Eun ha'nın anlatımından...
"Peki şimdi ne olacak? Yani Min Ji o ne olacak?"
Tüm düşüncelerim Yugyeom'un sesiyle silindi ve vakit kaybetmeden yerlerini başka düşünceler doldurdu.
Gerçekten Min Ji, ona ne olacak. Kimse onu istemiyor.
Tüm dikkatimi komsere verip söylediklerini dikkatle dinlemeye başladım.
"Biz küçük kızın ailesine haber vericez.
Eğer ona bakmak , onu sahiplenmek istemiyorlarsa.... büyük ihtimalle Çocuk Esirgeme Kurumuna verilecektir"
Çocuk Esirgeme Kurumu lafını duyunca beynimden vurulmuşa döndüm. Min Ji daha çok küçüktü. O orada yapamazdı.
Bedenimi umut dolu gözlerle Yugyeom'a çevirdim. Belki o bir çözüm yolu bulurdu ya da ne biliyim ailesini Min Ji'yi sahiplenmeleri için ikna ederdi.
Ama o da hiç birşey söylemeden bana bakıyordu. İkimizde sesin geldiği yöne baktık
"Ailesiyle irtibata geçene kadar küçük kız ile çocuk şube ilgilenecek" dedi komser.
Yugyeom'un anlatımından..
Min Ji'nin gözlerine baktığımda duraksadım.
Onun gözlerine bakınca kendimi görüyordum.
Gözleri,beni eskilere,küçüklüğüme götürmüştü.
Artık kimsemin olmadığımı kabul ettiğim an, tek başıma kaldığımı anladığım an şuan onun gözlerindeydi.
Gözlerine bakınca bir insan tüm duygularını apaçık öğrenebilirdi; çaresizlik , hüzün , özlem ve hayal kırıklığı...
Şuan ağlamasını bekliyordum ama ağlamıyordu.
Gözleri dolmuştu aslında ama ağlamamak için kendini zor tutuyordu.
Ben...ben tüm bunları yaşadığım da sadece ağlıyordum.
Tek dostum, sığındığım tek liman boğulduğum göz yaşlarımdı ama zaman bana her şeyi öğretti.
Nerede ne zaman ağlıyacağımı, kimden kaçıp,kime sığınacağımı bana zaman öğretti.
Etraf bulanıklaşmaya başladığında gözlerimin dolduğunu anladım.
Kafamı yukarı kaldırarak yok olmalarını sağladım çünkü burası ağlamanın ne yeri ne de zamanıydı.
Gözlerim Eun Ha'yı bulunca onunda gözünden bir damla yaş süzüldü.
Şimdi ağlamamalıydı. Konuyu dağıtmak için konuştum.
"Peki teşekür ederiz. Bize de haber verirseniz memnun oluruz" dedim
"Tabi ki sizi gelişmelerden haberdar edceğim" dedi
Sadece başımızla onaylamakla yetindik.
#30 DK SONRA#
Eun Ha'nın anlatımından..
Bizim için ve aynı zamanda Min Ji için zor da olsa dolu gözlerle karakoldan ayrılmıştık.
Onun için bir şey yapamamıştık , öylece orada bırakıp gittik. Bunun için kendime nasıl kızdığımı anlatamam.
Şuan arabadaydık , nereye gideceğimizi sormamıştım bile. Aklımda sadece Min Ji vardı.
Arabanın durmasıyla kafamı kaldırıp etrafa baktım.
Han Nehri'nin ordaki parka gelmiştik.
Han nehri tüm güzelliğiyle karşımdaydı ama bulunduğum park ise tam tersine tüm kötü anılarımın başlangıç yeriydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
♡CONTİNUES♡
Romance"Böyle bir şerefsiz için ağlamaya değmez. Sen onu değil o seni kaybetti" O haklıydı böyle biri için ağlamıyacam aksine daha güçlü durup ve pes etmiyecem...
