"neden heryer siyah"
"zamanla anlıycaksın"
"nasıl yani?"
"dedim ya zamanla"
*
Akşam yemeğinide yedikten sonra koltuğa yayıldık
"film izleyelim mi?" dedi Ulaş
"olur, ne izliyelim?"
"korku izleyelim, korkunca sarılırsın falan"
"Allah Allah, hem ben öyle şeylerden korkmam, hem korkucak o kadar şey varken..." son dediğimi sessiz söylemiştim duymamıştı Ulaş.
"iyi o zaman şey izleyelim. Ne izliyelim? Heeh buldum romantik, dram falan"
"Tamam olur"
Filmin yarısına gelmiştik. İkimizde kötü olmuştuk, baya dramatik bir diziydi. Adam hastayken sevdiği kadın tarafından terk ediliyordu.
"korkuyorum ben" dedi Ulaş
"neden?"
"sende beni bırakıp gidersin diye"
"gitmem"
"gideceksin"
"hayır gitmiycem"
"YA GİDİCEKSİN İŞTE GİDİCEKSİNNN SENDE HERKES GİBİ GİDİCEKSİN, BUGÜN DE GİDİYORDUN, GENE GİDİCEKSİN A-AMA BEN BU SEFER KALDIRAMAM ANLADIN MI? KALDIRAMAM!"
Ulaş evi dağıtmaya başlamıştı. Belli ki sinir krizi geçiriyordu.
"ulaşş sakin bak sakin ol zarar vericeksin kendine, bana lütfen sakin"
"OLAMAMM ANLADIN MI? OLAMAM GİDİCEKSİN"
Bir anda dudaklarına yapıştım Ulaşın ne olduğunu anlamadı ilk başta ama karşılık verdi sonra naif ve sakince öptü dudaklarımı nefesimiz kesilince ayrılmak zorunda kaldık. Aslında ikimizde şaşkındık.
"gitmiyceksin demi?" dedi kulağıma yaklaşarak.
"ilk öpücüğümü verdiğim adamı mı terkedicem? Asla." dedim fısıldayarak.
"özür dilerim."
"neden?" dememle Ulaş tekrar dudaklarıma yapıştı ve belimi kavradı. Yavaş ve dengesiz adımlarla koltuğa doğru ilerletti bedenlerimizi, oturunca dahada hızlı öpmeye başladı. Bi anda tişörtünü çıkardı ve üzerime doğru uzandı. Ulaş üzerimdeki tişörtten de kurtulmuştu. Boyuma gelip minik ve naif öpücükler kondurdu birer birer.
Bende ellerimi saçlarımdan geçirip onu öpmeye devam ettim. Belki sabah pişman olucaktım ama genede istiyorum bazen anı yaşamak gerekiyor öyle değil mi? Belkide en büyük yanılgımız budur hayatta. Biliriz sonunda mutsuz olucağımızı ama genede yaparız onu insanoğlunun bir karmaşadır işte bu.
İçimdeki düşüncelerle boğuşurken ani bir hareketle doğruldu Ulaş.
"noldu?"
"pişman olursun, oluruz, olucaksın"
"hayır olmuycaz Ulaş, hem artık düşünerek yaşamaktan bıktım. Akışına bıraktım artık olur mu?"
"olmaz İrem olmaz yapamam, özür dilerim, yapamam" dedi Ulaş ve tişörtünü giyip hızla çıktı evden.
Ne yani beni bu halde bırakıp çekip gitti öyle mi? Ben güvenmiştim ama ona, gene mi boşa çıktı. Gene üzülen taraf ben oldum. Gene kırılan, darmadağın olan taraf ben oldum. Salağım ben salak aferin sana aldın ağzının payını otur şimdi öyle İrem hanım. Sen kim aşık olmak kim? Anca böyle rezil olurum ben.
Kafamdaki düşüncelerle boğuşurken gözümden firar eden yaşlara baktım.
Değdi mi ha? Değdi mi
Hızla bavulumu aldım ve kapıya yaklaştım. Aynı anda Ulaş girdi içeri.
"gidemezsin!"
"bırak beni, yakıp yıktığın yetmedi mi ha? Yetmedi mi?"
"İrem geç içeri dedim sana, bırakmıyorum anladın mı bırakmam da"
"izin isteyen yok çekil gidicem"
"o öyle kolay değil işte"
"o kadar kolay işte çekil dediimm"
"bunu sen istedin"
Ulaşın sinirden gözü dönmüştü. Kolumu sıkıca kavradı ve hızla sürüklemeye başladı arkasından
"napıyorsun ya senn bırak kolumu"
"sana gidemezsin dedim değil mi?" dedi ve beni hızla odanın içine fırlattı. Sinirden gözü dönmüştü. Birde üstüme kapıyı kilitledi.
"AÇ DEDİM SANA KAPIYI AÇÇÇ ULAŞ AÇ ŞU KAPIYII ŞAKANIN SIRASI DEĞİL GİDİCEM BEN, SENİN SAÇMA DAVRANIŞLARINA KATLANMAYA ÇALIŞIYORUM AMA SEN CANINI DAHA ÇOK YAKIYORSUN AÇ ŞUNU AAÇÇÇ"
"tutsağımsın bundan sonra sevgilim"
- bölüm sonu-
* * * * * * * *
* * * * * * *
Okumalar neden bu kadar düşük yorum falanda hiç gelmiyor böyle kitabı hiç devam ettiresim gelmiyor ama :/ kısa olsa bir yorum yaparsanız çok sevinirim ❤️
