 seconden niet van me afhaalt zweer ik dat ik ga gillen.'' sis ik.

''Moet ik ban-'' ik onderbreek hem. ''HELP!! DEZE GAST WILT MIJ VERKRA-'' Ik voel een hand op mijn mond wat mijn geschreeuw dempt. Ryan kijkt me boos aan. Inmiddels zijn alle blikken op ons gericht. Iedereen is nieuwsgierig naar wat er aan de hand is.

''Haal je vieze poten van me af'' probeer ik te zeggen. Wat er meer uitkomt als 'hkdl he biecb dhite vah hd ad'

''Sorry wat zei je?"

Ik probeer zijn hand van mijn mond te halen, hij is te sterk dus ik zwaai met mijn handen in de lucht. Hopend dat iemand begrijpt dat ik hulp nodig heb en ingrijpt. Maar nee hoor, ik hoor ook veel mensen lachen. Uitlachen.

Ik ben nu echt boos, ik voel mijn bloed koken en de adrenaline stijgt me naar het hoofd. Als Ryan me nog steeds niet los wilt laten hef ik mijn hand op, met volle snelheid klap ik hem op zijn wang. Ik hoor een paar mensen naar adem happen, het is akelig stil geworden in de aula en het lijkt alsof iedereen ons nu nog erger in de gaten houdt. Ryan verwijderd zijn hand verbaasd van mijn mond. Ik zie zijn wang rood worden. Damn, die was raak.

''Raak nooit, maar dan ook echt nooit een dame aan als ze dat niet wilt.'' Snauw ik hem toe, ik pak mijn tas en loop met opgeheven kin de aula uit. Honderden verbaasde ogen achterlatend. Die klootzak, nee laat ik mezelf verbeteren. Die klootzakken. Iedereen van deze school is een klootzak. Niemand, en dan ook niemand die maar wat deed. Ze lachte me gewoon uit.

Maar ze gaan zien, zij allemaal. Ze gaan boeten voor het lachen, ze gaan boeten dat ze me nog niet aan hadden gesproken toen ik nog normaal was. Want nu, nu ga ik geen grenzen meer kennen. Iedereen gaan spijt krijgen, ze gaan me allemaal herinneren als dat meisje waar je echt niet mee moet fokken, voor me opkijken. Ze gaan over me praten als het meisje waar je geen ruzie mee wilt hebben. Ik ga in hun gedachtes gegraveerd worden. Iemand zijn die deze school nog nooit gekend heeft. Ik ga, iets doen wat ik voor deze ene keer wel geweldig vind, ik ga geschiedenis schrijven.

A/N

dat laatste was een beetje dramatisch, but why not lmaoo.

2e deeltje van vandaag, gewoon omdat het kan.

X