evanescence | bts horror au

V.

Yoongi jeszcze nigdy nie myślał tak szybko.

- Mówiłeś, że to najwygodniejsze wejście. Ale jest ich więcej?

- Tak, ale...

Eksplorując za dnia szpital na żadne z nich się nie natknęli. To oznaczało, że najprawdopodobniej droga do nich prowadziła przez piwnicę.

Nie mieli innej opcji. Kraty w oknach korytarza nie dawały wielkich szans na ucieczkę, o ile jakiekolwiek.

Ścisnął mocniej dłoń przyjaciela i zrobił gwałtowny zwrot. A potem obaj puścili się biegiem w stronę schodów, prowadzących do podziemi.

Nie było czasu nawet wyciągnąć latarki, poza tym światłem szybko zwróciliby na siebie uwagę. Yoongi znów o mało co nie wywrócił się na stromych stopniach, Hoseok tuż za nim, ale w ostatniej chwili złapali równowagę.

Wypadli na wijący się korytarz i gdyby nie był tak zdyszany biegiem, Yoongi wstrzymałby oddech. Dostali właśnie największą szansę... albo władowali się w pułapkę.

- To jakiś labirynt - sapnął Hoseok. - Zginiemy tutaj.

- Nikt nie zginie - warknął Yoongi. Nie miał zamiaru do tego dopuścić.

Piwnica nie była w wiele lepszym stanie niż wyższe piętra. Trudniej było się po niej poruszać, ale nie była aż tak zaśmiecona - najwyraźniej zapuszczało się tu znacznie mniej ludzi. Szczerze się nie dziwił.

Ach, cholera. Było tak okropnie ciemno.

Yoongi syknął, gdy z pełnym impetem uderzył piszczelem w jakiś porzucony na boku mebel. W oczach stanęły mu łzy. Hoseok prawie przewrócił się przez to gwałtowne zatrzymanie, ale nie puścił jego dłoni.

- Hyung, nie słyszę kroków - odważył się szepnąć. - Może powinniśmy zwolnić. Jest szansa, że sprawdza wyższe piętra, a jeśli narobimy tu hałasu... ściągniemy go prosto do siebie.

Ból na moment przyćmił umysł Yoongiego, ale zamrugał, próbując otrzeźwieć.

- Racja. Spokojne tempo. - Zrobił krok do przodu i zastanowił się. - Rozglądaj się dookoła, Seok-ah. Nie tylko za wyjściem. Może znajdziemy coś, co moglibyśmy użyć jako broń.

Hoseok skinął głową. To brzmiało jak dobry pomysł. Chociaż trudno było walczyć z gostkiem, który rzucał nożami lekko jak rzutkami. Tym razem to Yoongi i on stanowili tarczę.

Nawet ich mieszające się oddechy i bicia serc wydawały się w tym momencie zbyt głośne.

Yoongi myślał bardzo intensywnie. Co mieli zamiar zrobić, jeśli okaże się, że wyjścia nie ma? Czy daliby radę wrócić na górę, znaleźć okno bez krat i wyjść przez nie, a przy okazji się nie połamać? Przy lęku wysokości Hoseoka?

Czy do tego się to wszystko sprowadzało? Ktoś chciał, żeby zginęli tak, jak Jeongguk? Czemu w takim razie robił to w tym miejscu, a nie tam, gdzie faktycznie zginął ich przyjaciel?

A może mieli szansę schować się w którymś z pomieszczeń i przeczekać tam do rana? Namjoon obiecał zadzwonić na policję. Ktoś w końcu by ich znalazł.

Pytanie, czy byłoby wtedy jeszcze co ratować.

Piwnica faktycznie przypominała trochę labirynt. Korytarze rozgałęziały się i kręciły. Skręcali zawsze w lewo, żeby jakoś odnaleźć drogę powrotną, ale Yoongi miał szczerą nadzieję, że nie będą musieli jej szukać.

- To się nada, hyung? - zapytał Hoseok w pewnym momencie, podnosząc wyłamaną nogę od krzesła, która leżała obok kilku porozdzieranych prześcieradeł. Yoongi skinął głową nerwowo. Lepszy rydz niż nic. Teraz tylko on musiał znaleźć sobie coś do obrony.