Natalia i Kuba - Zaplątani w miłość

07 - Natalia - CZ. 7

- Co się stało? – pytam.

- Nie wiem – stwierdza. – Ostatnio Marta... strasznie dziwnie się zachowuje. Nie odbiera moich telefonów, nie odpisuje na SMSy, w żaden sposób nie mogę się z nią skontaktować.

- A próbowałeś... Byłeś u niej w domu?

- Myślisz, że nie? – Patrzy na mnie, jakbym co najmniej spadła z księżyca. – Oczywiście, że byłem. Ale mi nie otworzyła. Nie wiem, co mam myśleć. I co robić przede wszystkim. Przecież ja nie zrobiłem chyba nic złego.

- No... chyba nie... – odpowiadam, z trudem powstrzymując się od powiedzenia, że zrobił, tylko że o tym nie wie.

- No więc co ja mam robić? – pyta. – Natalia, proszę, doradź mi coś.

- Śledź ją – proponuję, nie namyślając się.

- Też o tym myślałem, ale... w moim obecnym stanie... No sama rozumiesz. – Wskazuje na swoją nogę, a ja wzdycham.

- No nie, przecież ja jej śledzić nie będę – oznajmiam.

- A skąd wiesz, że o tym pomyślałem? – Jest zdziwiony.

- Kubuś, nie znamy się od dziś, prawda? No właśnie. Widziałam po twojej minie, co chodzi ci po głowie. Nie nie, kochany, mnie w to nie wmieszasz.

- Natalka, błagam. – Chwyta moją rękę. – Ja zrobię wszystko, żeby poznać prawdę. Wszystko dla ciebie.

- Wszystko? – Zmierzam go uważnym spojrzeniem. – Przykro mi, Kubuś, nie zrobisz dla mnie wszystkiego.

Odwracam wzrok.

- Zrobię wszystko. – Nadal upiera się przy swoim, a ja krzywię się.

- Nie składaj takich deklaracji – mówię ostro. – Bo nadejdzie dzień, w którym będziesz tego żałował.

On z westchnieniem odpuszcza, najwidoczniej nie chcąc drążyć tego tematu.

- Ale pomożesz mi? – pyta.

- Tak.

Godzę się na to, chociaż sama nie wiem dlaczego. Czy dlatego, że jest moim przyjacielem? A może dlatego, że chciałabym, by jego relacja z Martą okazała się być czystym niewypałem?

- Uwielbiam cię – słyszę w odpowiedzi.

- Tak, Kubuś, ja też cię lubię – oświadczam i wstaję. – Zajmę się tą sprawą, obiecuję.

On w odpowiedzi posyła mi znowu ten swój promienny uśmiech, a ja o mało się przez to nie rozpływam.