first love

Sadece Arkadaş...

Bizim sokaga dogru giderken Hakan tek kelime bile etmedi. Galiba benim soru sormami bekliyor diye dusunerek konusmaya basladim:

- Bana anlatmak istedigin bazi seyler var sanirim.

- Sey... Evet, bazi seyler var.

- Dinliyorum.

- Bugun Kerem‘in soyledigi sey varya hani. Su "senden hoslaniyorum".

- Evet ne olmus ona?

- Acik acik soracagim.

- Sor bakalim.

- Ne hissediyorsum Kerem‘e karsi?

- Bunu neden ogrenmek istedin ki?

- Yani... İnsan en iyi arkadasi icin endiselenir degil mi???

- Oyle mi??!!!

- Evet.

- O halde... Bu seni ilgilendirmez!!!, dedim ve hizli hizli eve dogru yurumeye basladim. Cok sinirlenmistim. Gercekten beni hala arkadasi olarak mi goruyordu? Aman canim neyse ne!!!, dedi ic sesim. Ben ona yapacagimi bilirdim. Bizim sinifin copcatani Buse‘den Tufan‘in numarasini aldim ve ona bu haftasonu beraber bir yerlere gidip gidemeyecegimizi sordum. Kisaca cikma teklifi etmis gibi bi sey oldu. O da kabul etti. Sira arkadasinla gezmenin bir kotulugu yoktur, degil mi???!!!! Ertesi gun-yani cuma gunu- sirama oturdum ve masada bir gul gordum. Uzerindeki kartta "ozur dilerim" yaziyordu. O anda bunu kimin koydugunu buldum: Hakan!!!  Hic aldirmadan gulu kenara ittim ve kitaplarimi cikarmaya basladim. Gulun birazi Tufan‘in sirasina kaymis olacak ki: "Bana gul mu aldin??!!! Cok sekeeeerr!!!" diye boynuma sarilmasin mi??!!! Allah‘im kafayi yiyecem yha:-\

- Hayir, ben almadim. Yanlis anlama Tufan.

- Utanmana gerek yok. Cok tatlisiiiinnn!!!

- Ne diyosun sen ya??!!! Ben almadim diyosam almamisimdir. Tamam mi??!!!!

- Ta..Tam...Tamam.

- Anlastigimiza sevindim, dedim en sevimli yuz ifademle.

- Yarin nereye gidecegiz?

- Bilmem, sen ne dusunuyorsun?

- Belki sinemaya gideriz, ordan bir yerde oturup bir seyler iceriz, biraz dolasip alis-veris yapariz senin icin.

- Bu tur seylerde baya iyi olmalisin.

- Oyleyimdir, eski okulumda okulumun en populer ve yakisikli cocuguydum. Ama buraya daha yeni geldim. Burda da bi firtina kopartiyim diyorum.

Guldum. Aslinda Tufan iyi cocukmus. Bunu farkettim. Biz onlari konusaduralim, Hakan yanima geldi ve biraz konusabilirmiyiz diye sordu. Ben de Tufan‘a hemen donecegimi soyleyerek gittim.

- Ne var?

- Nasil ne var?

- Niye cagirdin beni buraya??!!!

- Hmm o mesele...

- Evet o mesele.

- Bir seyler planliyordunuz sanirim.

- Evet, haftasonu islerimiz var.

- Ne isi bu?

- Bu seni ilgilendirmez.

- Gulleri ne yaptin?

- Tabiki cope attim. Saklamami beklemiyordun degil mi?

O an icim ciz etti yeminle.

- ...

- Baska sorun yoksa gidiyorum.

- Bekle,var.

- Neymis?

- Ne zaman gideceksiniz?

Cocuga o kadar azar cektim. Bunu bari soyleyeyim, degil mi?

- Yarin ogleden biraz once.

- Tamam, gidebilirsin istersen.

Hic konusmadan sinifa dogru kosarcasina yurumeye basladim. Sinifta Tufan‘la yarim kalan planlarimizi yapmaya devam ettik. Bu randevunun nasil gececegini gercekten merak ediyordum...