Raadsel opgelost door liefde ♡

Hoofdstuk 7 DEEL 1

Er was een week verstreken en vandaag mocht Simone eindelijk naar huis. Er was geen vreemd bezoek meer geweest. Charlotte en Thomas hadden weer trouw bij haar bed geweest. Simone had hun belooft dat, al zou ze weer thuis zijn, ze ging vertellen wat er was voorgevallen. Uiteindelijk stemde ze daar mee in. Simone had dit niet voor niks besloten, want al was ze thuis, kon die man haar niet zomaar meer opzoeken. Nu zit Simone al klaar om naar huis te gaan. "Goedemorgen schoonheid!" Thomas kwam binnengelopen,  gevolgt door Charlotte. "Vandaag is 't zover, ben je er klaar voor?" "Helemaal!" antwoord Simone, Charlotte. "Mooizo, dan pak ik je tas even." De daad bij het woord voegend, loopt Thomas met de weekendtas naar de deur. Charlotte en Simone lopen gearmd achter hem aan. Als ze langs de zusterspost komen geeft iedereen een hand. "Het ga je goed!" "Sterkte!" "Hou je taai!" Lachend neemt Simone alles in ontvangst. "Bedankt voor alles!" Nog een laatste zwaai en ze lopen de hoek om, richting de uitgang. Simone zucht, eindelijk weer naar huis! Genietend loopt ze door de deur naar buiten. Dan, in een flits ziet ze de man staan. Even staat ze stil, maar loopt dan gauw verder, vast een verbeelding. Niets vermoedend door Simone en de andere twee, pakt een achter hun zijn telefoon. Zijn donkerbruin gekleurde tanden komen weer te voorschijn als hij glimlacht. "Weer een smak geld," sist hij.

"Welkom thuis!" Met uitgebreide armen loopt moeder op Simone af. Na een omhelzing looen ze samen naar binnen, waar haar vader haar tegemoet komt. "Eindelijk meisje, welkom thuis!" Hij geeft haar een knuffel en laat dan de taart zien. "Wauw, wat mooi! Bedankt!" Ze gaan gezellig in de woonkamer zitten, onder het genot van taart en drinken. Als alles op is staat Thomas op. Naar de klok kijkend zegt hij; "Sorry mensen, mn school roept, tot ziens dan maar!" Iedereen groet hem en Simone loopt nog even met hem mee naar de gang. "Bedankt voor alles Thoom.." Ze legt haar hoofd tegen zijn borst. "Alles is goed gekomen, dat is het belangrijkste." Simone knikt zuchtend. Thomas geeft haar een kus en loopt dan de gure kou in. Simone bibbert, november is altijd zo koud! "Ik ga er ook vandoor." Charlotte pakt haar jas van de kapstok en geeft haar een knuffel. "Oh Lot, door alles ben ik Nathan helemaal vergeten! Hoe is het nu met jullie?" Charlotte zucht. "Nou nadat hij die vrijdagavond opeens niet meer kon, heb ik 'm niet meer gesproken." "Wat onbeleefd!" reageert Simone verontwaardigd. "Jij was toch echt even belangrijker," knipoogt Charlotte. "Bedankt Lot, voor alles." Charlotte knikt. "Tot morgen! Simone wenst haar ouders goede nacht en vertrekt dan naar boven. Heerlijk, eindelijk haar eige kamertje,  haar eige bed weer. Na het eindige van de dag valt ze in een diepe slaap.

Tot 10 uur had Simone uitgeslapen. Nu half 11, zat ze aangekleed aan het ontbijt.  Straks eerst maar even een wandelingetje maken. Vanavond zou Charlotte langs komen. Thomas was druk bezig met zijn opleiding en zou zaterdagavond pas weer terug zijn. Van maandag tot vrijdag was hij in de kazerne te vinden, maar doordat Simone in het ziekenhuis had gelegen,was hij niet veel in de kazerne geweest. Vanaf nu ging hij weer voltime aan de slag. Simone stond op en ging naar buiten. Het was koud buiten, want het liep alweer bijna tegen december aan. Met haar handen in haar zakken loopt ze even later door de weilanden. Diep in gedachten was ze, over Jozua. Niemand had meer iets van hem gehoord. Hij leefde nog wel, dat voelde ze. Ze was teleurgesteld over hem, hij had haar in de steek gelaten! En waarom? Dat wist ze niet eens. Voor haar loopt een man, diep weggedoken in zn kraag. Brr, gelijk dacht ze aan de man die haar een bezoekje had gebracht, gelukkig was hij niet meer komen opdagen. Toch is het een groot raadsel. De man draait zich om. Simone blijft versteend staan. Ze slikt, en nog een keer...