~ Filomena & Liborio ~
"Hoe gaat het met je?" vraagt Filomena terwijl ze Liborio een kop koffie inschenkt.
Liborio zucht en Filomena ziet hoe moeilijk hij het heeft. Ze legt haar hand op zijn wang en kijkt hem in de ogen.
"Iedereen maakt fouten, Liborio", begint ze, "voor mij maakt het niet uit wat je allemaal hebt gedaan. In mijn hart zal ik altijd van je houden en er altijd voor je zijn."
In Liborio's ogen verschijnen tranen en Filomena veegt ze liefdevol weg. Liborio geeft haar een zwakke glimlach.
"Grazie, zia", fluistert hij.
Filomena glimlacht terug.
Ze kijken beiden op als er alweer op de deur geklopt wordt. Filomena weet wie het is. De zenuwen gieren door haar lijf. Corrado.
"Dat moet Corrado zijn", fluistert ze.
Liborio schrikt van het antwoord.
"Wat ga je doen?" vraagt hij angstig.
Filomena kijkt het huis rond.
"Ga naar onze kelder", zegt ze, "daar zullen ze je niet vinden."
Liborio gehoorzaamt en sluipt snel naar boven. Voordat hij verdwijnt in de donkere ruimte, kijkt hij nog snel naar zijn tante.
"Het komt goed, Liborio", zegt Filomena als ze ziet hoe bleek Liborio is.
Hij knikt en verdwijnt. Filomena veegt zenuwachtig haar handen af aan haar schort en doet de deur open.
"Dat duurde lang", hoort ze Corrado mompelen als ze de twee jongens ziet staan.
"Carlo, Corrado, jullie zijn snel vandaag", zegt ze zenuwachtig.
Oh Corrado, je mag het niet weten. Ze ziet hoe Corrado haar met spleetogen aankijkt.
"We zijn anders wel later dan verwacht", zegt hij.
Dat antwoord had ze niet zien aankomen.
"Dat is waar ook", zegt Filomena.
Koortsachtig denkt ze na wat ze moet doen.
"Waarom gaan jullie met deze man niet even in de tuin zitten, dan maak ik wat thee." stelt ze voor.
Ze kan zichzelf wel slaan. Corrado weet dat er iets niet klopt, Filomena. Hij is niet dom, zegt ze in zichzelf.
"Oh, dat is heel vriendelijk van u, zia, maar dat hoeft niet", zegt Corrado poeslief.
Bij Filomena zakt de moed in haar schoenen. Oh Dio, help me toch! Ze voelt het rood naar haar wangen stijgen en knikt zenuwachtig.
"Wacht eventjes", zegt ze.
Ze laat de jongens wachten en loopt naar de keuken. Al snel pakt ze een glas water en drinkt het in één teug leeg. Ze weet heus wel dat ze niet kan liegen, maar ze kan niet anders.
"Ik kan het je niet vertellen, Corrado", fluistert ze gekwetst.
Ze ademt diep in en kijkt naar haar neef in de deuropening. Je zou niet willen weten hoeveel ik je zou kwetsen.
~ Bella ~
Onhoorbaar en uit Nicolai's zicht, sluipt Bella in het hutje.
"Hallo?" zegt ze.
Het is onbewoond.
Als ze nog eens goed rondkijkt, valt haar oog op een oude, gescheurde brief die op een kapot kastje ligt. Ze stapt er gefascineerd naartoe en bekijkt het eens grondig. Afgestempeld in Roma, leest ze.
JE LEEST
Bella - de Prinses
Historical Fiction- WATTY'S WINNAAR HISTORISCHE FICTIE 2019 - Een familiegeheim Een verborgen ruzie en een oude bekende. Bella dal Castello leidt maar een zorgeloos leventje vergeleken met andere mensen in hun dorp. Ze heeft een dak boven haar hoofd, gaat naar een de...
