Karakterler:
İrem: 20 yaşında, annesi o küçükken ölmüş babasıyla yaşıyor ve bir kafede çalışıyor
Ulaş: 24 yaşında, polis, yetimhanede büyümüş
Özkan: İremin babası, her türlü yasa dışı işi yapan fakat her seferinde kurtulan biri.
Aysu: İremin kafeden yakın bir arkadaşı
Ali: Ulaşın hem karakoldan hemde, gerçekte arkadaşı.
...
+Ne var ne oldu? Zır zır arıyorsun
...
+işteyim, burdan da mı kovulayım istiyorsun?
...
+ya hayır gelme! Baba gelme diyorum! Alo... Alooo
Allah kahretsin
Ne isteyecekti acaba gene inşallah kovulmam diye geçirdim içimden.
"Nefes baban geldiii, seni istiyormuş" diye bağırdı Aysu. Ne yani bu kadar hızlı gelmiş olamaz noluyo bu adama ya gene ne planlıyor o hasta beyniyle acaba?
"Ne var niye geldin?"
"işimiz var senle patronundan izin alda gel" dedi babam
"Olmaz patron izin vermez"
" verir verir hadi bekliyorum"
"yeter ya yeter bıktım usandım artık"
Özkan Nefesin kolunu sıkıca kavrar ve;
"bana bak lan! Benimle geliyorsun yoksaa..."
"Tamam ya tamam afkurma. 2 dk bekle Kahvemi içeyim çıkarız 2 gündür uyku uyumuyorum" dedim
"tamam izin al gel bekliyorum"
Nefes patronundan izin alıp gelir ve babasının elindeki şeyi apar topar cebine koyduğunu görür.
"Babaa! O ne napıyosun sen?"
"hiç-hiçç bişey hadi kahveni içte gidelim."
"bana bak para falan çalmadın inşallah."
"düzgün konuş lan hadi düş önüme."
"patlama geldim"
Yaklaşık 10 dk boyunca yürüdüler geçtikleri yollar git gide ıssızlaşmaya başlamıştı.
" ne işimiz var burda? Beni pis işlerine alet etme demedim mi sana"
"kapa çeneni"
"ya sana diyor- ahh başım"
"...."
"ne gülüyorsun ya be-benim başım dönüyor"
"nerde kaldı ya bu" diye mırıldandı.
" sana diyorum."
"duvara yaslan"
"se-sen yaptın değil mi? Naptın bana!"
Flash beek
İrem patronundan izin almaya gittiğinde Özkan, İremin kahvesine ilaç koymuştu o gelincede panik yapıp hemen cebine atmıştı.
"Allah senin belanı versin!"
Parçalar zihnimde yeni yeni oturuyordu bunu babam yapmıştı. Canım babam (!). Zihnimden öyle şeyler geçiyordu ki neden yaptı bana bunu?
Artık dayanacak gücüm kalmamıştı sanki duvar beni taşımıyordu. Göz kapaklarım ilacın etkisine yenik düşmüştü. Yavaş yavaş bilincini kaybederken gelen araba sesiyle babamın "geldilerrr..." sesi kulağımda çınlıyordu. Sonra mı?
Sonrası yok.
.
.
.
.
.
Yavaş yavaş kendime geliyordum. Bedenimi hissetmiyorum sanırım, gözlerim yavaş yavaş açılmaya başlamıştı. Bedenimin üstüne Bi beden vardı ben ise...Allah kahretsinn. Ne yani? Bunuda mı yapmıştı. Babam beni satmıştı resmen. Ölmek için dua ediyordum şuan. Sütyenimin kopçasına hissettiğim elle irkildim. "Bi-Bırak beni" diyebildim sessizce gücüm buna yetti. Belli ki duymamıştı ya da fikrim umrunda değildi. Elleri vücudumda dolaşmaya devam ediyordu. Bildiğim tüm duaları okuyordum. ALLAHIM YARDIM ET BANA...Onu ittirmeye çalışıyordum ama nafile... Sanırım yolun sonuna gelmiştim. Gözyaşlarım yastığı ıslatmıştı. Tüm bunlar olurken ben hareket bile edemiyordum. Direniyordum ama olmuyordu tekrar uyku beni esirine almıştı. Son gücümüde kısık bir "imdat" kelimesine harcamıştım.
Ama sonra kapı açıldı... Ve...
