The Girly Way

Hoofdstuk 7

Michelles pov:

"We moeten gaan!" Hoor ik Lara roepen. Ik hoor Suzanne een verbaasde kreet slaan.

"Is het al zó laat?!" Roept ze.

"Over een half uur moeten we er zijn!" Roept Amber.

Amber is onze bassist. We zijn nu een band. Suzanne zingt, en heeft pianolessen genomen, ik speel nog steeds gitaar en Lara zat vroeger op drummen, en nu is ze daar weer mee verder gegaan.

Ons eerste album is uit, en er is een evenement voor artiesten. Er is eerst een feest, daarna een dag in het zwembad en als laatste een concert. Met het concert wordt geld opgehaald voor Afrika. Het is de bedoeling dat met het concert iedereen met een andere artiest samenwerkt. Alles wordt live gefilmd, behalve het feest, dat dus vanavond is.

Aan de ene kant heb ik er wel zin in, maar aan de andere kant niet. One Direction zal er ook zijn. We hebben ze nooit meer gezien. Blijkbaar is niemand zoals je dacht. Van Daphne hebben we namelijk gehoord dat zij en Liam nog stiekem contact hebben. Suzanne heeft het ook geprobeerd, maar Louis heeft nooit gereageerd. Harry heeft allerlei dingen over mij gezegd tegen de pers en Niall heeft geen woord meer over Lara gezegd.

"Komen jullie nog?" Hoor ik Lara roepen. Ik trek een sprintje naar beneden, en bots daar door bijna tegen Suzanne aan. Lara en Amber staan al te wachten. 

Voor de ingang van het gebouw waar het feest wordt gehouden staan enorm veel fotograven. Gelukkig hebben bewakers het pad vrijgemaakt en houden ze de fotograven en andere pers op afstand. We lopen naar binnen en gaan als eerst wat drinken halen. Net als we zitten moet helaas net One Direction komen. En juist Harry moet naast mij gaan zitten. Ik negeer hem en begin snel een gesprek met Amber.

“Heb jij nog een idee voor The River?” The River was de eerste naam die bij me op kwam. Ons tweede album is net af, en over een week begint de tour. We schrijven nog helemaal geen nieuwe nummers, en ook geen een die The River heet. Amber kijkt me even raar aan, maar dan lijkt het net alsof ze het door heeft dat Harry naast me zit. Wat eigenlijk achter me is, gezien het feit dat ik met mijn rug naar hem toe zit.

“Misschien kunnen we de zang echoën?” Ik schiet bijna in de lach. Gisteren hebben we een album geluisterd, en daar werd een heel gedeelte de zang twee keer geëchood, en het klonk echt heel erg gaaf.

“Ja, en dan geen muziekinstrumenten.” Zeg ik. Ook Amber schiet bijna in de lach. We beschrijven gewoon The Prophet’s Song. Zo gaan we nog even door, totdat we allebei tegelijk in de slappe lach schieten.

“Waarom stuurde je dat allemaal Michelle?” Hoor ik achter me. Ik draai me om. Harry praat tegen me.

“Ik heb je niks gestuurd. Waarom stuur jij mij ineens een sms met dat ik niet zo tekeer moet gaan terwijl ik helemaal niks heb gestuurd.” Antwoord ik, met een boze ondertoon.

“Mij houd je niet voor de gek, het is belachelijk wat je allemaal stuurde.” Zegt hij, ook boos nu. Ik probeer te kalmeren, maar het lukt niet dus sta ik maar op en loop naar buiten. Er is een buiten en binnen gedeelte, maar het is koud en bijna niemand is buiten. Ik ga op een bankje zitten en staar voor me uit. Na een tijdje komt er iemand naast me zitten.