Campus Heirs: Part One [ONGO-LD]

▶12

(c) HYSHP Stories, 2014.

(Note: Play the music: Invincible by Hunter Hayes for better reading. Haha)

CHAPTER 12

"What happened, hija?" sabi niya sa akin. Napaluhod na lang ako, nanghihina na ako. Grabe, to think na kaharap ko yung Papa niya, it's just na kinakabahan ako. For unknown reason! Reason siguro dahil sa nangyari, or kaya naman baka may gawin siya sa akin I don't really want to assume pero 'yun yung naiisip ko. Mahirap, sobra.

Hinawakan niya ang dalawa kong balikat, and said, "Where is he?", napahagulgol na ako ng iyak, this is my fault! Kung hindi sana ganito ang nangyari, sana hindi siya mapapahamak, urgh! "ER" I said and pointed in the ER Room. He immeadiately ran and talked to the doctor at the door. "Kamusta yung anak ko?!" sabi niya sa doctor. I know the feeling of a worried father, ganyan 'din yung tatay ko sa akin.

*flashback*

"Tsk. Oh, anak, ano na naman ba ang problema mo?" sabi niya sa akin. I am crying like hell. Masakit lang, kasi yung ex-bestfriends ko inaway na naman ako, tch. Akala kasi nila nakakatuwa na sila, ako na nga yung lumalayo katulad ng sinabi ni Mama pero sila naman yung lapit ng lapit, parang nang-aasar lang kung baga, pero hindi na kasi talaga nakakatuwa. Yung tipong lahat ng cuss na pwedeng sabihin sa 'yo, sasabihin at sasabihin. Ex-bestfriends ko sila, means bestfriends ko sila dati. Dalawa sila, bukod pa rin 'yon syempre sa tatlo, pero mas close ko yung tatlo, yung dalawang sinasabi ko, isa doon yung nakaaway ko nung nasa dati kong school at yung isa naman ay pumunta ng States.

Kinaibigan nila ako for benefits. Yes, benefits. Marami kasing cake shop sina Mama & Papa sa bansa, eh as a daughter, libre akong kumukuha don, basta ipakita ko lang yung special card, for me only. Ayun, dahil don sa libre nga sila ng cake kapag naging bestfriends ko sila, sinamantala nila. Eh, si ako, uto-uto, ayun naging bait nila, nakakauma.

"Tch. Kasi 'pa naman eh, yung ex-bff's ko, inaway na naman ako" sabi ko, sabay kain ng cupcake na bigay niya, ang sarap. Napapangiti talaga ako ng wala sa oras, ang cute kasi ng design, then si ako mahilig sa strawberries, basta kahit anong flavor and basta may strawberry, okay lang! "Sabi ko naman lumayo ka na? You have Tricia, Yassie, and Paula as bestfriends 'di ba?" sabi niya sa akin.

I frowned, I already explained this sentence a million times already, "They won't get enough of me, 'pa" sabi ko sabay lantak ulit ng cupcake. Nakakainis. Paulit-ulit.

"Okay, fine. Hija, we will talk to their parents. I love you. If you want, I can bake you a million strawberry cake, jusy for my baby!" sabi niya sa akin sabay yakap. I really love, him, he may not be the perfect father in the whole galaxy, but he can give what our family needs, his love and care. Alam ko kung paano niya pahalagahan ang mga mahalaga sa kanya, kasi he can give them the love that we cherish, and the care that we owe to him.

*end of flashback*

I shed a tear nung naalala ko 'yun, minsan kasi nauubusan na rin siya ng time for us simula nung magmerge ang mga companies ng mga magulang naming apat. I really miss him, especially yung mga cupcakes niya. Haha. Pero alam ko sa sarili ko na, he done it for us, sino ba namang tatay na ayaw ng magandang buhay sa kanyang anak? Katulad ng tatay ni Zian, alam kong kahit may pagka-maangas tignan, may softside 'din naman siya, and that is his love for his son. Nagiging madrama na ako. Sobra.

Tumayo na ako, and nagugutom na ako. I want to go home, siguro magpapaalam muna ako sa bahay. For sure, sisigawan na naman ako ng mga babae 'don. Psh.

ZIAN LIM'S POV

Tch. Ang sakit, shet sobra, ng binti ko. Ang sakit, hindi ko magalaw dahil naka-cast pa siya. Ang huli ko lang kasing naalala bago yung aksidente. Nailipat na rin siguro nila ako sa isang normal room.

*flashback*

Pauwi na ako, pero parang naisipan ko munang maggala-gala ngayong gabi. Wala lang, trip ko lang. Wala 'din naman akong gagawin sa bahay, napaka-ingay nung bunso kong kapatid,

si Gale, shet. Ubos ang dugo ko kapag nakikita ko 'yon. 'Di ko alam kung bakit ganun magsalita 'yon, wala naman akong alam na pinaglihian or kakilala na ganun para maimpluwensyahan siya. Tch.

