first love

Hadi Canım...

Pazartesi sabahi uyandigimda gunes oyle bir parliyordu ki gozume gozume, bir an gozumu cikaracak sandim. O kadar parlamaya uyandim tabi. Okul formami uzerime giydim ve asagi indim. Annem kahvalti hazirlamisti ve babam da her zamanki gibi gazetesini okuyordu, ozellikle spor sayfalarini. Ben de birkac bir sey atistirarak cantami alip ciktim evden. Hala gezide olanlari dusunuyordum. Hakan da mi benden hoşlaniyordu. Hadi canim!!! Yavas yavas yururken arkamda bir ses duydum, döndüm ama kimse yoktu. Tekrar yurumeye devam ettim. Tam tekrardan dusuncelere dalmisken ayni sesi yine duydum, tekrar döndüm ve arkamda Kerem‘i gordum. Neyseki artik eskisi kadar korkmuyordum ondan. Cunku iyi biri oldugunu biliyordum.

- Kerem??!!

- N‘oldu?!!

- Senin burada ne isin var?

- Evim buralarda ve ben hergün bu yoldan gidiyorum okula.

- Hadi canim! Ben neden seni hic gormedim o zaman?

- Ben hergün biraz geç çikiyorum da evden, o yuzden gormemissindir.

- Ha, anladim.

- Beraber gidelim mi okula?

- Olur.

Yurumeye basladik. Sessizligi ilk bozan Kerem oldu.

- Eee gezi nasildi?

- İyiydi, nasil olsun iste.

- İyi.

- Ama benim seninle konusmam gereken bir konu vardi, bir turlu zaman bulamadim.

- Neymis o?

- Hani geziden once...

- Evet?

- Hakan‘la kavga ederken...

- Evet?

- Sen bana bir sey soylemistin ya...

- Ha o sey. Aslinda ben-

- Naber genclik?!!!

Her zamanki gibi Hakan yine konusmamiza maydonoz oluyordu. Tam o konuyu konusacakken hemde!!!

- Hakan, ne yapiyorsun sen simdi?!!!

- Okula gidiyorum.

- Hadi canim, inanmam.

- İnan valla okula gidiyorum.

- Uff kapa ceneni de yuru ya!

Hakan, biraz onden yurumeye basladi. Ben de o sirada konusma firsati buldum. Kerem‘e dönüp:

- Evet?

- Aslinda o zaman ben sana gercegi soyluyordum.

- Tamam anladim, sagol.

Sonra iki oglana da el sallayarak biraz hizlandim. Okula gittim ve sirama oturdum. Olanlari, siniftaki en yakin arkadasim olan Buse‘ye anlattim ve verdigi tepki:

- HADİ CANIM!!!