ႏွလံုးသားႏွင့္ဦးေႏွာက္တို႔၏ လြန္ဆြဲပြဲ....
သူမကိုင္လိုက္သင့္သလား..........
အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္း ေတာ္ေတာ္ေလးႏွံ႕စပ္ေအာင္စဥ္းစားလိုက္ရသည္ ။ ေနာက္ဆံုးထြက္လာေသာ အေျဖက သူမသည္ အျပစ္မဲ့ေသာကေလးငယ္ ပတၱျမားဆက္အား လစ္လ်ဴမ႐ွဳႏိုင္ပါ ။
ဖုန္းျမည္သံေလးဆံုးခါနီးက်မွ သူမကိုင္လိုက္ႏိုင္သည္ ။
" ဟဲလို... ''
" ဟဲလို... ဒါ ခ်မ္းျမျမကိုရဲ႕ဖုန္းလားမသိဘူး...''
သူမစိတ္ထင္ေနလို႔ဘဲလားမသိ ။ ဖုန္းထဲတြင္ၾကားရေသာ သူမ၏အသံစူးစူးေလးက အနည္းငယ္တုန္ရီေနသေယာင္ ။
" ဟုတ္ပါတယ္... ခ်မ္းျမျမကိုပါ... ''
" ခ်မ္း... ဆက္ပါ... ပတၱျမားဆက္ပါခ်မ္း... ''
" ငါတို႔ေျပာစရာမ႐ွိဘူးထင္တယ္ ဆက္.. ညေနကအၿပီးေျပာၿပီးသားေလ... ''
" ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေတာ့ေပးသင့္တယ္ ခ်မ္း...ဆက္ကဘာမွမသိဘဲ ဒီတိုင္းႀကီးသာၿငိမ္ေနရရင္ ဒီစိတ္နဲ႔႐ူးႏိုင္တယ္... ''
" ႐ူးရေလာက္သည္ထိ ငါကအေရးမပါဘူး ပတၱျမားဆက္... ေနာက္ထပ္မဆက္ပါနဲ႔ေတာ့... တစ္ခုဘဲေျပာမယ္ဆက္... ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အစစ္ေတြေရာ ၊ အတုေတြေရာ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္... တခ်ိဳ႕အတုေတြက အစစ္ထက္ပိုေကာင္းတာ႐ွိမယ္... ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ခုလံုးကိုတန္ဖိုးထားပါ ဆက္... ႐ွိသမွၽလူအကုန္လံုးက ဆက္အတြက္အသက္႐ွင္ေနၾကတာခ်ည္းဘဲ... ''
" ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ခ်မ္း... ေျပာမယ္ဆိုလဲနားလည္ေအာင္ေျပာဟာ... ငါၾကားထဲကေန ႐ူးေတာ့မယ္လို႔... ''
" ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္... ေနာက္ေတာ့ ငါေျပာသမွၽကို နားလည္လာမွာပါ ဆက္... ''
" ဟာကြာ... ေနဦး........
ေျပာေနရင္းပင္ ဖုန္းကက်သြားသည္ ။ ဆက္ စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ ဆံပင္ေတြကိုဆြဲဖြမိသည္ ။ ဘာလို႔ သူတစ္ေယာက္ဘဲဘာကိုမွမသိရတာလဲ ။ ဘာလို႔ လူရာမဝင္သလိုခံစားေနရတာလဲ ။ ဝမ္းနည္းတာထက္ စိတ္မြန္းက်ပ္မႈက ပိုေနသည္ ။
