ეშმაკის თოჯინა

თავი მეორე

უნივერსიტეტში არც ისეთი კარგი ურთიერთობა მაქვს , არა საერთოდ არ მაქვს. ამაში სხვას არ ვადანაშაულებ, ან ვინ უნდა დავადანაშაულო და რატომ, როცა მე ვარ დამნაშავე. რამდენჯერაც ჩემთან ურთიერთობა გადაწყვიტეს, იმდენჯერ მოვიშორე ყველა. ბიჭებთანაც არ მაქვს კარგი ურთიერთობა, ყველა ვინც მოვიდა უარი ვუთხარი.

უცებ სიცივე ვიგრძენი, მთლიანად წყლისგან ვიყავი გაწუწული

-უფსს, ბოდიში არ მინდოდა- დამცინავი ტონით დაიწყო ლაპარაკი. ირგვლივ მივიხედე და ყველა მე დამცინოდა

-კრისტი არ გეყოფა რაც გააკეთე? - გაბრაზებულმა ლიმონათი ავიღე და მთლიანად გადავასხი თავზე

-ბოზო- სახეში ძლიერად დამარტყა. ამაზე სხვების შეშინებული სახეები დავინახე, რომლიც მთლიანად ჩემსკენ იყო მიმართული. შემეშინდა , ხალხის შემეშინდა ამიტომ ჩანთან ავიღე და იქაურობას მოვცილდი

-რატო ყოველთვის მე?- ოთახში ჩავიკეტე და ტირილი დავიწყე. -მოკვდი კრისტი, შენ რომ არა არაფერი მოხდებოდა- ბრაზისგან არ ვიცოდი რას ვამბობდი, მაგრამ იმ დღეს მისი სიკვდილი მართლა მინდოდა. 

უცებ ხმაურმა გამომიყვანა ფიქრებიდან. ხმა ჩანთიდან გამოდიოდა, მასთან მივედი და ჩანტა გავხსენი. იქ მხოლოდ თოჯინა მედო, სხვა არაფერი, მაგრამ ეს ხმა საიდან მოდიოდა?

-მინაა- დაიყვირა ბებიაჩემმა და  კარის გაღება ცადა, სათამაშო მალევე ჩავდე ჩანთაში  და ვითომც არაფერი ისე ვუპასუხე

-ხო ბებო

-კარგად ხარ?

-ვიჩხუბეთ უნიში და მეტი არაფერ

-სათამაშო ხომ არ...

-ბებო, არაფერი მომიტანია და არც მიყიდია, დამშვიდდი-უკვე მომბეზრდა მისი სულელური გაფრთხილებები.  ხელი მოვკიდე და ოთახიდან გავაგდე

- ღმერთო მარტო მინდა ცხვორება, მინდა რომ ყველა მომშორდეს და ყველა მოკვდეს ვინც დღეს ჩემ წინააღმდეგ იყო