Best Trip Ever.

Part 1 of Day 3

Malacanang of the North na ang destination namin! :) After namin mag breakfast sa hotel, nagpunta muna kami sa Marcos Mausoleum kung saan nilagay bangkay ni former President Marcos.

Yung as in, parang di pa siya patay. Naka preserve pa kasi siya. Para lang siyang tulog. Sleeping beauty. Tas naghihintay na may humalik para magising.

Nasa kalsada na naman kami.

Time check: 9AM :)

Malacanang of the North nga pala ang tawag sa mansion ni Ferdinand Marcos. Sobrang laki daw talaga non.

"Inaantok ako."

"Ano gagawin namin?"

"Wala naman."

"Ayun naman pala e."

"Ewan ko sayo."

"Ewan ko din sa'yo."

Si Clarence at Biboy yun. Nag aasaran dito sa bus.

"Tska, 8:30 palang antok ka na naman?"

"Sorry ah?"

"Ang ingay niyo."

"whatever, oliver"

Whinatever pa 'ko. =____= Si Ranz nga pala, maayos na pakiramdam! Yay! :) Di na spoiled trip namin!

"Sino may white flower? Nahilo bigla si Kathleen e." Sigaw ni Che.

"TANONG MO SA PAGONG"

-Allisson

"kinakausap ng maayos e, ang bastos neto t*ng*nang yan" -Che

"huy kalma" -andrei

"biro lang naman yun!"-Allisson

"di sa lahat ng oras dapat magbiro, okay? Nahihilo na si Kathleen e!" -C

"Okay sorry na!" -Allisson

"Di pa galing sa puso, buset na yan" -C

"Oy tigil na yan. Wag na kayo mag away." Sabi ko naman.

Yay. Tumahimik sila. Haha.

"Owy, diba meron ka jan?" tanong ko sa katabi ko.

Shoesku. Tulog. -.-

Umagang umaga, tulog?! Hay. Puyat ba sila kagabi?

"Nandito na!!!!!!" Sigaw ni Andrei.

"Okay ka na, Kath?" Rinig kong sabi ni Chloe.

Haluh. Namumutla si Kathleen.

Nilapitan ko tuloy.

"Ayos ka na ba? NAndito na tayo. Ang putla mo oh. Ngumiti ka na. Mag pipicture taking tayo. Para sa memories. Dapat, blooming ka tingnan. Hindi haggard. :)"

"YYYEEESSS NAAAMMAAANN"

Sigaw nila.

"Thank you." Mahinang sagot niya.

"TARA NA BABA!" Sigaw naman ni Owy na ngayo'y gising na ang diwa.

----------

"Hoy."

Sigaw ko kay Nath bago siya bumaba ng bus.

Sinadya kong magpaiwan kasi kukunin ko pa camera ko. Ang atat naman kasi nila bumaba. Haha. Yan tuloy, iwan ako.

Si Nath naman, bumaba nadin kaso bumalik. May nalimutan atang kunin sa bag niya.

Naisipan ko na eto na ang time para mag sorry. HEHEHE. Kaso nakakahiya. Di ako sanay mag sorry sa personal.