HorseLover ♡

H10

Na, wat voor mij de eeuwigheid leek, hoorde ik stemmen langs me. "Hé, zie je dat? Haar hoofd bewoog." Hoorde Ik iemand zeggen. De stem, Ik herkende het als duizenden. Het was mijn moeder. "Hallo, kunt u snel komen? Mijn dochter bewoog!" hoorde ik mijn moeder opgewonden zeggen. Ik hoorde mensen de kamer in lopen en hoorde dat ze mijn bed ergens naartoe rolde. "Hallo, je spreekt met Katja... ja... ze bewoog... weet ik niet...ze gaan haar nu onderzoeken...je kan altijd langskomen...oké...misschien tot zo dan..." Hoorde ik mijn moeder zeggen in een telefoon. Met wie ze belde was voor mij niet duidelijk. Natuurlijk voelde en zag ik nogsteeds niks. Het ergste was nog wel dat ik niet kon praten. Na een uur of twee werden mijn ogen wat groenachtig, langzaam zag ik kleuren. Langzaam zag ik vormen. Langzaam zag ik alles weer! Ik weet niet wat ik doe hier maar ik zat onder een groote vellen lamp. "aha-wa-hi" proberde ik uit mijn mond te krijgen. Maar niemand die bij me was. Ik was alleen, in een kleine kamer. Niemand die tegen me kon zeggen, "Hoi, we zijn er voor je." Of, "we houden van je." Het wad stil, maar waar ben ik, wat doe ik hier. Ben ik soms dood? "Dood, Dood, dood." de woorden bleven herhalen in mijn hoofd. Ik haat ZXCV. Ik en een meisje uit China zijn de enige op de hele wereld die dit hebben. En dat betekend, dat je bijzonder bent op een slechte manier. Je gaat dood als je je medicijnen niet neemt. Het is een wonder dat ik nu nog leef! Ik weet niet hoelang ik nog op dat bed lach maar ik denk rond de 3 dagen. Ik zag dat er iemand naast mij stond. "Hoi schat, we zijn er. Pap een dag vrij genomen om iets leuks te gaan doen met jou!" Zei mijn moeder tegen mij. "We gaan over een half uurtje naar de dierentuin. En als we daar klaar zijn brengen we je nog even naar Chuckal en Stip." Legde ze aan me uit. Ik probeerde mijn blijdschap te uiten door een glimlach te maken en te knikken.

Een kwartier dacht ik na over wat er allemaal gebeurt is. Die man of jongen had moeten weten dat ik ZXCV had, toch? Anders had hij de pillen wel gegeven, toch? Hij zit nu ik de cel, toch? Of is hij ontsnapt? Wie heeft me gevonden? Zit ik nu in het ziekenhuis? Duizende vragen dwarrelde door mijn hoofd.

Ik deed mijn ogen nog even een kwartiertje dicht. Ik droomde over mezelf en Chuckal, op een wedstrijd. We reden af op een hindernis. Ik vloog erover heen, net als een vogel vliegt door de lucht. Naast mij hoorde ik gejuig. "Goed gedaan! Jullie zijn eerste!"schreeuwde de luidspreker om. Ik gaf Chuckal een klopje op zijn nek. Keek hem aan in zijn ogen. Zelf wist ik het, alles wat ik tot nu toe meegemaakt heb zal voorgoed veranderen.

Ik werd wakker door een stem naast me. "We gaan nu naar de dierentuin. Maar we hebben nog twee andere uitgenodigd. "De-em..?" Probeerde ik uit te brengen met moeite. "Je ziet het straks wel schatje." zei mijn moeder om me tot rust te stellen. Ik zag dat ik in een rolstoel werd gezet, maar ik voelde niks. Hoe raar is dat eigenlijk? Als je nu jezelf op te tong bijt voel je niks, maar als het te hard is gegaan, heb je toch bloed. Ik werd vooruit gereden door een jonge slanke zuster, licht blonde haren, en mooie blauwe ogen. Ik werd in een soort bus getilt. Naast me gingen 2 dokters zitten. Voor me zaten mijn moeder en vader. En daar naast zat... "De-em..?" probeerde ik weer uit te brengen. Het meisje keek achterom. "Mandy! Hoe is het met je? Ik ben zo blij dat je nog leeft," zei Deemie enthousiast. Ik lachte en deed mijn ogen weer dicht. Ik was niet moe, maar toch viel ik in slaap. Na een tijdje gereden te hebben werd ik uit de auto gehaalt, En reden we naar de ingang. Iedereen die langs kwam keek me aan. Dat is dus iets waar ik echt niet tegen kon. "twee anderen uitgenodigd..." Bleef door mijn hoofd hangen. Deemie, mama, bedoelde ze papa? Maar die had ze al uitgenodigd. Ik probeerde rustig rond te kijken. Ik zag Deemie, papa, mama, dokter één, dokter twee, en een vaag vlekje. Als hij of zij nou even dichterbij zou komen en niet zo verlegen deed wist ik misschien wie het was. "Wil je eerst de dieren kijken, of eerst wat drinken?" Vroeg mijn moeder tegen mij. "Dr-kn," probeerde ik eruit te krijgen, waarmee ik drinken bedoelden. maar je kon het ook zien als 'drien kijkn' en dat zou dan betekenen dieren kijken. "Drnk," probeerde ik nogmaals uit te krijgen. Dit keer begon iedereen te lachen. "Ik denk dat ze wilt drinken." Zei mijn moeder serieus. Ik probeerde te knikken. "Wat was er zo grappig aan?" Dacht ik bij mezelf.