Balkon

7.Bölüm

*Arkadaşlar bu bölümde sadece balkondaki konuşmaları olacak bu yüzden kısa olabilir kusura bakmayın.Lütfen Balkon'u okumaya devam edin. ^_^

-Sara-

Mete Bey'in gitmeyeceğini anlayınca kahve yaptım,sırıtıyordu.Şeytan diyor al kafasını betona yapıştır.

"Eee neler olduğunu anlatmayacak mısın?"

"Anlatmam mı gerekiyor?"

"Yani, derdini söylemeyen derman bulamzmış."

"Neden hiç tanımadığım birine anlatmam gerekiyor derdimi."

"Birincisi biz az önce tanıştık.İkinci olarak da eğer derdini seni yeni tanıyan birini anlatırsan daha rahat olursun.Çünkü ben senin anlattığın şeyleri yeni duyucam ve tarafsız olucam,Sende içini boşaltarak rahatlamışolacaksın."

"Beni ikna etmeye mi çalışıyorsun?"

"Evet"

"Başardın o zaman."  Bu cümlem sayesinde mutlu olmuşa benziyordu.

"Seni üzen nedir anlatmaya başla o zaman."

"E eh şey birden anlat deyince gerildim."

"Rahat ol sonuçta komşuyuz değil mi?" Gülümsüyordu,aslında fena adam sayılmazdı.

"Şey nişanlım yani Hakan,onunla aramız pek iyi değil."

"Bu arada benim yüzümden kavga etmiş olmalısınız üzgünüm."

"Hah üzülme ben üzülmüyorum.Ancak kavga ettiğimzde ona bağıra biliyorum zaten."

"Ayıptır sorması ama madem sevmiyorsun şu adamı ne diye nişanlısın." Derinbir iç çektim.

"Aslında Hakan ve ailesine çok şey borçluyum.Bazen kendimi nankör  ve işe yaramaz hissediyorum.Annem bizi terkettiğinde güvenebileceğim hiç kmse kalmamıştı..."

"Ah annen seni terk mi etti,şey kaç yaşındaydın?"

"Ben daha 14 yaşındaydım.Babam annemi sürekli dövüyordu.İçki içmiyordu ama dövüyordu.Onları görmemek için hep evden kaçıyordum.Yani bu yüzden senin gibi değilde tek başıma senin balkonuna gelebildim."Güldüm o da güldü.

"Bir gün balkon kiitli olduğu ve anahtar da kayp olduğu için kaçamadım ve kavgalarını dinlemek zorunda kaldım.Dünya başıma yıkılmıştı.Asıl kötü adamın annem olduğunu anladım.Babam anneme 'Bi daha gitmeyeceksin o adama!" diye bağırıyordu annemse direniyordu.Annem direndikçe babam daha öfkelenip daha çok vuruyordu.En sonunda babam "eğer diğer adamı daha çok seviyorsan ona git ve Sara'ya dokunma."dedi.Annemde aynen öyle yaptı."Gözümden yaşlar akmaya başladı,sesim titriyordu.Birden bir el yanağıma yaklaştı ve göz yaşımı sildi.Kafamı kaldırdım.Mete'nin de gözleri yaşarmıştı ama kendini tutuyordu.

"Ben özür dilerim,gerçekten kötüysen daha fazla anlatma." Yapmacık bir şekilde gülümsemeye çalıştım.

"Hayır hayır aslında sana anlatmak beni rahatlattı." Gülümsedi.

"Annem gittikten sonra babam içmeye başladı ve bir günde sarhoşken araba kullandığı için kaza yaptı.Sakat kaldı.Ona bakıyordum ve Osman Amca'da  bana çok yardımcı oluyordu."

"Osman Amca kim?"

"Hakan'ın babası."

"Baban ve babası yakın arkadaşlardı o zaman."

"Evet öyleydiler.Ona çok şey borçluyum.Babam bir gün beni yanına çağırdı ve bundan sonra bana Osman Amca'nın bakıcağını söyledi.Sadece kafamı salladım hiç birşey sormadım onun ne yapıcağını,onu ne zaman görebileceğimi ve merak ettiğim hiç bir şeyi sormadım.Bir...bir gün sonra babamın cenazesindeydik,intihar etmişti,sahip olduğum tek şey kendini öldürmüştü." Sesim giderek daha da titremeye başladı,söylediklerimi ben bile zor anlıyordum.Gözlerimin önünde biriken yaşlar yüzünden etrafımı göremiyordum.Birden birsıcaklık  hissettim.Mete bana sarılmıştı.Birinin bana acımasından nefret ediyordum ama bana sarılması bana güç vermişti.Bir kaç dakika sonra anlatmaya devam ettim.

"O günden sonra Hakanlarla yaşamaya başladım.Hakan ve Osman amca bana çok iyi davranıyordu.Hatta Hakan o zamandan beri beni koruyor ve seviyor.Ama annesi  Asuman bana hiçbir zaman iyi davranmadı.Haklı tabi kadın kim evinde bir sığıntı isterki.Yararım yok ama zararım çok.Beni evde kimse yokken döverdi,evin işlerini yaptırırdı ve hatamı bulursa beni karanlık bir odaya kilitleyerek cezalandırırdı.Hakan'a ve Osman amcaya hiçbir şey söylemezdim,Asuman teyzeye hakverirdim.Kendime yapmak istediğimi o bana yapardı.Üçyıl önce o da öldü ve hayatta sadece güvenebileceğim iki kişi kaldı Hakan ve Osman amca.Asuman teyze ölünce Hakan bana daha çok önem vermeye başladı ve nişanlandık,Osman Amca'da bana şu an patronu olduğum pastaneyi aldı.Yani anlayacağın sadece onlara borçlu hissederek bu hayatı yaşıyorum.Gerçi ölüden farkım yok.Osman amca ve Hakan olmasa belkide şimdi sokaklarda sürünecektim yada çoktan ölmüş olacaktım.Şey ben üzgünüm senide sorunlarımla üzdüm."

"Hayır asıl ben üzgünüm,böyle şeyler atlattığını bilmiyordum."

"Nerden bilebilirdin ki."

Mete bana sarılıyordu ve bende ellerimi kucağımda birleştirip ağlıyordum.Göz yaşlarım göğsüne düşüyordu ve tişörtünü ıslatıyordu.Birden saçlarımı öptü.Beni öptüğünde tüm bedenimin titrediğini hissettim.Kalbim sanki dışarda atıyordu.Birden yüzümden alevler çıkmaya başladı.Hava karanlık olmasa kesin yanaklarımın kızardığını görürdü.

"Geç oldu istersen yat,yarın işe gideceksin sonuçta."Kafamı salladım.Yanaklarımdaki alev balkonda esen soğuk rüzgar sayesinde dinmeye başlamıştı.İçeri girdik ve kapıdan dışarı çıktı.

"Anahtarın yanında mı?"

"Evet cebimdeydi."

Gülümsedm ve eve girene kadar onu seyrettim.İçeri girdikten sonra elini kaldırıp gülümsedi bende elimi kaldırdım ve gülümsedim ardından kapıyı kapattı.

Sanırım uzun zamandır geçirdiğim en uzun geceyi geçirdimHiç bir şey yapmadan hemen yattım.Kalbim hala daha çok hızlı atıyor.Allah'ım sana geliyorum.