29 Aralık 2018'de başlanmıştır.
yedi buçuk milyar insanın arasında yaşamak kadar şanssız bir durum var mıdır acaba?
çay bardağının altının ıslak olduğunu bilmeden beyaz sayfanın üzerine koymak gibi bir şey bu. öyle can sıkıcı, öyle sinir bozucu bir durum.
ama sonuçta hepimiz birer yaşam formuyuz ve birbirimize tahammül etmek zorundayız, öyle değil mi?
zorlanıyoruz. birçok şey bizi itiyor ve bu iğrenç hissettiriyor, biliyorum. dinlediğiniz müzikler bile canınızı sıkıyorsa, gerçekten bir sorun var demektir.
işte son zamanlarda aynen böyleyim. ses duymak istemiyorum. uyumak istiyorum. inanılmaz baş ağrılarım var. altından kalkmadığım birçok yük var. ama günün sonunda hala hayattayım, bu benim güçlü olduğumu gösterir.
ama aynı zamanda embesilleşiyorum. insanların yüzüne boş boş baktığımı fark ettim. algılama yetimi kaybediyorum. hareketlerim yavaşladı. yemek yiyemiyorum. bunlar sorun değil. sorun hiçbir şey düşünemiyor oluşum. kafamın içi bomboş/k.
amaaan, demeye başladım birde. her engelde amaaan deyip, o engelin önüne yatıp uyuyorum.
embesilleşmek.
ne yapıyorum ben?
bunları buraya yazmak embesil olmak değil midir? savunma mekanizmasını parçalara ayırıp çöpe atmak, insanların seni yanlış anlamasına yol açmak değil midir?
amaaan.
ders notlarım düşük. eee? amaaan.
no.1'in sesinin güzel olduğunu fark ettim. hiç ışık yok farkındayım, beni bugün ayık, beni bugün ayılt.*
burayı özlüyorum. yazamıyorum. karakterlerimin hepsi bana küs. kalemim kuru. bu satırları tırnaklarımla yazıyorum, bilin.
beni anlayacağınızı düşündüm. bir süre buradayız. tabii, eğer beni dinlemek isterseniz.
seviyorum sizi. cidden.
yine başım ağrıyor. amaaan.
-deniz.