Nagpunta ako sa mag medyo madilim na part ng syudad kung saan pero akong mag-chill para makinig sa music. Music lover po ako, laging hawak ang limited edition dr. dre beats ko, ang yaman ko kasi para sa mga cheap na bagay, kaya ito ang binili ko. Tch. Tsaka, as I was saying, gusto ko munang mag-chill at makinig sa music, wala lang pampalipas oras, since wala na naman akong gagawin.

"Miss holdap 'to! Ibigay mo sa akin ang pera mo o kaya naman ang mga alahas mo!" sigaw ng isang lalaki. Mga babae nga naman, bakit ba kasi ang hilig nilang mag-gala ng ganitong oras ng gabi?! Alam naman nilang delikado, hindi sila nadadala. Hindi kasi sila titigil hanggang hindi sila napapahamak. Let her learn the lesson. Wala akong paki.

"PESTE! Anong akala mo sa akin, shunga?! Lumayas ka na nga!" sabi nung babae. Tangina! Pamilyar sa akin yung boses na yun ah! Si... siya nga 'yun! Anong ginagawa niya sa oras na ito?! Napakatanga! I guess some person has to be a hero.

"SIGE! UMALIS KA, IPUPUTOK KO 'TONG BARIL NA 'TO!" sabi niya. Shit! I need to hurry. Kung hindi baka mapatay niya yung babaeng 'yon! Agad akong pumunta sa isang maliit na iskinita at mabuti na lang at bigla

na lamang na may nahagilap akong isang malaking metal pole na pwedeng ipanghampas. Tch.

"Ibibigay ko na po... itong... bag ko..." she said in a broken voice. Iiyak na siya! I really goddamn hate seeing girls cry, it's just urgh! Make me wanna hug them and say it will be okay. I know it's gay but, I really care. Tch!

Unti-unti lumapit ako sa magnanakaw, tch. Gusto talaga. nitong masaktan eh?! In a count of 3 ipupukpok ko 'to.

1

2

3

*booogsh!*

"TAKBO?! ANO PANG HINIHINTAY MO?! KAMATAYAN?!" sigaw ko sa babae. Immediately tumakbo siya, nung napansin ko na medyo wala na siyang malay, tumakbo na rin ako. We immediately reached the highway, and walang sabi-sabi bigla na lamang kaming tumawid, reckless, indeed.

Para hindi mapuruhan yung babae, agad ko siyang tinulak, and the car hit me. Bad timing.

*BEEEPP! BEEEP!*

"OH MY GOD!" sabi ng isang babae. That voice, I can remember it, I heard it somewhere? Never mind. "I didn't mean to... it's just, oh crap! Let's bring him to the hospital!" sigaw nung babae, narinig ko na talaga eh, pero nanlalabo na talaga ang mata ko.

Binuhat na lamang ako, at dinala sa likod ng sasakyan, at agad na may sinabi ang babae, "Stay conscious, okay?!" I tried to smile. But, sorry Zia, hindi ko na kaya. My eyes became to heavy and it caused me to doze off... immediately.

(a/n: Sorry kung hindi naka-italic yung flashback, phone lang ang gamit ko)

*end of flashback*

"Son! Okay ka lang?!" bungad sa akin ng taong kinasusuklaman ko, my father.

"Don't call me, son. Like you care for me" sabi ko sa kanya, full of hatred, ano ba ang ginagawa niya dito? Can't he just leave me alone?! Nakakainis, sobra. I despise him, so much.

"I am so sorry, son. Forgive me, please!" he said. Forgiveness? Wow, a really big word. Matapos niyang gawin 'yon, ang kapal niyang humingi ng tawad sa harap ko.

"Bring her back. 'Yun lang. Mapapatawad na kita" sabi ko sa kanya.

"NO! I am already married, son!" sabi niya sa akin. I grinned, in disappointment, really.

"You are damn loyal to your new wife, tapos yung mom ko, ang dali mo lang lokohin! Now tell me, sino ang masama?!" sabi ko sa kanya. Nangigigil na talaga ako, bakit ba siya andito.

"YOU DO NOT KNOW ANYTHING!" sabi niya. Ako? Ako pa ang sinabihan niya ng mga words na 'yun? Wow! Like hell I care.

"I know everything, Mr. Lim" sabi ko sa kanya. Father? Pa? He doesn't deserved that thing. Nakakasuka.

*Cracck!*

Napatingin kaming dalawa, and to think that she heard our conversation.

A/N: Please give me 5 votes. 'Yun lang naman.