KARANLIĞIN MELODİSİ

-12-

İnsanlar  gerçekleri gizleyebilirler. Kendini gizleyemeyen gerçeklerdir...

3 yıl önce. . .

   Genç kızın buraya beşinci gelişiydi. Evet uzaktı. Evet hiç istemediği halde yalana da alışmıştı. Ama ne uzak yerler ne de ailesine yalan söylemiş olması, resim tutkusunun önüne asla geçemezdi ve yine işte istediği yerde kendini bulduğu yerde kendi dünyasındaydı. Anın tadını çıkarıyordu. Geldiği resim galerisinin büyüsüne esir olmuştu. Tek istediği bu büyünün uzun sürmesiydi.
     Galeride, bu seferki çoğunluğu kara kalem tablolar oluşturuyordu. Genç kız, seyrek insan gruplarının arasından tablolara bakarak yavaşça ilerlemeye başladı. Baktığı her çizgide, ressamın yapmış olduğu her dokunuşunda, Kendi yansımasını görüyordu. Gözüne, kara kalemle yapılmış bir tablo ilişince durdu. Bir kadın portresiydi bu. Taze açmış bir çiçeğin ruhunu andırıyordu. Tıpkı benim gibi ,  diye düşündü. Tabloda, kısa düz saçlı, kırılgan ve gözyaşları kalbini yumuşatmak için akan, bir kadın portresi görüyordu. Kadının yüz hatları çok güzel ve netti. Birden kısa saçın, kendisine yakışabileceğini düşündü. Belki de bu tablodaki kadın gibi kırılgan ama bir o kadar da asil ruhlu bir kadın olacaktı  o da...Çizilen tüm tablolar ona göre ayrı ayrı güzeldi. Buraya geldiği için pişman olmamıştı. İyiki arkadaşı Gözde'nin tavsiyesini dinlemişti.

iyiki buradayım , diye düşündü . iyi ki...

                                          ×××