soulmate ╱ lee felix

045 | narration

May I ask if shooting stars are true?

Rooftop is the place where I can relax my existence. Nakatingala ako sa itaas habang tinititigan ang mga bituin. It's still my birthday, at heto, inaantay ko pa rin dumating ang shooting star. I mean, si Felix.

As the white little stars shine, I blinked my eyes for a couple of times before bowing my head. Bakit ba nalulungkot ako ngayon?

Nakatanggap ako ng regalo galing sa mga kaibigan ko nang pumunta sila kanina dito. I appreciated Ryujin's arrival. She even said na pupunta si Felix sa rooftop kaya intayin ko daw siya dito ngayong gabi. Akala ko nga hindi siya makakapunta, eh. Hindi pa rin talaga ako makapaniwala na nakilala ko na talaga 'yung kamukha ko. Until I've realized, noong dumating si Ryujin, tila nagbago ang lahat ng pananaw ko kay Felix. I didn't expect na ma-po-fall ako sa kaniyaーit's because of his personality indeed. He was too overconfident and mischievous, but overall, he's kind. No wonder kung bakit nahulog sa kaniya si Ryujin.

Dadating ba talaga siya? Kasi kung hindi, I want to give up. Hindi na niya naman ako pinapansin ko so what's the purpose of liking him anyway? May Ryujin na naman siya. Kapatid lang naman ako ng kaibigan niya, ako lang naman si Brinelle Seo, the not-so-boyish but shy girl who likes a guy named Lee Felix.

"We can rest but it’s still too early
We need to rest but it’s still so far away~" kumanta lang ako ng Glow ng Stray Kids. 'Buti na lang hindi ako pumiyok. Hindi na rin ako nakakapag-voice lesson dahil masyado na akong nakatutok sa pag-se-cellphone.

After almost two hours of waiting and staring at the midnight sky, napagdesisyunan ko nang bumaba ng ground floor. Sabi ko na nga ba, umasa lang ako na dadating siya pero hindi naman siya dumating. Masyado na akong assuming eh mas pipiliin pa niya ang current girlfriend niya kaysa sa babaeng halos kulang na lang itakwil siya dahil hindi siya gusto nito.

Bubuksan ko na sana ang pintuan sa seradura nang imbis na iyon ang mahawakan ko, isang kamay ang nahawakan ko.

"Felix..." bulong ko.

"Happy birthday," he greeted me, and his smile is the most genuine thing I've ever seen in my whole life.

"S-Salamat." tugon ko. Hindi ako makapaniwala. Akala ko hindi na siya dadating, nagmumukmok pa naman ako. Ako naman talaga ang may kasalanan ng lahat ng 'to, kaya wala akong karapatang magmukmok.

"Akala mo hindi ako pupunta, 'no?" he asked. Ako lang ba o parang nawala na 'yong coldness sa pananalita niya?

Tumango lang ako. "Oo, akala ko nga pinapaasa mo lang ako."

"I told ya, hindi ako tulad ng iniisip mo. Kapag sinabi ko ang isang pangungusap, hindi ko hinahayaang naka-hang lang 'yon without proving it," then he smiled again. Napayuko na lang ako, namumula na naman 'ata ako.

"Ang totoo niyan, I have a lot of explanations kung bakit ginawa ko ang bagay na iyon."

Bagay na iyon? Tungkol ba ito sa pag-iwas niya?

Naglabas siya ng isang ring box, teka don't tell me--

Huwag ka ngang assuming, Brin. Tama na kaka-assume. Hindi siya magpo-propose. Wala pa ngang kayo.

"Here's my gift. Open it," utos niya, and so I opened the box. Nanlaki ang mata ko sa nakita ko.

Isang black ring? At bakit black?