Melezler şaşkın ve öfkeliydi. Hatta Olmaira bile bu kadar ileri gideceklerini bilmiyordu. Evet bir olayın onları bekleyeceğini çok çok iyi biliyordu ama ayrıntısını herkes gibi yeni öğreniyordu. Ne demek öldürüleceklerdi. Öyle kullanılmış hissediyordu ki melezler. Hepsi bir birine baktı aynı hisleri paylaştıklarını belli etmek için.
Diğer melezlerin daha eğitilmesi lazımdı. Özellikle Sho'nun oldukça yardıma ihtiyacı vardı. Soğuk kraliçe modundan çıkıp biraz iyilik yapmaya karar vererek Olmaira büyük bir adım attı. Tamam o büyük bir Tanrıça olabilirdi ancak içinde halâ daha minik Valeria yatıyordu. Beyaz saçlarını savurarak iki melezin karşısına geçti ve "size yardım edeceğim." Dedi.
Tanrılar melezlerin bir süre yan yana kalmasını istedi. Olmaira ilk başta ters tepki verecekmiş gibi oldu ancak onlara ders verecek olduğunu hatırladığı için büyük bir fırsat olduğunu anladığından hiç sesini çıkarmadı. Üç melezinde kaldığı odaların tam ortasında bir ortak alan bir de büyük bir oda daha vardı. Onlara tam 1 ay verilmişti. Kendilerini geliştirmek zorundalardı. Melez efsanesini koruyabilmek kimsenin ölmemesi gerekiyordu.
Odaya yerleştiklerinde. Olmaira tülden eldivenlerinden birini çıkardı ve ışıltılı yüzüğünü uzun parmağına geri takarak camdan sehpaya yüzükle tıklattı.
"Dinleyin beni!" Dedi Nana ve Sho'ya. "Biliyorsunuz hiç birimizin kılına bile zarar gelmemesi gerekiyor." İki melez katıldıklarını göstermek için kafa salladı. "Ve biliyorsunuz pek yardımsever birisi değilim. Ancak! Size yardım etmek boynumun bir borcudur melezler."
Herkes birbirine minnetle bakıyordu. Olmaira ilk defa melezlere karşı soğuk hissetmiyordu. Şu an bu odada üç farklı beden olsalarda aslında teklerdi. Tek bir ruhun üç parçasıydı hepsi. Olmaira'nın uzun zaman sonra ne kadar dost canlısı olduğunu düşündü Nana. Sho-kun ise halâ mantıksız buluyordu her şeyi.
Olmaira normal bir sesle; "Nana! Bundan sonra adın Miyako olacak. Sho seninki ise Ichiro."
Nana; Yeni isimlerimize bayıldım Olmaira! Adlarımızın anlamı ne peki?"
"Senin gücün yıldızlarla alakalı o yüzden adın gece. Ichiro ise ilk oğul demek. Tek erkek melez sen olduğun için bu ismi uygun gördüm. Şimdi size ayrılan yerlere geçin sabah hepimiz için önemli olacak."
Tüm melezler büyük odada kendilerine ayrılan kısımda kıvrılmışlardı. Olmaira'nın tam anlamıyla eline bakıyorlardı. O gerçekten muhteşem bir tanrıçaydı. Büyük gücü her ne kadar insanları öldürmek olsa bile bu onun heybetini saklayamıyordu. Diğer iki melez daha çok acemi olmalarına karşın güçlülerdi. Ancak Olmaira'ya ihtiyaçları olduğu barizdi.
Sabah olduğunda tüm melezler erkenden ayağa kalkmış güçlerini tartışıyordu. Birisi muhteşem bir dev katil, diğeri gökyüzünün hakimi bir diğeri ise yıldızların torunuydu. En büyük ortak noktaları mitolojiyi ve araştırmayı çok seviyor olmalarıydı. Zaten bu yüzden Tengoku'nun gizemli dünyasına girmişlerdi.
"Olmaira" dedi Miyako. Olmaira hiçbir şey demedi ancak söylemesi için kafasını salladı. "Senin isminin anlamı ne?"
Olmaira düşündü. İsmi birden oluşmuştu. Anlamı dolunayın en büyük dostu demekti.
"Dolunayın en büyük dostu." Diye ekledi. Gülümsedi ve "dolunay bu gece beni bekliyor."
Bugün büyük bir dolunay vardı. Bu seferki kanlı dolunaydı. Olmaira açısından gerçekten kanlı olacaktı. Ancak içinde bir güç onu engelliyormuş gibiydi. Kendini biraz mutsuz hissediyordu. Eğer bugün gitmezse büyük kanlı dolunayı kaçıracaktı. Ancak hiçbir şekilde dünyaya inmek istemediğini fark etti.
Melezlere seslenerek; "Fedakarlık yapacağınız şeyi seçtiniz mi?" dedi.
İki melezin de verecek hiçbir şeyleri yoktu. Valeria'nın ise ailesi vardı. Yani Valeria iken iyi bir ailesi vardı. Üveydi falan ama iyi anlaşıyorlardı aslında. Ancak artık pek de umrunda değildi büyük kraliçenin. Artık neyden fedakarlık yapması gerektiğini biliyordu. Bu gece yani kanlı dolunayda onları öldürmeye karar verdi. Onun tek ailesi babası Katsuro idi. Diğerleri ise çok kararsızlardı. Karar vermeleri için yalnızca 1 günleri kalmıştı...
