~ Bella & Nicolai ~
"Hoor eens, jij bent degene die hier constant een probleem van maakt! Ik heb er nooit om gevraagd om jou hier te hebben"
"Ho ho, nu ga je toch een stapje te ver. Zonder mij had je veel gemist hoor"
"Jouw mysterieuze praatjes zeker, laat me niet lachen", zegt Bella honend. Geïrriteerd draait ze met haar ogen. Als je denkt dat ik een makkelijk geval ben, dan heb je dat mis Nicolai.
Al de hele rit zitten ze te discussiëren en geen van beiden halen ze het in hun hoofd te stoppen.
Bella is sterk genoeg, ze heeft erom gevraagd, vindt Nicolai. Hij moet zijn best doen om niet in lachen uit te barsten.
Nicolai kijkt even naar Bella en schudt lachend zijn hoofd als ze hem kwaad aankijkt. "Heb ik iets van je aan of zo", zegt ze, geërgerd door Nicolai's gedrag.
Nicolai grinnikt in zichzelf. Bella dal Castello, je maakt jezelf een makkelijke prooi.
En dan wordt het eindelijk stil tussen de twee.
Nicolai zucht in zichzelf. Hij had nooit gedacht dat zijn leven zo'n omwenteling zou maken. En dat allemaal door 1 persoon.
Terwijl hij het uitzicht van het land bewonderd, dwalen zijn gedachten af naar zijn familie. Is het mijn familie überhaupt nog wel?
Nicolai zijn blik wordt donker als hij aan Leontina en Albina denkt. Leontina is een wezenloos mens, die net als haar moeder gestoord is.
En Albina?
Albina is geen familie, net zo min als Leontina. Albina heeft geen enkele bloedband en ook nooit zal ze voor hem een zus zijn. Nooit.
"Nicolai, ik wil dat je bij Bella blijft terwijl ik de bloem haal", zegt zio Edoardo plots, waardoor Nicolai uit zijn gedachten wordt gehaald. Nicolai knikt.
Heeft hij serieus zo lang in gedachten gezeten?
"Waar denk jij allemaal aan?" vraagt Bella een tikkeltje nieuwsgierig. Haar kattigheid is verdwenen en maakt plaats voor vragen waar ze geen antwoord op krijgt.
Ergens lijkt het net of Nicolai haar die antwoorden van die vragen kan geven. Het lijkt net of ze hem ergens van kent. Alsof hij mijn verleden kent en ik de zijne...
Haar zicht vervaagd en het duurt niet lang of ze ziet alleen Nicolai's diepblauwe ogen.
Blauw. Hij heeft blauwe ogen. Wacht, wat? Blauw? Blauwe ogen zijn er bijna niet. Die zijn uniek. Waarom ken ik die ogen? Die blik...
Zonder dat Bella het doorheeft zinkt ze diep in haar gedachten en vergeet de omgeving om haar heen, tot ze wordt wakker geschud door een overbezorgde Nicolai.
"Bella? Bella, gaat het?"
Langzaam krijgt ze haar zicht terug en kijkt recht in Nicolai's bezorgde gezicht.
"Huh... Wacht-Wat?", stottert ze.
"Je blik veranderde en ik kreeg je niet uit je gedachten. Waar dacht je aan?", vraagt Nicolai.
"Je ogen...", fluistert Bella met een schorre stem.
"Mijn ogen?", vraagt Nicolai verbaast.
Bella wordt krijgt een kleur als ze merkt dat ze haar gedachten bijna hardop heeft gezegd. "Uh-uh... Niks. Ik dacht aan ehh, aan Corrado", liegt ze snel. Nicolai glimlacht. Je bent speciaal, Bella. Je lijkt op je vader, die verdiept zich ook zo in zijn gedachten.
JE LEEST
Bella - de Prinses
Historyczne- WATTY'S WINNAAR HISTORISCHE FICTIE 2019 - Een familiegeheim Een verborgen ruzie en een oude bekende. Bella dal Castello leidt maar een zorgeloos leventje vergeleken met andere mensen in hun dorp. Ze heeft een dak boven haar hoofd, gaat naar een de...
