Bandido

Kabanata 8

"Sa'ng giyera mo isasabak ang mga 'yan?" sabi ng binata.

Ang mga 'yan? Naitanong ni Esperanza sa sarili sabay ng pagkunot ng kaniyang noo. Sa totoo lang, siya ang nagbabalak ng masama sa binata dahil sa nangyari kanina. Gusto niya itong sugurin at....

Lalong lumalim ang gatla sa noo niya. Ano nga ba ang puwede niyang gawin kay Lucas? Ang sampalin ito?

"Para kasing mga sundalong maayos na nakahilera 'yang mga gulay," patuloy ni Lucas. Napansin siguro nito ang pagkalito sa mukha niya.

Lumiit ang mga mata ng dalaga. Ganoon pala ang gusto ni Lucas, ang huwag pag-usapan ang ginawa nitong pamboboso sa kaniya. Kinagat niya ang pang-ibabang labi para mapigilan ang sariling sumbatan ito. Mas maganda nga sigurong huwag nang banggitin iyon. Gayon pa man, hindi pa rin niya kayang alisin nang tuluyan ang inis sa lalaki. Balewala kasi rito ang nasilipan siya, pero para sa kaniya, malaking bagay iyon.

"Mas mabuting nakahilera 'yan nang ganiyan kaysa naman nagkalat sa sahig," pasaring niya. Sinulyapan niya ang binata at napuna niya ang pamumula ng tainga nito.

"Tama ka." Makailang beses tumaas-baba ang ulo ni Lucas bago matamang tumitig sa kaniya. "Iyong... 'yong kanina, hindi ko alam na nasa banyo ka. Na... naliligo ka. Kaya tuloy-tuloy lang ako rito sa kusina."

"Ano ka, bingi? Wala kang narinig?"

"Wala no'ng una. Nalaman ko lang na nasa loob ka no'ng nagbuhos ka ng tubig. Do'n ako napalingon sa 'yo."

"Ba't 'di ka lumabas agad? Ba't pinanood mo pa ako? Sabihin mo, balak mo talagang silipan ako! Kung 'di pa kita binato ng tabo, 'di ka pa aalis!"

"S'yempre nagulat din ako. Malay ko bang hubad ka!"

Pareho silang natigilan. Gustong magsisi ni Esperanza. Sana, nanahimik na lang siya tulad ng plano niya kanina.

Tumalikod si Lucas at marahas na hinagod ang ulo. Tumaas ang balikat nito dahil sa malalim nitong paghinga. Muli itong humarap sa kaniya.

"Hindi ko sinasadya. Pasensya ka na sa nangyari. At kung sa tingin mo, ugali ko ang manilip, titiyakin ko sa 'yo na ikaw ang huling babaeng bobosohan ko."

Nasaling ang pagkababae ni Esperanza. Pumasok sa isipan niya si Anita, ang magandang mukha at ang balingkinitan nitong katawan. Bakit nga ba pagtitiyagaan siyang silipan ni Lucas?

Tumiim ang bagang ni Esperanza. "Kalimutan na natin ang nangyari."

"Mabuti pa nga." Humakbang si Lucas. Kinuha nito ang bayong sa gilid bago ito naglakad pabalik sa kinaroroonan niya. Dinampot nito ang mga talong at ilalagay na sana iyon sa bayong pero hindi nito naituloy. Tumingin ito sa kaniya. May gusto pa itong alamin ngunit mababasa sa mukha nito ang pag-aalinlangan.

"Wala ka na bang dapat sabihin sa 'kin?"

"May dapat ka pa bang malaman?" balik-tanong ng dalaga.

"Sa'n mo nakuha 'yang mga galos mo? Ba't may punit 'yang damit mo?"

"Nadulas ako. Hindi ko nakita 'yong dinadaanan ko sa dami ng labahin."

"Mukhang mahirap yatang paniwalaan 'yan. Marami akong puwedeng ipintas sa 'yo pero hindi ang pagiging lampa."

"Iyon ang totoo. Wala akong magagawa kung ayaw mong maniwala."

Umiling-iling si Lucas. Itinuloy nito pagpasok ng talong sa bayong. "Iihawin natin 'tong talong kaya kailangan sa labas 'to."

Nakahinga naman nang maluwag si Esperanza nang iniba nito ang usapan. Kahit nagngingitngit ang kalooban niya, nasa isip pa rin kasi niya ang babala ni Anita. "Ano'ng gagawin dito sa sibuyas at kamatis?"