Natalia i Kuba - Zaplątani w miłość

01 - Natalia - Cz. 1

Nie wiedziałam, jak sobie z tym poradzić. Od dnia, w którym dowiedziałam się, że Kuba jest z tą całą Martą, nie umiałam sobie znaleźć miejsca. Przed wszystkimi udawałam, że nic mi nie jest, ale tak naprawdę...
- Hej, ziemia do Natalii - słyszę obok siebie głos Michała. - Słuchasz ty mnie w ogóle?
- Yyyy... Że co? Znaczy tak. - Podnoszę wzrok i patrzę na niego.
- Chyba nie - stwierdza. - Zachowujesz się ostatnio dość... dziwnie. Znaczy nie znam cię zbyt długo, w końcu jestem tu nowy, ale wydaje mi się...
- To lepiej niech ci się nie wydaje - przerywam mu. - Wróćmy do sprawy, dobrze?
Kiwa głową, zaskoczony moją oschłością. Źle mi się pracowało bez Kuby, ale co mogłam poradzić? Przecież nie miałam żadnych magicznych mocy. Może to dobrze? Jeszcze wyczarowałabym sobie coś, co...
- Natalia. - Czuję rękę na ramieniu. - Hej.
- Przepraszam - reflektuję się, wiedząc, że teraz naprawdę zawaliłam. - Już, już się poprawiam.
Michał uśmiecha się w odpowiedzi, najwidoczniej tym razem postanawiając nie drążyć, by mnie nie rozdrażnić. Najpierw Żarski, teraz Kuba... Pecha miałam z tymi facetami, zresztą na własne życzenie.
- To na razie - oznajmiam po skończonej służbie. - Dzięki za współpracę.
- Nie ma za co. - Michał uśmiecha się. - Mam nadzieję, że jak odpoczniesz przez weekend, wrócisz w lepszym nastroju.
"W lepszym nastroju będę, gdy Kuba wróci do pracy" - przebiega mi przez myśl.
- Też mam taką nadzieję - mówię głośno. - Przepraszam... No wiesz, za to, że dzisiaj byłam tak rozkojarzona.
- Nic się nie stało. - Ujmuje moją dłoń. - Czasem to się każdemu zdarza. No to pa.
Ściskam mu rękę w odpowiedzi, a on chwilę później znika za rogiem korytarza, zostawiając mnie nadal lekko zdezorientowaną.