Max tüm sokağı aradı, güneş batımına kadar hiç durmadan. Ama bu çabası bir işe yaramadı. Max yorgunlukla sahike doğru yürüdü, karşısındaki manzara karşısında hayrete düsştü. Gece tam orda, koca bir kayanın tepesine oturmuş denize bakıyordu. Max yorgunlukla onun yanına tırmandı "tüm gün seni aradım..." diye söylendi. Gece hiç bir şey demedi. Aslında kovulmadına rağmen mutlu gözüküyordu, en azından, o kadar mutsuz değildi. Max en sonunda oturdu "ben... üzgünüm" Gece ona baktı, kuyruğunu sallamaya başladı "üzgün? Neden? Ben bile üzgün değilim!" Dedi. Max iyice şaşırdı "ama sen... kovuldun!" Gece patisini onunkinin üstüne koydu "sen buna izin vermeyeceksin! Sen beni kurtaracaksın!" Dedi. Kendinden emindi. Max şaşkınlıkla başını eğdi ben mi?! Diye düşündü. Max normal bir ev köpeğiydi. Gece'nin sözleriyle hayallerden çıktı "bana yardım edeceksin... değil mi?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayatta Kalanlar-uzun yol
Ficção CientíficaTüm karalar parçalanıyor. Geriye kalan son bir yer hariç. Insanlar bu kaçınılmaz sonu fark edemese de köpekler her şeyin farkında. Dünya tersine dönüyor. Kıyamet yaklaşıyor. Köpeklerin bir plan yapması, güvenli yere gitmesi ve en önemlisi de o yerde...
