Campus Heirs: Part One [ONGO-LD]

▶13

(c) HYSHP Stories, 2014.

ZIAN LIM'S POV

"Hello Lei! I heard that you are involved sa aksidente, as a concerned litt'a sister, I make punta pa dito, you make appreciate ah! I make punta pa dito!" sabi ng isang babaeng nakakairita. Tch. Alam ba niyang nabobobo ako sa boses niya? Tch.

"Shut up!" sabi ko sa kanya. What a hard-headed child. Pinuntahan pa ako atsaka nagsalit muli.

"Don't tell hindi ka nag-make ingat, Lei! Gosh, you are making pangit, tsk!" sabi niya sa akin. Ako? Papangit, in her dreams. And nagpapasalamat ako, hindi siya ang ine-expect na siya ang dadating. Kung hindi, hindi ko alam ang gagawin ko.

"Gale, layuan mo muna ang kuya mo. Pagpahingahin mo muna" sabi ni Mr. Lim. Hindi siya karapat-dapat sa place na 'Papa' dahil wala siyang kwenta. Grabe, hindi ko akalain na gagawin niya 'yun? Yung hiwalayan ang mama ko. Nagtiis ako ng 15 years na wala siya, and for pete's sake! I am only 3 years old nung nawala siya! Hindi nawala, hiniwalayan! And to think yung mama ni Gale ang ipinalit niya. Hindi ako nagtanim ng galit sa kapatid ko. Oo, cold ako sa kanya. Pero hindi ako galit sa kanya, bunga lang siya ng pagtataksil nung ex-father ko. Pero I am still happy nandyan si Gale, may karamay ako sa lungkot, though hindi halata na close nga kami.

"Yes, pa. I am making alis muna ha. By the way, I heard you two are shouting. Are you making away na naman?! Tsk. Move on, nakaka-irita sa brain ko ha." sabi niya. Move on? She can't be serious. Naririnig ko lang 'yang word na iyan related to my father, nakakasuka na eh.

Umalis na siya sa kwarto. Nakakabingi ang katahimikan. Walang naimik sa aming dalawa, nakatingin lang ako sa kawalan. Until he broke the longing silence, "I need to go, my business trip pa ako sa London, see you around." sabi niya sa akin sabay lakad palayo. I smirked, "May bago pa ba? Go. No one cares" sabi ko sa kanya. Bumuntong hininga siya atsaka umalis na.

I think that girl would not come, eh?

(note: kapag po italicized eh, it is pronouned as (ey) kapag eh, it is pronounced as (eh))

I better sleep.

ZZZzzz...

--

ZIA FUENTABELLA'S

Hindi na ako nagpaalam sa lalaking 'yon, basta gusto ko nang makauwi, I don't know, pero kinakabahan ako sa magiging outcome ng late kong pag-uwi, I checked the time and it is already 11:30 pm. I don't really come home late, and I if needed I will text them para hindi mag-alala, pero unfortunately my phone became empty dead. At sobra akong kinakabahan. I even forgot na may surprise quiz kami eh. And sa mga natutunan ko ngayong araw, NEVER ever, go sa mga lugar na alanganin, ayoko na ulit maulit 'yon. Hindi ko kaya, sobra. I felt traumatized by the event.

Asa taxi ako ngayon at pauwi na.

--

I pressed the doorbell.

*bzzzt!*

*bzzzt!*

The door opened, and I saw the three of them, and I smiled, agad nila akong pinuntahan at sinampal, you heard it right, sinampal ako at biglang naging hysterical.

"Oh my god! Saan ka ba galing?!" sabi ni Tricia.

"Alam mo bang naka-ilang missed calls ako?! May nangyari ba?!" sabi ni Paula.

"May nangyari ba? Ang dungis mo. Naaksidente ka ba?" sabi ni Yassie.

See? Theh are really concerned, I ignored their questions at agad na pumunta sa kwarto ko at nagshower. Hindi ko na napansin na ang dungis ko na pala, nakakawala ng poise. Agad akong nagbihis at sumalangpak sa kama, I badly want to sleep, damn. Ang daming rebelasyon ng araw na 'to! Paano pa kaya bukas 'di ba? I am really sure, there's more kaya, gusto ko munang magpahinga.