Coś o Tobie i coś o Mnie

10.

Byłam zbyt zajęta główkowaniem, w jaki sposób uczeń szkoły średniej może zdobyć staż w Google i uświadamianiem sobie, że jeśli wszystko tak tu wygląda, to w życiu nie dostanę się na studia. No dobrze, przyznam się, że jednocześnie obserwowałam tych dwóch chłopaków, rozmyślając, jacy naprawdę są. Caleb pomimo całej tej wspinaczki na Kilimandżaro, wydawał się grzeczny i schludny, z kolei Liam wyglądał bardziej luzacko, hipisko. Interesujące połączenie. Ying i yang. - No dobra, bez plecaka. Rodzice nie pozwolili mi jechać, dopóki nie obiecałem, że będę nocował w porządnych hotelach. No wiecie, zatrucia pokarmowe i te sprawy. Ale i tak czułem, że naprawdę poznałem tamtejsza kulturę, i zyskałem świetny materiał na podanie na studia, a o to przecież chodziło. - wyjaśnił Liam. Teraz już byłam mądra i nie wyrywalam się z oklaskami. - A ty? Jak masz na imię? - zapytał nauczyciel. Później się dowiedziałam, że to właśnie Pan Shackleman od wuefu, przed którego zakusami na dziewczęce tyłki ostrzegał mnie K/N. - Chyba nie było cię tu w zeszłym roku? - nie miałam pojęcia, dlaczego musi pokazywać na mnie palcem, ułatwiając wszystkim gapienie się, ale dobrze, tłumaczyłam sobie, że to nic takiego. W końcu to zadanie pierwszej klasy podstawówki: Co robiłam w wakacje. Nie było żadnego powodu, dla którego miałyby mi się trząść ręce, a puls gnać jak szalony i żadnego powodu, dla którego miałabym doznać ostrej niewydolności krążenia. Znałam dobrze pierwsze sygnały, widziałam je w reklamach. Każdy uczeń wbijał teraz we mnie wzrok, łącznie z Calebem i Liamem, którzy przyglądali mi się z rozbawieniem i podejrzliwością. A może zainteresowaniem. Sama niewiem. - Ee, jestem Annabell. Jestem tu nowa. W wakacje nie robiłam nic ciekawego. To znaczy.. przeprowadziłam się tutaj z Chicago, a wcześniej.. ee.. pracowałam w.. ee.. Smothie King w centrum handlowym. - nikt nie był aż tak chamski, żeby zaśmiać mi się prosto w twarz, ale widziałam w ich oczach czyste współczucie.