My Student, My Lover

Chapter 11

"Ku.. Kugimiya?!" Halos lumuwa ang mga mata ko nang nakita siyang papalapit sa akin. Bagsak akong napa-upo sa stool at napahawak sa dibdib ko. Kinakabahan ba ako dahil sa presensya niya o dahil sa takot? Iniisip ko na ang mga posibleng mangyari pagkatapos ng gabing ito. Sisisantehin na ba ako ng Vleeck?

No! Please don't let that happen.

Napaatras si prof Ignacio na nasa gilid ko nang hinakawan ni Kugimiya ang magkabilang balikat ko. "Are you okay?" He asked right away.

I surveyed him from head to foot. He looked fine already. There were small scars on his face but not really visible unless you examine it. He was wearing a hoodie jacket so I couldn't tell how his right arm was. But he moved it like nothing happened.

Isa pa, bakit ba siya andito? Diba dapat nasa ospital pa siya? At halata pa sa mukha niya ang pag-aalala sa akin. Ngunit sa puntong to, halata ding gulat ang mga nakapalibot sa amin lalo na si prof Ignacio.

It frustrated me so I grabbed the hood of his jacket so he could get closer to me. "What the hell are you doing here!? For Pete's sake Kugimiya! Are you out of your mind?!" I whispered in clenched teeth. The pressure was real as everyone were staring at us.

"No! I just can't leave you.." He whispered back. When our eyes met, he casted a look of longing at me.

I missed him.

I erased my thoughts. "Pinapalala mo lang ang sitwasyon. Gusto mo bang malaman nilang-"

"I don't care. Let's go to the hospital Yanney." Pabulong pa rin niyang pagkasabi. Tila namanhid ang paa ko at bigla lang nawala ang sakit nito.

Nang napatingin ulit ako sa paligid ay ganun parin ang mga posisyon nila. Hinihintay lang kung kailan kami matatapos sa pagbubulong-bulongan naming dalawa. Unti-unti nang nawawala ang mga pangarap ko. Sana kainin nalang ako ng lupa jusko! Gusto ko na talagang maiyak.

Aakmang bubuhatin na ako ni Kugimiya ngunit pinigilan ko siya at tumayo ng tuwid na parang bang walang nangyari. Pero sa kaloob-looban ko, sobrang sakit na nang iniinda ko. Ginawa ko lang iyon para hindi na mag-alala si Kugimiya at para umalis na siya.

"I'm fine now," I said to them. I even jumped twice to convince them that my foot was fine already. But deep inside it was fucking swelling.

"Are you sure ma'am?" Tanong ng isang medic na kanina pa gustong umapela.

"Yes. Yes. I'm totally fine now, don't worry." Peke akong ngumiti at nagthumbs-up pa sa kanya.

"Prof? What are you saying? You're in pain." Nag-alalang tugon ni prof Ignacio at inalalayan ulit ako para mapa-upo. At nakita ko kung paano tingnan nang masama ni Kugimiya si prof Ignacio.

Bigla akong naalarma nang may narining akong ingay. May mga papalapit na palang mga student committees at mga make up artists na galing sa kani-kanilang mga dressing rooms.

"Prof Yanney anong nangyari?" Pag-aalala nila, sabay naman ang pagtataka kung bakit may anditong isang lalaki na hindi naman kasali.

"Nothing serious guys," I let out a small laugh. "I'm fine no worries." If people could read my mind, they would tell how fake I was.

But guess what? Kugimiya was still fucking standing beside me for pete's sake. "Get out I'm begging you," I whispered to him again but he was not even listening to me. His fiery eyes were on prof Ignacio.