deep end

22: sad eyes

 You know me the best
You know my worst, see me hurt, but you don't judge
That, right there, is the scariest feeling
Opening and closing up again
I've been hurt so I don't trust
Now here we are, staring at the ceiling  

De muziek klinkt luid door mijn zwarte oordoppen. Mijn volume staat op honderd. Heerlijk. Verdiept in mijn muziek, weg van alles en iedereen. Ik ben herenigd met mijn oude zelf. En met oude zelf bedoel ik de Abigail van een paar weken geleden. 

De Abigail die alleen is. 

Alleen. 

Ik zucht en sluit mijn ogen. Ik bevind me nu in de klas, we hebben weer muziek. De lerares is enthousiast zoals altijd en ik? Ik zit achterin, in mijn eentje. Met mijn oortjes in luisterend naar why don't we. 

Het is al een week na de gebeurtenis met Ryan en Souhail. Beide heb ik ze niet meer gezien. Ryan is ineens verdwenen, hij is sinds die dag niet opgedoken op school. En Souhail, van hem heb ik ook niks gehoord. Geen excuus, geen verontschuldiging belletje of zelfs een berichtje. 

Niks. 

Ik ben inderdaad echt alleen.  

Maar het is beter zo. Altijd gebeurt er wel iets als ik mensen vertrouw. Ik trap altijd in de spelletjes van klootzakken. 

Maar dit is anders

Zegt een stem in mijn hoofd, ik probeer er tegen te vechten maar diep van binnen weet ik dat het klopt, dit is inderdaad anders. Souhail is anders. 

En Ryan

Zegt het stemmetje alweer. Ik zucht diep, wetend dat het gelijk heeft. Alweer.

Al snel landen mijn ogen op het plekje waar Ryan normaal gesproken zit, waar zou hij nu zijn? En waarom is hij zolang niet naar school gekomen? 

Ik schud mijn hoofd, Abigail, focus. Die klootzak verdient jou zorgen niet, hij verdient het niet om in je hoofd rond te zweven. Ik zucht. 

Hij is me waarschijnlijk toch al vergeten. 

Net op dit moment word de deur met een ruk open gemaakt, alle blikken zijn op onze directeur gericht die naar binnen komt. Maar ze gaan al snel naar de persoon die achter de directeur loopt. Het voelt alsof mijn adem in mijn keel stokt. 

Ryan. 

Iedereen is stil en kijkt met benieuwde ogen naar wat er gaat gebeuren. Ik doe mijn oortjes uit en kijk ook ongeduldig mee. 

De directeur kucht en begint met praten. 

''klas, zoals jullie zien ben ik met Ryan, misschien hebben jullie al gemerkt dat hij dagen lang niet aanwezig was. Helaas komt dit doordat Ryan door bepaalde omstandigheden van school gaat veranderen. ''

Ik hap naar adem. Wat?

Mijn blik schiet op dit moment naar Ryan, tot mijn verbazing keek hij me al aan. Zijn blik kan ik niet plaatsen. Maar al snel kijkt hij weg. Ik besef me nu pas dat ik mijn adem de hele tijd inhield, ik adem diep uit en besef me wat er zojuist gezegd werd. 

Ryan gaat weg? 

De directeur gaat verder met praten, ''afscheid nemen... spullen ophalen... vragen?" 

Iemand steekt haar vinger op, een blond harig meisje dat er best sletterig uitziet. 

''Waarom ga je weg dan?" Vraagt ze slijmend, ik rol met mijn ogen. Bitch.

Ryan praat voor 't eerst, en zijn antwoord laat me opkijken. 

''Er zijn bepaalde leugens bovengekomen van iemand waarvan ik het niet verwacht hebt. Maar t'is niks, die persoon is verleden tijd.'' Terwijl hij dat laatste zegt kijkt hij mij snel aan. Ik blijf met open mond kijken. 

Bedoelt hij mij? 

Ben ik de reden dat hij weggaat? De warmte stijgt zich naar mijn wangen. En ik voel de schuldgevoel opborrelen. Waarom voel ik me schuldig? Hij is schuldig. 

Toch?

Hij liet me niet uitpraten, hij heeft me achtergelaten. 

Maar toch neem ik het hem diep van binnen niet kwalijk. Ik zucht. Ugh! 

Mijn gevoelens zijn zo gemengd. Het ene moment haat ik hem en- het andere moment heb ik spijt. Wat gebeurd er met mij? 

''Is er nog iemand die iets wil zeggen tegen Ryan?''

Een iemand steekt zijn hand op, een jongen. ''We gaan je missen man, en fuck die chick die tegen je heeft gelogen, je kan beter krijgen.'' Iedereen stemt mee en ik voel me zenuwachtig worden. Ryan grijnst, en knikt. 

''Fuck die chick man.'' Hij loopt de deur uit zonder me een blikt te wenden. Een pijnlijke steek schiet door mijn hart, maar ik weet dat hij het niet meende. 

Zijn ogen zeiden namelijk iets heel anders. 

Ze schreeuwde voor hulp. 

En dat is waarom ik van mijn stoel opsta en achter hem aan ren. 

A/N

Damn, het is zo lang geleden. Im sorry. Ik ga proberen om het schrijven weer op te pakken. Er zijn gewoon wat dingen gebeurd but im back. 

Farah