Raadsel opgelost door liefde ♡

Hoofdstuk 4

Simone doet de voordeur open, nadat ze de bel had gehoord. "Hallo Simone,  wat zie je er leuk uit! Van harte gefeliciteerd met je verjaardag." De vlinders vliegen door haar buik en haar hart klopt wat harder dan normaal. Daar staat hij, de jongen van haar dromen, Thomas! "Dankjewel! glimlacht ze. Kom verder!" Thomas loopt door de deur naar binnen, gevolgd door Peter, die haar ook feliciteert. Hij geeft haar een envelop met geld. "Dankje Peet!" "Dag broertjes," begroet Charlotte haar broers. Terloops geeft ze Thomas een knipoog, hij lacht terug als een boer met kiespijn. De jongens lopen verder en zijn al snel druk in gesprek met Jonathan (goeie vriend van Simone en Charlotte) en nog wat andere jongens. Charlotte en Simone staan nog in de gang. Simone's gezicht staat op onweer. "Hij geeft me niet eens een cadeau!" fluistert ze beledigd. Charlotte lacht geheimzinnig. "Het komt nog wel, geloof mij nou maar..!"  "Nou, die knipoog had ik wel gezien, dus er is nog hoop," lacht Simone alweer. "Daarom joh, geniet nu nog maar van je vrijgezelle leventje, deze laatste uurtjes.." "Lot! Ik word zenuwachtig van je!" Samen lopen ze naar binnen. Simone ontwijkt de blik van Thomas en vraagt aan haar moeder, "Mam, heeft iedereen drinken enzo?" "Het gaat allemaal prima," antwoord die. "Dan ga ik even bij Talitha en Lisanne zitten." De daad bij het woord voegend loopt ze naar haar schoolvriendinnen. "Hé Siem,  heeft je prins op heg witte paard al iets gedaan?" vraagt Talitha. "Op dit moment loopt hij naast zn paard.." Charlotte geeft haar een knipoog van de andere kant van de kamer. De meiden lachen en even later hebben ze een discussie over de mode.

Langzaam vertrekt alle visite. "Hè,  ik ga er vandoor, zie je snel weer!" "Doeg Peet, leuk dat je er was, zie je!" Groet Simone,  Peter, terwijl ze naar de deur lopen. Als de deur dichtslaat zucht ze, en loopt ze naar de woonkamer. "Ik ga alvast douchen, zie je zo!" "Eh okee.." antwoord Simone, aarzelend. Ze wil door de deur naar binnen lopen maar blijft dan verschrikt staan. "Tho-thomas, wa-wat doe jij hier nog?" "Je heb nog een cadeautje van me tegoed, lacht hij verlegen. Zullen we een rondje gaan lopen?" "Eh is goed, gezellig!" antwoord ze verward. Ze lopen door de gang, naar buiten.

Even later lopen ze samen langs een meertje. "Daar staat een bankje, zullen we even gaan zitten?" Simone knikt in het donker en gaat zitten. Thomas haalt een doosje uit zijn jaszak. "Simone, ik ken je nu al heel lang, en de laatste tijd.. Hij aarzelt even, maar gaat dan verder. Ik ben van je gaan houden. Nog nooit heb ik zoiets gevoeld voor een meisje, maar je leek zo onbereikbaar, vooral toen ik bij de marine ging. Toen kwam Charlotte,  die wat aan me had gemerkt, zij vertelde mij dat je ook van mij houd.." Stil had Simone geluisterd,  ze kreeg tranen in haar ogen. "Ik hou ook van jou!" fluistert ze. Thomas glimlacht en kust haar. "Deze heb ik voor je gekocht," zegt hij, terwijl hij een zilver kettinkje uit het doosje haalt. Er hangt een zilver hartje aan. "Ooh, wat mooi!" reageert Simone verrast. Hij doet het bij haar om en zegt met een tervreden lach; "Ik hou ook van jou." Ze staan op en lopen terug.

Nog veel hebben ze gepraat en nu zijn ze bij Simone's aangekomen. Voor het tuinhekje staan ze stil. "Ben je klaar om naar je ouders te gaan?" "Ja," zucht Simone. Ze lopen door de tuin naar binnen. "Pap, mam, Thomas en ik hebben verkering!" Ondanks dat ze zenuwachtig is, straalt ze toch. "Meis, wat leuk! Welkom in de familie Thomas, pas goed op dr!" "Gefeliciteerd jongens!" Blij nemen ze de felicitaties in ontvangst. Simone lacht tevreden, haar ouders reageren zo positief! "Ik ga er vandoor, tis al laat." "Ik loop even met je mee," reageert Simone. "Wat ben ik blij dat jij nu mijn meisje bent!" Thomas drukt een kus op haar voorhoofd. Simone glimlacht. "Tot morgen! Ik app je nog wel." "Is goed." Nog een kus en dan vertrekt hij.

Snel rent Simone naar boven. Daar zit Charlotte film te kijken. Zodra Simone binnen is vliegt ze overeind. "En?" "Het spijt me dat je zolang moest wachten, maar ik heb verkering!" "Ik wist ervan, grinnikt Charlotte. Gefeliciteerd dinn!" Simone kijkt haar dankbaar aan. "Zullen we maar gaan slapen?" "Is goed, gaapt Charlotte. Toch raar hé,  we hebben hier zo ontzettend veel over gepraat en heel veel voor gebeden. En nu zijn bijna al onze dromen uitgekeken." "Ja klopt, heel raar voelt het." zucht Simone. "Haha, sorry ik moest dit gewoon nog even zeggen," lacht Charlotte. "Nee geeft niet, ik zat er ook net aan te denken, maar zoals je weet spreek ik mijn vele gedachten niet altijd uit," glimlacht Simone.