မ်က္လံုးမ်ားက်ိန္းစပ္ေနသျဖင့္ ဖြင့္လိုက္ေသာ္လဲ
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေသး
ဒီမွာ သတိရလာၿပီ ဆိုေသာအသံႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သံမ်ားကိုၾကားေနရသည္
ေခါင္းပင္မထူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ဖ်ားေနသည္ကိုသိရ
ၿပီးေနာက္ တစ္ဆက္တည္းညကအစြန္႔ပစ္ခံလိုက္
ရသည္ကိုေတြးမိသည္
မ်က္စိကိုခဏမွိတ္ထားကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္ၾကည့္
ေတာ့မွ အမႀကီး တစ္ေယာက္ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္
ႏွင့္အခန္းဝတြင္စပ္စုကာၾကည့္ေနေသာကေလး
သံုးေလးေယာက္ကိုေတြ႔ရသည္
ေယာက္ကိုေတြ႔ရသည္
"သား နာမည္ေရာ နာမည္ကဘာလဲ"
"Do Kyung Soo"
စကားေျပာၾကည့္မွလည္ေခ်ာင္းနာတာကပိုသိသာၿပီး
အသံပါအက္ေနသည္
"အသက္ကေရာဘယ္ႏွႏွစ္လဲ မိဘေတြေရာ"
"5ႏွစ္"
"မိဘေတြေရာ သား ညကဘယ္အခ်ိန္တည္းက
ေရာက္ေနတာလဲ"
ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီးအန္တီက
ထိုအမႀကီးကိုဆက္မေမးေတာ့ရန္မ်က္ႏွာရိပ္
မ်က္ႏွာကဲျပသည္
"ခဏ ျပန္ေမွးလိုက္ဦးေနာ္ သားေလး
ႏိုးလာရင္ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး ေဆးေသာက္ရမယ္"
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီးမ်က္လံုးမ်ားကိုမွိတ္လိုက္ေတာ့သည္
မိဘေတြအေၾကာင္းလဲမေျပာခ်င္ေတာ့ပါ
အိမ္ကိုျပန္ရမယ့္လမ္းလဲမမွတ္မိသလို
မွတ္မိရင္လဲ မလိုခ်င္ေသာမိဘမ်ားဆီသို႔
မျပန္ခ်င္ေတာ့ပါ......
ပထမေတာ့ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေရာ
က်န္သည့္သူမ်ားပါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာမာန္ကေလးမ်ား
လိုပင္ဆက္ဆံသည္
3ေယာက္တစ္ခန္းအိပ္ရသည္
စာလုပ္ခ်ိန္လုပ္ၿပီး က်န္သည့္ကေလးမ်ားႏွင့္တန္းတူ
အခြင့္အေရးရသည္
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွစ၍
သိသိသာသာအလွဴ႐ွင္မ်ားနည္းပါးလာသည္
ေက်ာင္း၏အေျခအေနသည္
က်ပ္တည္းလာသည္
ကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲမွကေလးႏွစ္ေယာက္ေနမေကာင္း
ျဖစ္သည္
တိုက္ဆိုင္သည္လား အေမႏွင့္အေဖေျပာသလို
ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ၿဂိဳလ္ဆိုးႏွင့္ေမြးလာသည္ေၾကာင့္
လားမသိဘူး
